Laatste dagen

Heeey,

Ik kom alweer bijna terug! Heel raar om na 5 maanden weg geweest te zijn te bedenken dat ik over 2 weken gewoon weer thuis zit. Ik heb wel zin om terug te gaan maar ga ook nog wel even heel hard genieten van de laatste dagen hier in Argentinie.

Na mijn laatste berichtje geschreven te hebben ben ik naar een voetbalwedstrijd geweest van Colo Colo, 1 van de betere clubs van Santiago. Dit was een hele andere wedstrijd dan degene die ik hiervoor heb meegemaakt. Toen we de kaartjes gingen kopen werden we al gewaarschuwd dat we beter in een ander vak konden gaan zitten dan dat we wouden, omdat het toch iets te gevaarlijk was voor ons. Toen we het stadion ingingen zei de kaartjesknipper dat we op al onze spullen moesten passen en heel erg moesten uitkijken. Uiteindelijk bleek dat een beetje overdreven omdat ons vak nauwelijks vol zat maar het vak naast ons wel. daar zaten alle die hard supporters en die hebben de volle 90 minuten gezongen. Eerst vond ik het wel jammer dat ik daar niet tussen zat, want zo gevaarlijk zag het er niet uit. Maar na een kwartier gingen opeens alle mensen aan 1 kant van het vak staan en begonnen ze vuurwerk afsteken aan de andere kant. Later deed het vak van de tegenstander hetzelfde en ontstond er een soort gevecht wie het meeste vuurwerk had. En toen ging overal in dat vak vuurwerk af. gekkenhuis maar dat schijnt hier normaal te zijn. Er gebeurde ook nog iets grappigs in ons vak. De bal was over het hek gevlogen en een klein jongetje ging hem pakken maar toen die hem bijna had kwam er een grote jongen die pakte de bal voor z´n neus weg. Later werd die grote jongen het stadion uitgezet omdat die een bal gejat had en toen ging heel ons vak klappen.

De dag hierna ben ik naar Valparaiso geweest, dit is de culturele hoofdstad van Chili. Valparaiso ligt aan de kust en is recht tegen een berg opgebouwd daarom hebben ze overal liftjes gebouwd om de berg op te komen. De liftjes zijn erg mooi en antiek, er zijn ook allemaal oude gekleurde huisjes en een haven. Was wel leuk om sinds lange tijd de zee weer es te zien. Verder staat ook het Chileense parlement in Valparaiso wat ervoor zorgt dat er veel demonstraties zijn. Dat kon ik ook meteen merken toen we de stad binnenkwamen. Er was een demonstratie van vrachtwagens tegen het sluiten van een deel van de haven. Zij blokkeerde alle wegen om Valparaiso te verlaten, gelukkig moest ik Valparaiso in en kon ik gewoon doorrijden. Later toen ik de stad ging verkennen kwam ik nog een demonstratie tegen, deze was voor een beter onderwijssysteem. en ongevraagd kreeg ik een hele uitleg van een vrouw uit de demonstratie die ging vertellen dat het onderwijs in Chili alleen betaalbaar is voor rijken mensen en dat zij vond dat iedereen recht had op onderwijs. Ze vertelde ook nog veel meer maarja ze was Chileens dus praatte veel te snel en onverstaanbaar dus dit was het enige wat ik begreep.

Mijn hostel in Valparaiso was ook wel bijzonder, ik had eerst een heel populair hostel gereserveerd maar die was ondanks dat ik gereserveerd had toch vol. Gelukkig wisten ze wel een ander hostel. Dit was echt een heel grappig hostel. Het was helemaal nieuw en superluxe. dik matras, grote tv, nieuwe keuken, badkamer en... Dekbedden! (die mis ik heel erg). Alleen het zielige was voor de eigenaar dat ik de enige gast was en zo te zien ook de enige sinds lange tijd. De eigenaar was een Fransman uit Quebec die hier met heel veel goede bedoelingen een hostel was begonnen maar dat liep niet echt goed. Het deed me heel erg denken aan het televisieprogramma ¨ik vertrek¨. Maar het was wel een grappige man, hij wou mij de hele tijd zijn gedichten in het spaans laten lezen waar ik helemaal niets van begreep. Helaas voor hem ging ik de volgende dag alweer weg want ik had een strak schema.

Die dag ging ik naar Argentinie. Met de bus om 11 uur weg vanuit Valparaiso en dan zou ik om 8 uur ´s avonds aankomen in Mendoza. Perfect dacht ik. Alleen om 8 uur waren we nog steeds de grens tussen Chili en Argentinie niet over. We moesten daar 3 uur wachten!. Ik weet nog steeds niet zo goed waarom maar later hoorde ik dat het was omdat het heel druk was omdat het 1 mei was de dag van de arbeid. Na 1,5 uur in de rij te hebben gestaan voor een broodje lomo was ik onderhand bevroren. Gelukkig had deze bus wel verwarming. In de bus was het trouwens wel erg gezellig. Al snel raakte ik aan de praat met wat Chilenen en Argentijnen. Argentijnen zijn gelukkig een stuk beter te verstaan en die Chilenen praatte ook gelukkig wat langzamer. Het leuke is dat Argentijnen en Chilenen heel aardig zijn en ook eigenlijk heel erg Westers. Hierdoor kon ik een stuk beter met ze praten dan met Peruanen of Bolivianen die ook heel aardig zijn maar waar je toch nog een beetje een cultuurverschil hebt.

Uiteindelijk om 3 uur ´s nachts aangekomen in Mendoza. Naar het hostel gegaan waar ik heen wou, alleen zat deze vol. Gelukkig wouden ze wel een ander hostel voor me bellen en die had nog plek. Alleen was al me Argentijnse geld op dus kon ik geen taxi nemen en moest ik midden in de nacht met al me bagage naar het andere hostel lopen. Uiteindelijk om 4 uur aangekomen in me hostel. Daar nog even geslapen en de volgende dag Mendoza verkent. Ik was alleen nog wel behoorlijk moe door de busreis over de grens dus ik had eigenlijk niet zo´n zin om de hele stad door te sjouwen. Dus ik heb een heel foute tour in een busje door een groot park in Mendoza genomen. Ik verstond vrij weinig van wat de man vertelde maar vond het erg relaxt om in een busje te zitten en toch wat te zien. Ook vond ik het leuk om naar het accent van die man te luisteren. Argentijnen hebben namelijk zo´n grappig accent. Ze zeggen in plaats van jamar, sjamar en op de een of andere manier maakt me dat elke keer aan het lachen, waardoor iedereen mij raar aan zat te kijken in die bus. Daarna de rest van de dag in het park in de zon gelegen en besloten dat ik niet lang in Mendoza wou blijven.

Dus meteen die nacht een bus genomen naar Salta. Deze bus deed er 18 uur over en toen ik binnenkwam dacht ik meteen dit wordt een ramp, er zat namelijk een vrouw met een kindje naast me en ik had ondertussen wel ervaring met wat kinderen deden op een lange busreis. Krijsen en poepen. Terwijl ik me aan het afvragen was wat voor een ouder, een kind zoiets aan doet, kwam er een stel met 2 kinderen achter me zitten. Ik zag al een heel horrorscenario voor me dus ben ik maar helemaal achterin de bus gaan zitten en tone was het eigenlijk een superelaxte busrit. Met eten, 2 goeie engelstalige films en ik heb 10 uur geslapen (een record!) Het was gewoon nog beter dan een vliegtuig!

In Salta zat ik in een superleuk hostel waar ze elke avond wat leuks organiseren. De eerste avond was er meteen een barbeque en dat was echt superlekker. Argentinië is namelijk het land van de biefstuk en het vlees. Dus heel veel vlees gegeten! Bij de barbeque ook een stel tegengekomen uit Utrecht en het bleek dat de barman ook een jaar in Utrecht had gewoond! Hoe toevallig is dat. De volgende dag ben ik Salta gaan verkennen. Met een kabelbaan een berg opgeweest waarvan je een geweldig uitzicht over Salta had. Daarna 1000 treden naar beneden gelopen en een super pancho (hot dog) gegeten. Vervolgens die avond weer in het hostel pasta gegeten. En gekeken hoe een paar mensen een pasta slurp wedstrijd hielden waarbij hun hele gezicht onder de saus kwam te zitten. De dag erop lekker de hele dag in de zon gezeten. Ik dacht de hele tijd wel, ik zou nu iets kunnen gaan zien of doen maar ik vond het ook wel goed zo en had niet zoveel zin om het zoveelste plein of kerkje te gaan bekijken. Dus de hele dag in de zon zitten was een goed alternatief. Wel nog met een leuke groep uit eten geweest en daardoor nog bijna me bus gemist.

Die nacht met de bus naar Cordoba gegaan, en vanuit daar de bus genomen naar la cumbre waar ik nu ben. Eindelijk sinds lange tijd zit ik weer in een rustig dorpje en in een heel relaxt hostel met zwembad. Het is een erg mooie omgeving hier en morgen wil ik gaan mountainbiken of paragliden als het weer dat toelaat.

Nu ik aan het schrijven ben bedenk ik me dat ik 3000 km in een week heb afgelegd, best wel ziek eigenlijk. En ik denk eigenlijk stiekem ook dat dit mijn laatste berichtje was. Want ik vertrek zaterdagavond 17 mei vanuit Buenos Aires en kom maandagochtend 19 mei aan op schiphol. Nog maar 11 dagen dus waarin ik nog een hoop moet zien en feesten in BA.

Zout en zand

Heey allemaal, mijn eerste en waarschijnlijk ook laatste berichtje vanuit Chili.

Nadat we de death road hadden gedaan hebben Veerle en ik de bus gepakt naar Sucre. We hadden gekozen voor de allerluxste bus en dat was een goeie keuze. Wauw! Er waren maar 3 rijen met stoelen ipv 4 waardoor alle stoelen super groot waren. Je kon er echt helemaal in wegzinken. Verder was er ook meer dan genoeg beenruimte en kon de stoel heel ver naar achter. Het was echt een feest! Aangekomen in Sucre naar ons hostel gelopen. Het was een heel leuk hostel. Het was vroeger een soort luxe villa geweest en dat kon je nog heel goed zien. Ze hadden nog een soort eetzaal die precies zo was als vroeger (zie foto's). Die dag Sucre een beetje verkent en veel gelezen. Veerle kon alleen niet zoveel doen want ze had hele erge hoofdpijn. De volgende dag wouden we eigenlijk vroeg weg met de bus naar Uyuni maar dat hebben we niet gedaan omdat de hoofdpijn van Veerle nog erger was dan eerst. En ik vond het stiekem ook niet erg om een dagje uit te slapen. Die dag naar het ziekenhuis geweest met Veerle. Dat was echt een heel gedoe want je moest steeds ergens anders betalen en dan weer wachten in een rij waarbij iedereen voordrong (nationale sport nummer 1 hier). Maar uiteindelijk na 2 uur! bij een dokter terecht gekomen en die constateerde dat Veerle een enge vorm van hoogteziekte had. Dit was heel erg kut want de enige remedie hiertegen was afdalen. En ons plan was juist om samen naar Uyuni te gaan wat op 4000 meter ligt. Hierdoor hebben we besloten om op te splitsen en de volgende dag is Veerle naar Santa Cruz gegaan en ben ik naar Uyuni gegaan. Erg jammer dat we nu niet samen de zoutvelden konden bekijken en dat er al zo snel een einde kwam aan onze reis samen. Maarja niets aan te doen.

Toen ben ik dus in me eentje naar Uyuni gegaan dit was een 9 uur durende busreis in een bus zonder WC. De bus maakte wel af en toe stops maar dit was dan midden in een dorpje of stad waar geen wc te bekennen was. Na een tijdje werd de nood bij sommige mensen in de bus zo hoog dat ze toch maar de bus uit zijn gegaan en achter de bus zijn gaan plassen. En niemand in dat dorp kijkt daar raar van op, dat is heel normaal daar. Zelf heb ik ook al enkele keren mensen gewoon midden op straat zien plassen, wat toch wel een raar gezicht is. Maar goed 2 aardige Nederlanders ontmoet in de bus en daar die avond pizza mee gegeten. Ook alvast naar me salar de Uyuni tour gekeken. De tour agency waarmee ik wou, had of plek met 4 Israeliers of met 4 fransen 60+, dat zag ik allemaal niet zo zitten en besloten om het de volgende ochtend te boeken.

De volgende ochtend vroeg op gestaan en mijn tour geprobeert te boeken. Dit was nog een heel gedoe omdat niemand plek had of alleen Israeliers had (uitleg komt nog). Uiteindelijk met een meisje uit Nieuw Zeeland uitgekomen bij Sandra Tours. Toen toch maar de tour geboekt ondanks dat we met 5 andere Israeliers zaten. Ik zal nu ff uitleggen waarom ik niet met hun wou. Ik zat toevallig naast die Israelier toen hij zijn tour ging boeken. Eerst begon die te zeuren over de prijs. Hij wou geen 80 dollar betalen voor een 3 daagse all inclusive tour. Uiteindelijk kreeg die de tour voor 75 dollar maar toen was die nog lang niet tevreden. Hij wou zelf de gids uitkiezen uit een paar gidsen, toen dat niet kon vond hij het wel logisch dat die dan minder ging betalen. Daarna wou die een andere auto omdat degene die we kregen te oud was volgens hem. Vervolgens ging het over de tijd, we zouden om 10:45 weg gaan en hij wou precies dan weg en voor elke minuut later wou die 1 dollar korting (vervolgens kwam die zelf pas om 10:55 aanzetten) daarna wou die toch in Bolivianos en niet in dollars betalen en ging die zeuren over de omrekenkoers. Uiteindelijk werd die ook nog boos omdat ze volgens hem niet genoeg groenten meenamen voor het eten. En dat was alleen nog het boeken van de tour. Toen we op weg gingen wouden de Israeliers de hele tijd bepalen hoe lang we ergens gingen stoppen en waar we gingen stoppen. Terwijl ze volgens mij toch echt een tour hadden geboekt waarbij dat al gewoon vast stond en ze ook niets overlegde met mij en het Nieuw Zeelandse meisje. Zo wouden ze bijvoorbeeld ipv van 2 uur op de zoutvlakte 4 uur. Nou moet ik toegeven dat het ook wel erg mooi was en ik ook wel langer wilde blijven. Maar na 4 uur moesten we wel echt gaan en toen wouden ze nog meer tijd. Uiteindelijk veel te laat weggegaan waardoor het hostel waar we heen zouden gaan vol zat, toen werden ze boos dat we niet naar het hostel gingen waar we volgens de tour heen zouden gaan. De volgende dag wouden ze helemaal zelf hun hostel uit zoeken wat erop neer kwam dat we 2 hostels hebben bekeken en toch maar naar de keus van de gids zijn geweest omdat die de beste was. En de dag erna ging de auto kapot en toen werden ze helemaal boos. Want volgens hun hadden alle andere mensen hadden een betere auto (onzin en bovendien is dat niet zo raar als je de allergoedkoopste tour boekt). Het Nieuw Zeelandse meisje wist gelukkig een heleboel van jeeps en ging de jeep repareren. Alleen toen ging die debiele Israelier op de auto springen. Toen werd dat Nieuw Zeelandse meisje en ik echt pissig en heeft zij hem ff vertelt hoe een normaal persoon zich moet gedragen. En toen zei die "ja maar die auto is toch al kapot" en dan ben je 26 jaar oud. En dit was nog niet eens al het debiele gedrag wat ze vertoonde.

Het is niet dat ik een hekel heb aan alle Israeliers want ik heb een paar hele aardige ontmoet. Maar het is wel waar dat de meeste als ze in groepen zijn, zich zo gedragen als wat ik hierboven beschreven heb. En dat alle andere reizigers zich echt geweldig storen aan hun associale gedrag. Maarja tot zover over Israeliers. Het klinkt nu allemaal een beetje dramatisch en alsof ze mijn hele tour verpest hebben maar dat is niet waar. Want de tour bleef indrukwekkend en het was echt heel erg leuk met het Nieuw Zeelandse meisje die ook zoiets had van waarom gedragen jullie je niet normaal. Verder ontmoetten we in elk hostel en op elke plek waar we stopten ook weer andere mensen waarmee we konden kaarten, voetballen en praten. De salar de Uyuni (zouvelden) is iets onbeschrijfelijks. Je rijdt namelijk urenlang over een witte vlakte die oneindig lijkt en later reden we over een stuk wat nat was waardoor het de lucht weerkaatst en dus precies dezelfde kleur als de lucht is hierdoor verdwijnt de horizon en is het net alsof je op de wolken rijd. Verder ook nog mooie meren met flamingos gezien. De laatste dag ook nog geysers gezien die een paar meter de lucht in spoten. Verder was het landschap heel bizar net alsof je naar een surrealistisch schilderij zit te kijken.

Toen na 3 dagen samen met het nieuw Zeelandse meisje aangekomen in Chili (de Israeliers gingen terug naar Uyuni) om precies te zijn in San Pedro de Atacames. Daar een hostel gezocht en gelunched voor 12.000,- pesos!!! Ook hebben we nog wel een tijdje gelachen om die Israeliers en onze gesprekken met de gids over hoe vervelend ze waren en feest gevierd omdat in Chili bijna geen Israeliers zijn. Daar hebben we nog meer kiwi's (nieuw zeelanders) ontmoet en nog een Engels meisje, hiermee hebben we 2 dagen in en om wat hangmatten op de binnenplaats van het hostel doorgebracht, heel relaxt. We hebben ook nog een mountainbiketocht gemaakt dwars door de woestijn naar valle de la luna waar je een hele mooie zonsondergang kan zien. Op de heenweg nog verdwaalt en daardoor ook nog mooie grotten gezien. Op de terugweg in het donker gefietst wat nog best wel eng was.

Vervolgens de bus genomen naar Santiago. Deze bus deed er 24 uur over! Ik zag er erg tegenop maar uiteindelijk viel het me nog best wel mee en heb ik het goed overleeft. Aangekomen in Santiago dacht ik heel handig de metro te nemen maar dat bleek nog best lastig. Meteen werd ook wel het eerste verschil duidelijk met Chili en Bolivia. In Bolivia wordt je op een busstation meteen door iedereen geholpen of je dat nou wil of niet en in Chili loopt iedereen gewoon langs je heen en moet je het zelf uit zoeken. Uiteindelijk is het wel gelukt en ben ik bij me hostel aangekomen. Een heel erg leuk hostel wat vernoemd is naar de hond van de eigenaar; Sammy. De rest van de dag gebruikt om Santiago te verkennen. 's avonds voor het eerst sinds lange tijd weer voor mezelf gekookt en met een Chinees, een Amerikaan en een Zwitserse gepooled. Nu nog een paar dagen in Santiago en dan ga ik alweer naar Argentinie door tijdsgebrek. Want ik heb nog maar 18 dagen!

Nog even wat opvallende verschillen tussen Bolivia en Chili:
- Niemand loopt hier in klederdracht terwijl in Bolivia bijna iedereen in klederdracht loopt
- Van San Pedro de Atacamas naar Santiago hebben we aan 1 stuk door op een asfalt weg gereden en zelfs de zijwegen waren van asfalt. In Bolivia mag je blij zijn als de hoofdweg van asfalt is
- Het eten is hier 4x zo duur als in Bolivia. Waardoor je eigen eten maken weer goedkoper is geworden dan uit eten gaan.
- Chilenen praten zo snel dat niemand ze kan verstaan. Ik vraag me nog steeds af of ze elkaar wel kunnen verstaan zo snel praten ze.
- WC papier mag je nog steeds niet in de WC gooien.

Zon en ziek

Heeey allemaal,

Ik zit nu in La Paz en vanavond vertrekken we naar Sucre (Bolivia)!

De laatste keer dat ik schreef was ik nog in Cusco. Vanuit daar zijn we met de bus naar Puno gegaan. Dat was super koud. We zaten in de nachtbus en het vroor niet alleen buiten maar ook in de bus. We hadden wel wat warme kleren bij ons maar echt niet genoeg om uren in een bevroren bus te zitten. Dus aangekomen in Puno eerst even op een bankje ontdooit en daarna naar een museum van een schip geweest. Dat schip was een Peruaans oorlogschip dat vroeger op Lake Titicaca voer. De Peruaanse regering had het schip in Engeland bestelt en het was dan ook vanuit Engeland naar Peru gebracht. Eerst per schip, toen per trein en uiteindelijk per ezel was het schip in duizenden stukken naar het titicaca meer gebracht daar was het in elkaar gezet en kon het gebruikt worden. Hier hebben ze in totaal 6 jaar over gedaan.

Verder hebben we in Puno niet zoveel meer gedaan en hebben we ´s middags de bus naar Copacabana genomen. Een plaatsje aan de Boliviaanse kant van Lake Titicaca. Dit was heel toeristisch maar ook wel heel gezellig. Wat wel meteen opviel was hoeveel goedkoper alles was. We betaalde maar 15 bolivianos (1,5 euro) voor onze kamer die nog redelijk goed was. De dag erop zijn we naar Isla del Sol geweest. Dit was echt een heel mooi eiland die z´n naam zeker waarmaakte de zon scheen de hele dag. Heel relaxt in een hotel boven op de berg gezeten en ´s avonds gegeten met wat Engelsen die we ontmoet hadden. Dat was heel gezellig en de volgende dag ben ik met hun het eiland over gelopen, Veerle bleef bij het hostel. Toen heb ik geconcludeerd dat Engelsen toch wel de leukste mensen zijn om tegen te komen op je reis (in tegenstelling tot mensen uit Israel :s). (Er zijn trouwens wel aardige Israeliers maar de meeste zijn echt stom.) Ook nog ontdekt dat ik precies op dezelfde dag jarig was als het Engelse meisje van die groep. Met de boot zijn we weer terug gevaren naar ons startpunt, daar Veerle opgepikt en doorgevaren naar Copacabana. Vanuit daar meteen de bus doorgenomen naar La Paz.

Het viel ons gelijk op dat La Paz een grote, stinkende, chaotische, vieze maar geweldig mooie stad was. Toen we aankwamen met de bus konden we La Paz helemaal verlicht in het dal zien liggen en ik denk dat we daardoor van La Paz zijn gaan houden. Het was al wel laat dus hebben we een hostel gezocht en zijn we gaan slapen. De volgende dag zijn we onze tour naar Rurrenabaque en de Death road gaan regelen. Verder nog een beetje rondgelopen door de stad en ons erover verbaast dat het overal en altijd markt is hier. De volgende dag dan maar de markt gaan verkennen en echt 6 uur lang over een markt gelopen waarvan we toen nog niet de helft hadden gezien. Was wel leuk om te zien en lekker veel illegale DVD´s gekocht, nu maar hopen dat we die meekrijgen. Op de markt hebben we de twee Australiërs weer ontmoet met wie ik naar Machu Picchu was geweest. Die avond met hun gegeten en ook nog uitgeweest.

De volgende dag hebben we souveniers gekocht en zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest. Ik had er nog best wel wat van verwacht want het was de nummer 1 tegen de nummer 3 maar het niveau was heel laag (nog lager dan in Quito). Was wel leuk om in een stadion te zitten en te zien hoe dat hier gaat. Vlak voor de wedstrijd begon kwam er een groep mensen binnen met vlaggen en trommels, en die gingen op de tribune staan. Vervolgens stalden ze uitgebreid hun trommels uit en alle andere instrumenten en hadden ze allemaal papiertjes bij zich waarop de tekst stond die ze gingen zingen. Toen begonnen ze met aanmoedigen. Alleen hielp het niet zo, al gauw stond La Paz met 2-0 achter en na de rust waren er dan ook een stuk minder mensen over. Toen het 3-0 werd bleef er helemaal niemand meer over en was er geen harde kern meer over die La Paz ging aanmoedigen. Uiteindelijk hebben ze verloren met 3-0 van Universitario uit Santa Cruz.

De volgende dag zijn we dan gevlogen naar de jungle. Na veel te veel stress op het vliegveld en allemaal mannetjes die de hele tijd ´no problema´ zeiden terwijl er wel een probleem was, zijn we uiteindelijk toch in Rurrenabaque aangekomen. Dat is een stadje in de jungle met een landings- en startbaan van gras en aarde. Daar weer met heel veel stress een tour en een terugvlucht geregeld. Diezelfde ochtend nog met de auto naar een rivier gereden. Vanaf daar gingen we met een soort kanoboot met motor naar onze jungle lodge. De bootreis was heel erg mooi. We zagen paradijsvogels, roze rivierdolfijnen en nog heel veel andere vogels met mooi kleuren en rare vormen. Helaas regende het wel bijna de hele bootreis (3 uur!) dus we kwamen allemaal helemaal verzopen aan. Gelukkig was de jungle lodge wel mooi. We kregen popcorn en chocolademelk en toen was het weer goed (dat dacht ik tenminste).

De volgende dag gingen we op anacondajacht. De hele ochtend door de pampas (een soort moeras) gelopen en geen anaconda´s gezien. Wel krabben, vogels, apen en schreeuwende Israeliers (die alle dieren wegjaagde) gezien. Tijdens het lopen werd ik heel erg moe, ik had ook niet echt honger dus besloten om maar een grote siesta te nemen en geen lunch. Na 3 uur slaap was het alleen niet veel beter geworden. Ik was nog steeds moe en honger had ik ook niet echt. Toen we ´s middags gingen piranha vissen heb ik ook gevraagd of ze me bij de bar af wouden zetten waar ze later heen gingen. Hier werd ik steeds misselijker en kouder en niet goed, dus kreeg ik van een lieve vrouw een bed. Daar heb ik een paar uur voor Pampas gelegen terwijl in de bar ondertussen het feest begon. Uiteindelijk trok ik het niet meer om in een wiebelend huis (door de dansende mensen) en harde muziek in dat bed te liggen, dus heb ik gevraagd of die gids me terug wou brengen naar onze lodge. Dat wou die gelukkig wel.

Daar heb ik de nacht met dikke koorts half in me bed en half op de wc doorgebracht. Gelukkig was Veerle er wel die de hele tijd voor me ging zorgen en hoefde ik verder nergens aan te denken. De volgende dag was ik gelukkig ietsje beter en was de koorts al wat gezakt. Alleen toen moesten we weer terug naar Rurrenabaque want de tour was afgelopen. Ik zag erg op tegen de bootreis maar eigenlijk heeft die me wel goed gedaan. Ze hadden een soort van ligplek voor me gemaakt zodat ik niet hoefde te zitten en zo kon ik erg relaxt liggen. Die avond voelde ik me alweer wat beter en heb ik weer wat gegeten. Die nacht goed geslapen en de volgende ochtend teruggevlogen naar La Paz. Hier een dagje relaxt gedaan en beter geworden. Wel jammer dat ik niet zoveel van die jungle heb meegemaakt maar wat ik heb gezien vond ik toch wel erg mooi. Ik denk uiteindelijk dat ik ziek ben geworden van mijn malariapillen en 3 uur verzopen in een boot zitten maar het kan ook wat anders zijn.

Toen vrijdag (gister dus) de Death road gedaan. Dit is een weg van La Paz naar Coroico. Hier kwamen elk jaar 200-300 mensen om omdat ze het ravijn in reden. Gelukkig is een jaar geleden een nieuwe weg geopend die veiliger is. Dus nu wordt die eigenlijk alleen nog gebruikt voor toeristen om te mountainbiken omdat het wel een heel erg mooie tocht is. We begonnen om 9 uur ´s ochtends op 4700 meter wat echt ijskoud was. Gelukkig daalde we geweldig snel en werd het steeds warmer. na 2 uur over gewoon asfalt rijden kwamen we bij de echte death road aan. Deze is niet geasfalteerd en bestaat uit stenen en aarde. We hadden gezorgd dat we de allerbeste tour operator hadden en dat merkte we ook wel. We stopte steeds even en dan werd uitgelegd wat we konden verwachten op het volgende stuk en waar we voor op moesten passen. Op deze manier was het ontzettend veilig en ben ik geen moment bang geweest. Uiteindelijk kwamen we om 3 uur beneden aan op 1200 meter. Daar kregen we een koud biertje en een lunchbuffet. Heel lekker allemaal en na een warme douche gingen we weer met het busje terug omhoog. Omdat sommige mensen op onze tour dat graag wouden namen we dezelfde weg terug en niet de nieuwe weg. Dat vond ik af en toe wel eng. Omdat je soms uit het raam keek en helemaal geen weg meer kon zien. Gelukkig hebben we dat ook overleeft en ´s avonds kapot maar voldaan terug gekomen in ons hostel. Veerle ging meteen slapen en ik ging nog even schaken met een Japanner. Tijdens het schaken kwam opeens Duifje binnen stormen. Dat is een meisje waarmee ik samen Spaans les had in Quito, zij doet vrijwilligerswerk in La Paz en we hadden al wat heen en weer gemailed om elkaar weer te ontmoeten maar dat was steeds mislukt. Dat was super leuk om haar weer te zien. Dus toch nog eventjes naar een Nederlands cafe hier in La Paz geweest. Ik was alleen wel gigantisch moe van de hele dag, dus we hebben nog even gepraat en daarna ben ik gaan slapen.

Vandaag wakker geworden (fijn he) en hebben we plannen gemaakt voor onze verder reis in Bolivia. We nemen nu de bus over een uurtje richting Sucre. Dat schijnt ook een mooie stad te zijn dus ik ben benieuwd! En nu is het verhaaltje uit.

Tot over een maand!

Extreme makeover

Hola, kijk deze xtreme makeover en oordeel zelf.

Matsjoe pietsjoe

Heey,

Ik zit nu in Cusco samen met Veerle!

Het crossen door de zandduinen in Huacachina was geweldig, het was net een achtbaan. Het zandboarden was ook leuk alleen toch iets te moeilijk voor mij. Daarbij nog wel 2 leuke Engelsen ontmoet en daarmee samen gegeten. Zij deden ook een 'gap year' en het was erg leuk om mensen te ontmoeten van mijn eigen leeftijd, dat was alweer lang geleden. Ik ben trouwens nog niemand tegen gekomen die hier rondreist en jonger is dan ik.

Die avond met de bus naar Arequipa gegaan. Daar lekker een hele dag niets gedaan. Vervolgens de volgende dag de stad een beetje verkend en m´n trekking door de colca canyon geboekt. Tijdens de stad verkennen de Engelsen uit Huacachina weer ontmoet en daarmee gegeten. Daarna snel naar mijn hostel en mijn spullen gepakt en gaan slapen want die nacht moest ik om 1 uur op om de tour te beginnen. We gingen met de bus naar Cabanaconde en daar om 7 uur ontbeten, vervolgens begonnen met lopen en na een lekkere lunch om 4 uur aangekomen in een oase waar we zouden overnachten. Die Oase was echt super relaxt. Na de hele dag lopen lekker in het zwembad gelegen en met nog een hele groep uit allerlei verschillende landen gegeten. Er waren ook Nederlanders bij en zelfs iemand uit Bilthoven die op de werkplaats had gezeten (Jasper heette die), Bizar. Doordat er allemaal Nederlandse mensen waren gaf het echt een soort op de camping in Frankrijk gevoel maarja dan in Peru dus. Het was erg gezellig maar ik ben toch vroeg naar bed gegaan want die nacht moesten we om 3 uur ´s nachts op.

De volgende dag 4 uur in het donker gelopen en op de top van de berg de zon op zien komen. Daarna ontbeten en met de bus naar Cruz del Condor. Daar kwamen we precies op tijd en het weer was perfect. Met een lekker zonnetje naar de condors (is dat Nederlands???) gekeken. Die beesten zijn zo groot en mooi dat was best wel indrukwekkend. Vervolgens na een veel te lekkere lunch allemaal misselijk in de bus terug naar Arequipa. Daar kwamen we om kwart over 6 aan en ik wou diezelfde nacht nog naar Cusco. Alleen gingen alle bussen om half 8. Dus naar me hostel geraced, spullen gepakt, terug geraced en nog steeds stinkend, niet gedouched maar precies op tijd de bus ingedoken met een zak papas fritas. Alleen toen was het natuurlijk een Peruaanse bus en ging die nog een uur wachten totdat die echt vol zat. Tja wat doe je eraan.

In Cusco aangekomen ben ik naar me hostel gegaan waar ik met Veerle had afgesproken. Daar Veerle weer herontmoet en het was weer gezellig! Samen Cusco bekeken en 2 dagen later naar Machu Picchu. Veerle ging met de bus en ik ging met een trail. Mijn trail heette de inca-jungletrail. We vertrokken donderdag om 8 uur en na een zes uur lange busreis begonnen we aan onze mountainbiketocht. Deze was heel relaxt we gingen alleen maar naar beneden. Het was wel een korte rit. Na 2,5 uur en 80 km kwamen we aan in Santa Maria, hier hebben we gegeten en geslapen. Onze groep bestond uit Sarah en Ben uit Australië, de gids en Ik.

De volgende dag weer vroeg op en veel gelopen. We liepen over een oud incapad dat uitgehakt was in de rotsen, het was behoorlijk smal en steil maar wel heel erg mooi. Aan het eind van deze dag kwamen we aan in Santa Teresa hier zijn termale baden. Dit was echt heel relaxt om daar in te liggen na 8 uur gelopen te hebben. In Santa Teresa hebben we ook geslapen. De dag daarna zijn we eerst naar Hydro electric gelopen, dat is een plaatsje die zo heet omdat er een waterenergie centrale staat, jaja ze zijn hier heel origineel met namen bedenken. Tijdens onze tocht moesten we 2x een oversteek maken over een rivier met een kabelkarretje, deze waren heel klein en schommelde behoorlijk maar waren wel erg leuk. In hydro electric gelunched en toen verder gelopen over de spoorrailes naar Aguas Calientes. Daar kwamen we ´s avonds aan. Daar gegeten en geslapen. Aguas Calientes was een heel maf stadje het bestaat pas zo´n 20 jaar en er zijn alleen maar hotels en restaurants. Dit is de plaats vanaf waar iedereen naar Machu Picchu gaat. De laatste dag heel vroeg op gestaan en naar Machu Picchu gelopen. Dit was best een zware tocht, 1 uur lang een trap recht omhoog lopen. Daar aangekomen was het heel erg mistig en konden we eigenlijk niets zien van Machu Picchu, maar na een tijdje klaarde de mist op en konden we heel Machu Picchu zien dat was echt heel erg mooi en indrukwekkend. We kregen eerst een rondleiding van onze gids en daarna gingen we wat eten. Het kostte daar gewoon 26 soles voor een hamburger (dat is 10 dollar!). Vervolgens ging ik met Ben nog Huayna Picchu beklimmen. Dit was weer een uur recht omhoog lopen maar vanaf daar had je een geweldig mooi uitzicht en overzicht over Machu Picchu. Daarna teruggelopen naar Aguas Calientes en ´s avonds de trein terug genomen naar Cusco. Wel leuk om te merken dat je hier alle soorten reizigers ontmoet want iedereen gaat naar Machu Picchu.

Nu ben ik weer in Cusco met Veerle. We vertrekken vanavond naar Puno wat bij Lake titicaca ligt. Vanaf daar zullen we de grens over steken naar Bolivia.

Onno

van 5000 naar 0, Veerle ontmoet en weer afscheid genomen

Heey,


Leuke tijd gehad in Huaraz en nu in Huacachina.

De trekking was erg leuk. Het begon allemaal zaterdagochtend om half 7. We werden in een busje gepropt en daar gingen we dan. Onze groep bestond uit een Engels stel, een Vlaams stel, een Frans stel, de gids en de man van de ezels. Veel stelletjes dus. Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Yungay daar zouden we met een busje doorrijden naar Cachinapampa maar er was geen busje. Gelukkig zou het maar een half uur duren voor er een ander busje kwam. Dat was dus een Peruaans half uur want we hebben uiteindelijk twee en een half uur gewacht en toen was het ook nog is een hele oude vieze bus ipv een busje. Wat maakt het uit dachten we en we gingen op weg.


Na een half uur bleek het toch wel uit te maken, de bus was veel te groot voor de weg en moest bij elke haarspeldbocht een aantal keer manoeuvreren om er doorheen te komen. Dit was best wel eng aangezien het een zeer stijle berg was en ik helemaal achterin zat. Nadat ik wat locals ook kruisjes zag slaan heb ik toch maar gevraagd aan de gids of het wel veilig was. Nee het was helemaal veilig de buschauffeur had veel ervaring en deed dit elke dag. Gerustgesteld verder gereden, zelfs nog een beetje geslapen. Na een tijdje hoorde ik opeens een gil, het was de Franse vrouw die mee was. En toen ik uit het raampje keek zag ik waarom ze gilde. De achterkant van de bus was al over de rand van het dal en doordat ik achterin zat, kon ik zo recht naar beneden het dal in kijken. Gelukkig zaten de wielen nog op de weg en al slippend kwamen we toch nog de bocht door. Daarna ging de rit iets minder relaxt verder. Vervolgens begon het ook nog te sneeuwen en bleek dat er gaten in het dak zaten, waardoor het op sommige plekken in de bus ook gewoon sneeuwde. De bus slipte af en toe weg en het was echt eng. Maar we bleven gewoon tegen onszelf zeggen dat de buschauffeur veel ervaring had en na een rit van 4 uur kwamen we in Cachinapampa aan.


Daar begon onze wandeling, alle spullen werden op de ezels gebonden en we begonnen te lopen. Al snel begon het te regenen en liepen we door de modder. Het Vlaamse en Engelse stel bleken erg gezellig en al snel ontstond het woord swampy, wat de perfecte omschrijving was voor deze dag. Na 3 uur wandelen kwamen we al bij ons kamp aan en gingen we de tenten op zetten. Mijn tent bleek aan elkaar te hangen met tape en niet waterdicht, gelukkig hadden ze nog een extra buitentent mee en werd die er overheen gehangen. Tijdens het eten gingen we nog even met de gids praten over de busrit en toen bleek pas dat het echt gevaarlijk was geweest. De bus en buschauffeur reden normaal alleen tussen Lima en Yungay en hadden deze weg nog nooit gereden. Vorig jaar was eenzelfde soort bus het ravijn in gereden en de gids zelf was toch ook wel bang geweest tijdens de rit. Toen we vroegen waarom we dan in hemelsnaam met deze bus zijn geweest kregen we niet echt een antwoord. Ondertussen begon het harder te regenen en bleken 2 tenten overstroomt te zijn. Na het verplaatsen van deze tenten zaten we allemaal verkleumt in de grote tent ons af te vragen of we wel de goede tour hadden geboekt. Gelukkig hadden de vlamingen goeie humor en hebben we er maar om gelachen.


De volgende dag begon meteen veel beter. De zon scheen en we hebben de hele dag lekker in het zonnetje gelopen. Deze dag was ook meteen de zwaarste dag, want we moesten een pas van 4750 meter over. Dit ging allemaal toch wel goed en het uitzicht was geweldig mooi. Ook het weer zat de hele dag mee, en hierna waren we toch allemaal tevreden. Deze dag in totaal 9 uur gelopen. ´s avonds was het weer erg gezellig in de grote tent en we vroegen ons af waarom toch niemand pisco had mee genomen. De volgende dag was iets relaxter en maar 6 uur gelopen hierdoor kwamen we al vroeg bij het kamp aan en hebben we de rest van de dag in het zonnetje vlak onder een waterval zitten kaarten. De laatste dag hoefde we nog maar 3 uurtjes te lopen en werden we met een normale auto teruggebracht naar Huaraz. Uiteindelijk toch een zeer geslaagde tocht gehad.


Na een heerlijke douche, die avond uitgeweest met het Engelse stel om toch nog de vergeten pisco in te halen. Dat was erg gezellig maar ik was wel pas om 3 uur terug in me hostel. Dit was wel stom eigenlijk want Veerle kwam met de nachtbus en was om half 7 bij het hostel. Ik met me slaperige kop open gedaan en Veerle begroet. Gelukkig was Veerle ook moe en gingen we allebij weer slapen. Daarna om 11 uur elkaar echt weer gezien en de rest van de dag gerelaxt, een tour geregeld, gegeten en heel veel gepraat over alles van de afgelopen 3 maanden. De volgende dag zijn we naar de ruine Chavin geweest. Deze was niet zo heel indrukwekkend, maar onze picknicklunch en het bekijken van toeristen die allemaal verveelt achter een gids aan liepen was wel heel erg leuk.


De volgende dag ook weer relaxt gedaan en een processie gezien. Het was namelijk semana santa (een of ander christelijk feest). Elke dag was er wel ergens een processie maar deze dag was die het grootst. Toen we ´s ochtends op de hoofdstraat kwamen waren ze bezig met het maken van hele grote kunstwerken van gekleurd zand. Dit was erg mooi en leuk om te zien. Toen we een buskaartje gingen kopen zagen we een processie. Deze processie maar gevolgd en uiteindelijk kwamen we bij de zandkunstwerken. Bleek dat die processie gewoon dwars over die zandkunstwerken heen ging lopen, hierdoor werden ze helemaal verpest en toen de processie voorbij was bleek er niets van de kunstwerken over, zonde! De rest van de dag besteed met een plan bedenken voor de rest van onze reis. Veerle en ik wouden allebij Bolivia in, alleen had Veerle Zuid-Peru al gezien en ik wou dat nog graag zien. Uiteindelijk tot een plan gekomen en zaterdag afscheid genomen van Veerle voor anderhalve week. We zien elkaar weer in Cusco.


Verder wou ik nog graag een hoge berg beklimmen omdat ik de Cotopaxi in Ecuador niet meer had kunnen beklimmen. Ik had voor me trekking Alana ontmoet die dat ook wel wou en daarom besloten om samen de Vallunaraju te beklimmen. We hadden alles al besloten en geregeld en zaterdag afgesproken om alles te bevestigen maar toen kwam ze niet op dagen. Dus toen maar besloten om het alleen met gids te doen. Vond het uiteindelijk ook wel zo relaxt dat ik dit besloten had, want nu hing het echt alleen van mijzelf af of ik het zou halen, maar wel een rotmens dat ze zonder iets te later horen niet komt op dagen.

Zondagochtend vroeg vertrokken met de auto. Na 2 uur rijden kwamen we bij het eerste probleem. Er lagen rotsen op de weg waardoor de auto niet tot het basecamp kon rijden. Hierdoor moesten we 2 uur meer wandelen dan gepland. Daardoor hebben we het plan verandert en besloten om niet in Campo Moreno (4900 meter) maar in het basecamp op 4300 meter onze tent op te zetten. Na 2 uur wandelen met al onze bagage (tent, eten, slaapzak, matjes en alle bergbeklimspullen) aangekomen bij basecamp. Tent opgezet en de rest van de dag heerlijk niets gedaan en in het zonnetje gezeten, dit moest om te wennen aan de hoogte en de volgende dag de top te kunnen halen. Na een uitleg (ja ik had er deze keer wel voor gezorgd dat ik een gekwalificeerde gids had, al was het alleen maar voor een mogelijke busrit) voor de volgende dag en avondeten zijn we om 6 uur gaan slapen, we moesten namelijk om 1 uur ´s nachts opstaan.


Na erg slecht geslapen te hebben, werd ik om 1 uur gewekt en begon de tocht. met volledige uitrusting gingen we op pad de uitrusting bestond uit: sneeuwschoenen, van die puntijzers voor onder me schoenen, skibroek, ijsbijl, een soort veiligheidstuig waarmee ik vast zat aan de gids, hoofdlantaarn en natuurlijk handschoenen, muts, sjaal en jas. We moesten lopen in het donker en met alleen het licht van me hoofdlamp was dat best moeilijk. Daardoor waren we pas om half 5 bij campo moreno terwijl we daar eigenlijk om 3 uur al hadden moeten zijn. Ik begon me al helemaal druk te maken of ik het wel zou halen maar dat was nergens voor nodig.

Een half uurtje later kwamen we bij de gletsjer aan, deze was groter dan normaal volgens mijn gids. Na al me spullen aangedaan te hebben gingen we verder. Het begin was erg moeilijk omdat ik steeds een halve meter wegzakte in de sneeuw. Later, met wat tips van de gids en omdat hoe hoger we kwamen hoe harder de sneeuw werd, ging het lopen beter en lukte het om op de sneeuw te lopen ipv erin. Nu begon alleen de hoogte wel steeds meer mee te spelen. Ik moest steeds vaker rusten en was na 30 passen elke keer buiten adem. Ik wist dat ik een bepaald ritme moest zoeken en blijven doorlopen maar dat lukte gewoon niet. Toen het nog een half uur lopen was kwam het volgende probleem, er was een kloof ontstaan op het pad waar wij langs moesten, hierdoor moesten we een paar honderd meter omlopen. Dat lijkt niet zo erg maar daar deed ik dus een half uur over.

Gelukkig heb ik dat ook overleeft en toen was het nog maar eventjes naar de top. Dit was erg frusterend omdat ik over de laatste honderd meter zeker een kwartier heb gedaan, ik kon de hele tijd de top zien, bijna aanraken maar moest dan toch weer rusten omdat mijn hart zo'n beetje ontplofte. Maar ik heb het gehaald! Dat was echt een geweldig gevoel en een prachtig uitzicht. Het woei heel erg hard en het was ondertussen ook al bijna 9 uur, dit betekende dat de zon sterk genoeg was om de bovenste bevroren laag sneeuw te smelten. Hierdoor werd het moeilijker om op de sneeuw te lopen. Hierdoor konden we maar een kwartier op de top blijven. Daarna moesten we snel terug, dit was wel heel erg leuk. De weg was precies stijl genoeg waardoor we grote stukken naar beneden konden glijden. Tegen het einde van de gletsjer werd het lopen alleen wel heel moeilijk doordat de sneeuw zo zacht was dat ik er steeds in wegzakte. Op een gegeven moment zakte de gids zelfs bij elke stap weg, en de laatste honderd meter waren echt een ramp. Maar dat ging ook allemaal goed, en na een kleine lunch/ontbijt in campo Moreno gingen we terug naar basecamp.

Ik dacht nu heb ik het gehad nog eventjes naar beneden en dan ben ik klaar. Maar het stuk van campo Moreno naar basecamp was nog heel moeilijk. Ik kon eigenlijk niet geloven dat ik dat ´s nachts had gelopen. Sommige stukken waren zo steil dat ik een soort van kruipend naar beneden moest. Ook nog 1 keer flink uitgegleden waardoor ik me schouder verrekt had. Nu kon je ook pas goed zien hoe diep het dal was. Misschien wel goed dat ik dat die nacht niet had kunnen zien.

Uiteindelijk kwamen we om 12 uur bij basecamp aan. Daar hoorde we dat de rotsblokken op de weg nog niet opgeruimd waren en dat betekende nog 2 uur lopen. pffff. Tent ingepakt, alles spullen aan me tas gebonden en op weg. Na 2 uur was ik kapot maar wel bij de auto en kon ik eindelijk uitrusten. Uiteindelijk om 5 uur weer terug in Huaraz. Daar heerlijk gedouched en me spullen gepakt, die avond ging ik namelijk meteen door naar Lima. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in, want ik was nog behoorlijk kapot van 14 uur achter elkaar wandelen en slecht slapen. Alleen toen ik de bus in kwam was alles weer goed. Het was een dubbeldekkerbus en ik ging naar de bovenste verdieping omdat die man dat tegen me gezegd had. Alleen toen ik daar aankwam wist ik wel zeker dat ik fout zat. De stoelen waren zo groot, met veel beenruimte en de mensen kregen zelfs dekentjes. Ik had het goedkoopste kaartje gekocht dus dit kon niet mijn stoel zijn dacht ik. Ik weer terug naar die man, bleek het wel mijn stoel te zijn! De hele busreis heerlijk geslapen. Wauw!

Daarna 2 dagen in Lima gebleven. Toen ik de bus uitkwam rook ik meteen de China lucht (waarvan ik nu denk dat het de lucht van een te grote stad is) maar toen ik bij me hostel in Miraflores (de rijke, luxe, stinkerds wijk) had deze lucht plaats gemaakt voor de zeelucht. Lekker ontbeten en de hele dag gerelaxt op het dakterras van me hostel. 's avonds nog naar de zee gelopen, en toen het meest maffe en luxste winkelcentrum ooit gezien. In een rots hadden ze een heel winkelcentrum uitgehakt, waarvan je vanuit alle winkels de zee kon zien. Met zonsondergang gaf dit echt een heel apart beeld. Verder verkochten ze alleen maar veel te dure spullen en waren de ijsjes 10x zo duur als normaal. Er liepen alleen maar hele rijke Amerikanen rond en de parkeergarage leek net een showroom met de meeste luxe auto´s die je kan bedenken. Leuk om te zien maar ik voelde me er niet helemaal op me gemakt in me korte broek en me al veel te lang niet gewassen shirt.

De volgende dag nog even op het strand gelegen en de bus genomen naar Ica. al met al vond ik Lima toch nog best een mooie stad, in tegenstelling tot was iedereen zegt. Ik was natuurlijk wel alleen in het rijke deel geweest maar dat was erg leuk. Ook was het fijn om eindelijk weer over straat te kunnen lopen zonder dat iedereen naar me keek of ik de reus van kluin duimpje was. Maar goed nu zit ik dus in Huacachina (vlak bij Ica) en ga ik zo met een buggy door de zandduinen crossen en sandboarden.

Onno


p.s. weblog Veerle is http://veerleinzuidamerika.waarbenjij.nu/
p.s.s. Er staan weer een hoop nieuwe foto´s op

Reizen als een gek!

hoi,

Ik ben nu als het reizen als een gek. Mijn laatste berichtje was nog afkomstig van Vilcabamba (Ecuador) en nu zit ik alweer in Huaraz (licht vlak boven Lima). Ik zal maar beginnen met te vertellen over de grensovergang. Ik had bedacht dat ik de grens over wou bij la balsa. Ik weet eigenlijk ook niet meer waarom maar dat leek me een goed idee. De dag voordat ik zou gaan had ik al een Nederlands stelletje onmoet die de grens de andere kant op over waren gegaan. Van hun al gehoord hoe het ongeveer moest zijn. Ik had besloten om de nachtbus te nemen vanuit vilcabamba naar Zumba en dan vanuit daar naar La balsa. Ik dus om 11 uur de bus opgestapt die er normaal 8 uur over zou doen. Alleen nu was het nacht en hoefde de bus niet te stoppen dus deed die er maar 6 uur over. Tja daar zat ik dan om 5 uur sochtends op het busstation van Zumba en de bus naar La balsa ging pas om 8 uur.

Na een tijdje viel ik in slaap op een bankje daar. Ik werd wakker doordat er iets tegen me been aan duwde, het was een kip in een zak. Alleen zijn hoofd stak eruit en daardoor rolde die zo een beetje (net als een hamster in een glazen bal) overal naar toe. Ondertussen was het al 7 uur en begon het busstation een beetje te leven. Een ontbijt gekocht, wat bestond uit chocola met brood en water en nog een uur gewacht. De bus bleek eigenlijk gewoon een vrachtwagen te zijn die helemaal open was en waar ze achterin banken op hadden gemonteerd. Al hobbelend en schuddend na 2 uur rijden la balsa bereikt.

Daar naar de douane voor me stempel. Ik moest een formulier invullen maar toen ik halverwege was vond die man het wel leuk geweest, pakte het formulier, deed een stempel in me paspoort en ik mocht naar Peru. Aan de andere kant van de grens een beetje hetzelfde tafereel, formuliertje half invullen stempel halen, nog een stempel halen en ik mocht weer gaan. Verder vond ik het ook heel raar dat je nergens je stempel hoefde te laten zien. Ik had ook gewoon meteen de grens over kunnen lopen en gewoon nergens stempels halen. Niemand die op je lette of iets.

Vervolgens moest ik nog een uur wachten tot de auto waar ik mee naar San Ignacio zou gaan vol zat, en dan bedoel ik ook echt vol. Ik was al gewaarschuwd dat ze soms 6 mensen in 1 auto proppen. Maar mijn chauffeur slaagde erin om er 8 mensen in te krijgen, 2 kippen, 2 trossen platanen (soort bananen), 40 kilo aardappels en dan werd er nog van alles op het dak gegooid. Daar gingen we dan over de hobbelweg naar San Ignacio. Het was zo'n 30 graden dus dat was lekker zweten. Dan was ook nog de onderkant van de auto lek waardoor elke keer als we door een riviertje of plas reden (wat best vaak was) de bank waar we op zaten nat werd. Na een tijdje gingen de kippen die in de achterbak zaten flippen en dus besloot de eigenaar ervan, die naast mij zat, om ze maar op schoot te nemen. Daarna ontsnapte de kip nog een keer en heeft die heel de blouse van die man kapot gepikt. Verder moesten we er ook nog 3 x uit omdat er teveel modder op de weg lag en dan zou de auto wegzakken. Al met al een geweldige 2 uur.

Vervolgens aangekomen in San Ignacio daar weer eenzelfde soort auto genomen richting Jaen. Alleen nu gingen er gelukkig maar 6 mensen en 2 cavia's in (die zich de hele reis rustig hebben gehouden). om 15:30 aangekomen in Jaen en toen dacht ik. Hee dit is een grote plaats er gaat vast een bus van hier naar Chachapoyas maar nee hoor. Ik moest eerst een motortaxi nemen die al toeterend tussen de 100 andere motortaxi's (wat het enige vervoermiddel in die stad leek) door racete. Nu was er een busje dat naar een plaats waarvan ik nog steeds de naam niet weet ging. Waarschijnlijk omdat ik er zo belaberd uitzag mocht ik voorin zitten en dat was wel een opluchting. Alleen slapen lukte toch niet echt want bij elke bocht vond dit busje het nodig om te toeteren. Na een uur aangkomen in het plaatsje zonder naam, en daar eindelijk om 6 uur een auto genomen richting Chachapoyas. Nu wel eerst gevraagd hoeveel mensen erin gingen en er werd mij verzekerd dat dat er niet meer dan 5 waren en daar hield die zich ook nog aan. Nu zou ik binnen 3 uur in Chachapoyas zijn en eindelijk lekker kunnen slapen. Alleen dan was het weer er ook nog. Het was ondertussen beginnen te regenen en dat had een aardverschuiving veroorzaakt. Hier was een vrachtwagen onder gekomen en dat geheel heeft de weg opgehouden voor 2 uur. Nu was ik het wel zat, en terwijl de chauffeur aan het kijken was wat er aan de hand was, ben ik in de achterbak gaan liggen en heb ik 1,5 uur heerlijk geslapen. Daarna onze reis vervolgd en om 11 uur 's nachts aangekomen in Chachapoyas. Na een reis van 24 uur dus. pffffff

Toen dacht ik lekker uit te kunnen slapen, maar de volgende dag werd er om half 9 op de deur gebonst en dat was een mannetje die vroeg of ik die dag wel mee wou naar Kuelap. Voor Kuelap was ik eigenlijk naar Chachapoyas gekomen, en het was wel zo handig om die dag naar Kuelap te gaan, dus ik besloot mee te gaan. Ik was alleen wel een beetje slaperig en kon niet zo snel beslissen, dat zorgde ervoor dat die man de prijs zo'n beetje gehalveerd heeft. Echt een goeie tactiek dus. Kuelap is een pre inca ruine die nog best mooi is gebleven. Hij is alleen niet zo toeristisch en daarom zit de helft nog verstopt in de jungle. Soms moet je dus echt zoeken om nog wat te zien, maar dat maakt het ook wel leuk.

De volgende dag rustig aan gedaan en Chachapoyas een beetje op mezelf verkent. Was wel een leuk stadje een mooie markt en verder heel weinig toeristen wat het ook wel echt maakt. Daarna de nachtbus genomen naar Trujillo. De bussen hier zijn wel eventjes wat anders dan de bussen in Ecuador. In Ecuador was ik gewend om naar Terminal terreste te gaan en vanaf daar vertrokken dan alle bussen. Je keek gewoon een beetje dom en dan kwam er vanzelf iemand op je af die precies zei waar je heen moest en hoe. Als dat niet zo was dan waren er altijd nog de busmannetjes die allemaal door elkaar heen stonden te schreeuwen waar ze naar toe gingen. Maar in Peru heeft iedere busmaatschappij zijn eigen terminal hierdoor moet je om over te stappen met brommertaxi´s van de ene naar de andere terminal racen. Ook hebben ze hier verschillende prijsklassen in bussen. Van Chachapoyas naar Trujillo ging alleen een bus in de allerhoogste prijsklasse dus die heb ik maar genomen. Wauw! Dat was relaxt. We kregen wat te drinken en te eten onderweg. En de stoelen waren zo fijn dat ik gewoon bijna de hele weg heb kunnen slapen. Daarom maar besloten in Trujillo meteen weer een nachtbus te nemen naar Huaraz. Deze bus was iets minder goed maar nog steeds heel relaxt en weer lekker geslapen. Iets te lekker zelfs want ik had niet door dat de bus in Huaraz gestopt was en toen moest ik in het volgende plaatsje uitstappen en een busje terugnemen. Dat was wel stom maarja. Ach tja he nou poe.

Huaraz is echt een mooie stad. Het licht op 3000 meter en midden in de Cordellira Blanca en vanuit de stad kan je met mooi weer allemaal besneeuwde toppen zien. Verder kan je hier alle bergsporten die je kan bedenken doen, en ik merk dat ik dat toch echt veel leuker vind dan ruines bezoeken en gebouwen bekijken. Dus ik heb besloten om hier maar even te blijven. Vandaag heb ik een rots beklommen met touwen en alles, was best wel leuk om te doen maar morgen begint het pas echt dan ga ik een trekking voor 4 dagen doen tussen de bergtoppen door. De bagage wordt per ezel vervoert en we slapen in tenten en waarschijnlijk zien we in 4 dagen geen levend wezen maar wel heel erg mooie uitzichten. En als ik terugkom van de toch zal ik Veerle ontmoeten en samen semana santa vieren in Huaraz. Kortom leuke vooruitzichten! Ik ben benieuwd!

Galapagos, grondverschuivingen en een goeie gids

Okeej, dan nu de verhalen!!!

Na Banos wou ik nog de Cotopaxi gaan beklimmen, eerst nog 2 dagen getwijfeld of ik dat wel moest doen met me verwondingen enz. Toen iedereen helemaal gek van me werd heb ik besloten om hem te gaan beklimmen alleen toen was het weer te slecht dus kon het niet. Toen had ik 3 dagen niets te doen en werd ik gigantisch onrustig omdat ik wel iets wou gaan doen, ik wist alleen echt niet wat ik had alles al wel gezien wat ik wou zien. Dus toen ben ik maar een taart gaan bakken.

Daarna heb ik vrijdag samen met Lea en Luc een afscheidsfeestje gehad en zaterdagmorgen naar Tena vertrokken daar hebben we geraft en dat was echt vet! We vertrokken zondagochtend vroeg en moesten nog een half uur lopen, dit pad was supermodderig dus na een tijdje zat iedereen onder de modder, wat me echt weer het lowlandsgevoel gaf. Na een korte uitleg gingen we raften. Het bleek nog een best moeilijke rivier te zijn, maar dat maakte het juist superleuk. Na 2 uur raften lekker gelunched en daarna gingen we weer verder. Alleen werd de rivier nu wilder omdat er een andere rivier bij kwam. Daardoor zijn we ook nog een keer omgeslagen, wat achteraf wel heel grappig was maar toen best wel eng. Daarna werd de rivier rustiger en konden we elkaar en de gids uit de boot gooien. Daarna weer terug naar het hostel, gegeten en weer terug gegaan met de bus richting Quito. Gek eigenlijk dat zou ik in nederland nooit doen. 6 uur rijden op zaterdag en dan zondagavond weer 6 uur terug.

Maandagochtend naar Galapagos vertrokken, en weer afscheid genomen maar nu voor goed (naja voor 3 maanden), dat was stom. Op de Galapagos aangekomen regende het, en 2 Belgische meisjes vertelde mij dat het de hele week zou gaan regenen. Ik zag me hele Galapagosvakantie al in het water vallen. Maar er klopte gelukkig helemaal niets van wat ze zeiden we hebben de hele tijd perfect weer gehad, en helemaal geen regen meer. Door de gids die echt een toffe gast was, opgehaald van het vliegveld en naar de boot gebracht. De hoogtepunten van Galapagos waren voor mij:

De dolfijnen waar we op een gegeven moment midden tussen voeren. Het waren er wel zo'n 20 en het leek net alsof ze een show voor ons opvoerden. ze sprongen uit het water, zwommen onder de boot door en het leek wel alsof ze helemaal geen moeite hoefden te doen om onze boot bij te houden terwijl we toch best hard voeren.

Zeeleeuwen zijn overal op de Galapagos. Ze liggen op bijna elk strand in de Galapagos en zijn echt de grappigste dieren die ik heb gezien. Het geluid dat ze de hele tijd maken en het klappen met hun vinnen maakt ons de hele tijd aan het lachen. Ze waren ook helemaal niet schuw, je kon zo dicht bij komen als je wil. Je mocht ze alleen niet aanraken, wat soms nog best moeilijk was. Tijdens het snorkelen werd ik bijvoorbeeld een keer zo'n 10 minuten gevolgd door een zeeleeuw die met me flippers aan het spelen was.

Zeeschildpadden zijn ook heel mooi. Ze lijken echt heel relaxt en het is net alsof ze een beetje door het water zweven en alles heel rustig doen terwijl het soms nog best moeilijk is om ze bij te houden. Verder ook nog haaien, roggen en duizenden andere vissen waar ik de naam niet van weet gezien.

Verder waren de Iguana's en de cactussen ook nog is heel mooi. En de gekste beesten waren wel de Blue footed booby's. Dit waren vogels met blauwe voeten. Nee eigenlijk waren de fregatta's nog gekker. De mannetjes hiervan hadden een soort rode ballon onder hun kin en als ze dan een vrouwtje gingen versieren dan bliezen ze die op, maar dat zag er echt niet uit.

we zijn ook nog bij post bay office geweest. Hier is een brievenbus waar je kaartjes in kan stoppen maar ook kaarten uit kan halen. Zie je er bijv. een kaart in zitten voor Utrecht dan kan je die eruit halen en naar Utrecht brengen. Ik waren alleen geen kaarten voor Utrecht, maar ik heb er wel een paar gepost. Dus ik hoop dat die aankomen. Op datzelfde eiland had je ook de blowing holes. Hier werden de golven in een soort gat geperst waardoor het water zo'n 20 meter omhoog gespoten werd. was ook heel mooi om te zien.

Na mijn cruise werden we terug gebracht naar het vliegveld alleen had ik nog een aantal dagen voor me vlucht en ik wou nog naar een ander eiland; Isabella. Op het vliegveld bleek dat je ook kon vliegen naar Isabella met een klein propellorvliegtuigje, dat heb ik toen gedaan. Dat was echt supervet. Het was net of je in een auto zat, en je kon heel mooi alle eilanden van Galapagos zien liggen omdat we niet zo hoog vlogen. Alleen ik had niet bedacht hoe ik van het vliegveld in het dorpje kwam. Had er helemaal niet aan gedacht dat er natuurlijk geen bussen klaar staan als je maar met 6 mensen bent. Gelukkig stond er een mannetje die me wel naar het dorpje wou brengen. Daarna ben ik nog 3 dagen op het eiland Isabella geweest. Het dorpje daar was echt heel relaxt het was nog niet zo heel erg toeristisch (voor Galapagos dan). Alle straten zijn van zand en er was een bar waar iedereen elke avond naar toe ging. Deze was aan het strand en het was er altijd gezellig. Alleen de laatste dag was het zondag en we wouden nog de laatste keer uit met wat mensen die ik daar ontmoet had. Maar dat kon niet. Om 11 uur was alles dicht en sliep heel het dorp.

Na Galapagos naar Cuenca gegaan. Op het vliegveld van Guayacuil 2 Zwisters tegengekomen die ook naar Cuenca gingen, zij hadden toevallig op dezelfde boot gezeten als ik alleen ze waren aangekomen toen ik weg ging. Wel grappig om te merken dat de gids precies dezelfde grapjes maakte en ook het eten ongeveer hetzelfde was geweest. zij hadden in Cuenca 6 weken Spaans cursus gedaan en kenden de stad dus helemaal. Dit was superhandig. Want daardoor hadden we een heel goed hostel en konden ze me vertellen waar ik wel en niet heen moest. Ze hadden ook een hoop vrienden daar en die brachten ons elke keer met de auto overal heen. Was wel een aparte auto. Als je het raampje open wou doen, moest je de deur een stukje open doen en het raam eruit tillen. Verder kon je door de bodem heen kijken en werden sommige dingen bij elkaar gehouden door plakband. Maar dat maakte alelmaal niet uit. Daar heb ik het heel erg naar me zin gehad. Ook nog 1 dag gehiked in het nationale park daar.

Vervolgens gisteren met de bus van Cuenca naar hier (vilcabamba) gegaan. Dit gaf nog best wel wat problemen. Door de regen zijn er namelijk heel veel overstromingen en aardverschuivingen hier. Dat merkte ik al toen ik van Quito via Guayacuil naar Galapagos vloog. Vanuit het vliegtuig kon je zien dat er heel wat land onder water stond en soms zag je alleen nog maar de daken van huizen. Toen ik van Guayacuil naar Cuenca ging werd het al helemaal duidelijk. Op sommige stukken lag allemaal aarde op de weg en overal stond graafmachines en bulldozers, die de wegen aan het vrij maken waren. Gelukkig konden we toen wel in 1 keer doorrijden. Maar gister was het wel anders. Ik zat in de bus en het zou nog zo'n 2 uur duren, toen de bus opeens stopte. Opeens werd heel die bus onrustig en ik kon een beetje verstaan waar het over ging. Ik wist dat er iets met aarde en regen was. Toen moesten we allemaal de bus uit en kon ik het pas echt goed zien. Verderop de weg lag gigantisch veel aarde. Wel zo'n 30 meter hoog en er kwam nog steeds aarde naar beneden. Wij allemaal balen natuurlijk maar eigenlijk hadden we geluk gehad, de aardverschuiving had namelijk pas zo'n 5 minuten voordat we daar aankwamen plaatsgevonden en we hadden er ook onder kunnen zitten. Ik zat nog te bedenken wat ik nu moest gaan doen. Maar de Ecuadorianen die dit gewend zijn, waren al begonnen met spullen op hun rug binden en gingen te voet de oversteek maken naar de overkant. Eerst verklaarde ik ze voor gek omdat er ook nog steeds aarde naar beneden kwam en het er helemaal niet zo stabiel uit zag. Maar toen het na een tijdje wat rustiger werd en er bijna geen aarde meer naar beneden kwam, besloot ik toch ook maar de oversteek te maken omdat het alternatief 5 uur terugrijden naar Cuenca en geen meter opschieten mij niet zo beviel. Ik heb de overkant gehaald maar makkelijk was het niet met al mijn bagage. Een man voor mij zakte nog 3 meter naar beneden toen de aarde waarop hij stond ging bewegen. Maar er zijn gelukkig geen gewonden gevallen en iedereen (sommigen met 40 kilo op hun rug) heeft de overkant bereikt. Daar stond ondertussen al een bus die terugging omdat hij ook op de aardverschuiving was gestrand. En zo bleven de bussen gewoon rijden.

Uiteindelijk 3 uur later dan gepland aangekomen in Vilcabamba omdat er nog kleinere aardverschuivingen opgeruimd moesten worden. Dit doen ze overigens wel verassend snel (normaal zijn Ecuadorianen niet zo snel). Nu ben ik in Vilcabamba waar National Geographic ooit een reportage over heeft gemaakt. Omdat de mensen hier zogenaamd 2x zo oud worden dan in de rest van de wereld. Later bleek dit toch onzin te zijn, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat hier een hoop Amerikaanse hippies zijn gaan wonen. Ook veel toeristen maar wel een gezellig klein stadje.

Vanuit hier ga ik vanacht met de bus naar Peru (als de weg vrij is:s). Dat moet ook wel vrij snel gebeuren want mijn visa verloopt over 4 dagen. Ik ben namelijk een beetje te lang in Ecuador blijven hangen, maar er is hier ook zoveel te zien.

Nog eventjes waarom Cuenca de leukste stad van Ecuador is. Je kan er gewoon 's nachts over straat lopen, je kan het water drinken uit de kraan, er lopen verschillende rivieren door de stad waarvan de oevers bijna allemaal park zijn waar je lekker kan zitten, In de parken wordt gevoetbald en gevolleybalt, de mensen gooien hun afval niet op straat, er zijn gewoon bushaltes ipv. dat iedereen de bus in en uitspringt wanneer die wil en alle gebouwen in het centrum zijn nog echt oud en niet vervallen (geen lelijke flats enz.). verder wordt er hier echt geleefd en dat kan je zien, de mensen lopen in een gewoon tempo en niet alsof ze een schildpad zijn.

Allemaal alvast een prettig pasen!

Onno

Paradijs bij het dashboardlichtje

Heeeeeeeey,

Het is alweer veel te lang geleden dat ik een berichtje heb geplaatst, maar dat kwam omdat ik in het paradijs, Galapagos geheten, was. En het was dan wel een paradijs, maar de internetverbinding was zo bagger en duur, dat ik het bij de 10 minuten om een pagina te laden gehouden heb. Ondertussen ben ik alweer terug op het vasteland van Ecuador. Ik zit nu in Cuenca wat zonder twijfel de mooiste stad van Ecuador is. Maarja ik ben pas vandaag aangekomen en moet overmorgen alweer weg dus ik heb even geen tijd om een lange blog te schrijven, want ik moet de stad verkennen. Ik heb wel een hoop foto's upgeload en die zeggen denk ik ook al wel veel, dan mogen jullie zelf een verhaaltje erbij bedenken. Bedenk als je de foto's kijkt wel even dat ik geen zoom op me camera heb. Sorry, maar nog even gedult voor de verhalen.

Onno

Vrijheid en eindeloze busreizen

Heey hallo buenos dias,

Er is alweer een hoop gebeurd sinds mijn vorige bericht. Laat ik bij het einde beginnen, ik zit nu achter internet in een internatcafe in Quito omdat het internet in me hostel kapot is. Zo en nu het begin:

Vorige week woensdag ben ik naar Salinas geweest. Dat werd door mijn Footprint omschreven als "het Ecuadoriaanse antwoord op Miami Beach" en dat was het ook. Het was helemaal volgestampt met flats, en op een overvol strand zaten veel te dikke mensen te zweten in de zon. Het strand en de zee waren heel smerig met allemaal afval, zeker in vergelijking met het idylische strand van Alandaluz. Toen ik eventjes op de strand zat kwam er een bootjesverkoper op me af die zei: Goeiemorgen! Het was een Ecudoriaan die heel graag Nederlands wou leren, en al een paar woorden wist. Daar nog best wel lang mee zitten praten en vervolgens voor het eerst sinds ik in Ecuador ben in me eentje gegeten! bij een soort snackbar. Daarna naar me hotel gegaan (jaja ik zat in een hotel) en daar nog met een Engelsman wat biertjes gedronken en geconcludeerd dat Salinas niet de leukste plek van Ecuador is.

Donderdag weer terug naar Alandaluz en nog een beetje geholpen achter de bar omdat het onverwachts nog best druk was. Vrijdag heb ik me busticket geboekt, me tas ingepakt, afscheid genomen en iedereen Nederlandse drop laten proeven. Altijd leuk om die gezichten te zien die krampachtig proberen te doen alsof ze het echt heus wel lekker vinden. Het afscheid was niet heel moeilijk voor mij. Ik heb zeker een leuke tijd gehad daar maar het was nu ook wel genoeg geweest, en ik had echt zin om aan een nieuw avontuur te beginnen. Met een tas vol e-mailadressen van al het personeel ben ik op de bus gestapt in Puerto Lopez. De hele nacht in de bus gezeten en om 7 uur 's ochtends aangekomen in Quito. Daar naar me hostel gegaan wat ik al van tevoren uitgezocht had. het is een best goed hostel met gratis internet (wat het nu dus niet doet).

Vervolgens om 9 uur naar het studentenhuis gegaan waar ik zelf ook had gezeten en waar ik nog wat mensen kende. Daar bleek dat ze allemaal nog wasted waren van het uitgaan van de dag ervoor. om 1 uur 's middags terug gekomen en toen waren ze bijna allemaal wakker, de hele dag buiten in het zonnetje gezeten en alle verhalen gehoord wat er de afgelope 4 weken gebeurd was. 's avonds pizza gegeten, wat geweldig lekker smaakte na 4 weken 2x per dag rijst. Daarna nog getafeltennist in een poolbar.


Zondag ook weer rustig aan gedaan en 's middags naar de vrouwengevangenis geweest. Eerst vond ik het een beetje raar om daar heen te gaan. Net alsof een gevangenis een toeristische atractie is. Maar de mensen daar waren heel blij met bezoek en het eten en de de sigaretten die we meegebracht hadden. De gevangenis was heel indrukwekkend. Het gebouw is gebouwd voor 200 gevangenen maar er zitten er 640. Het zit er helemaal vol. Er leven ook kinderen in de gevangenis. een maand geleden waren dat er nog zo'n 200 maar nu hebben ze een wet gemaakt dat kinderen maar tot hun 4de in de gevangenis mogen zitten ipv tot hun 15de, dit omdat een 15 jarige jongen een vrouw zwanger had gemaakt in de gevangenis. Verder zijn er gigantisch veel mensen tijdens het bezoekuur en rennen er overal kinderen rond. Overal hangt was te drogen en er zijn zelfs winkels in de gevangenis. Ze hebben ook regels maar als je geld hebt dan hoef je je nergens aan te houden. Zo kan je als je wat bewakers omkoopt gewoon een mobiele telefoon, tv en dvdspeler hebben en dat hebben de meeste gevangenen dan ook. Wij hebben daar de buitenlandse gevangenen bezocht die er allemaal voornamelijk zitten voor drugsmokkel. De verhalen die we hoorden waren indrukwekkend, en het leek net of je in een film zat. Ik weet niet wat ik precies moet geloven van de verhalen maar het klonk allemaal erg treurig. Verder zaten deze buitenlandse drugsmokkelaars ook gewoon in 1 cel met moordenaars en andere criminelen. Ook een man ontmoet die namens de verenigde naties bemiddelt voor gevangenen in het buitenland en erg veel geleerd over de regels, wetten en hoe die te omzeilen. Je kan namelijk gewoon een politieman betalen zodat hij een deel van je cocaine meeneemt waardoor je onder de grens van 2 kg cocaine komt en je straf meer dan gehalveerd is. Het was in ieder geval allemaal heel raar en onwerkelijk om die verhalen te horen.

Maandag heb ik dan me plannen voor de rest van de week gemaakt en ben ik samen met Betty naar de World Press fototentoonstelling geweest in Quito. Daar kon je de beste foto's zien van het nieuws van afgelopen jaar. Dat was echt heel erg mooi om te zien en het was jammer dat we maar een uur hadden om alles te bekijken. Daarna nog naar een kerk geweest waar een paar ton aan goud in verwekt zat. Toen we eruit wouden werden we tegengehouden door een bewaker en bleek dat we een kaartje hadden moeten kopen. Dus nu moesten we er alsnog 1 kopen om eruit te kunnen. Daarna nog naar een terrasje geweest en gegeten in het studentenhuis.

Dinsdag ben ik vroeg vertrokken naar Latacunga om vanuit daar naar Isinlivi te gaan en het kratermeer te bezoeken. Om vanuit Isinlivi naar het kratermeer te gaan moest ik wel een wandeling van 5 uur alleen maken en daar zag ik toch wel een beetje tegen op. Gelukkig was er in het hostel in Latacunga, waar ik nog even om informatie ging vragen, een Amerikaan die ook naar het kratermeer wou. Hij had alleen geen tijd voor een wandeling en ging de volgende dag met de bus. Daarom had ik besloten mijn schema daar maar op aan te passen, in Latacunga te blijven en de volgende dag met hem mee te gaan. In het hostel vervolgens Loeka ontmoet (Nederlands meisje), waarmee ik Latacunga heb verkend. Ook samen een museum bezocht waar we voor 50 cent een eindeloze rondleiding van 2 uur kregen door het museum. Na een half uur hadden we het eigenlijk al wel gezien maar dan bleek er toch weer een zaaltje te zijn wat we nog niet geweest waren. De man hield ook heel erg van uitleggen en heeft ons zelfs vertelt dat een rieten mand die daar stond er was om spullen in te doen die je bijvoorbeeld op de markt had gekocht. Want als je al die spullen in je hand zou moeten houden dan ging het mis dus dan hadden ze een rieten mand uitgevonden zodat ze daar hun spullen in konden doen. Dus wij hadden echt zoiets van "Oooh enserio??"(echt waar??).

´s avonds zijn we met alle mensen in een busje naar een plaatsje gereden op 1 uur rijden van Latacunga. Vanuit waar je de vulkaan Tungurahua als het goed was kon zien. Dat is een vulkaan die op dit moment erg actief is en volgens mij is die ook al op het nieuws geweest in Nederland. Maar goed wij dus met een busje met 9 mensen uit 5 landen daar naar toe. Alleen het busje was niet zo goed, zoals wel meerdere hier, dus we konden alleen met zo´n 10 km per uur de heuvels op en we werden door alle grote bussen ingehaald. Daardoor duurde de reis ook zo´n 2 uur ipv 1 uur. Het was ook veel te mistig dus we konden die vulkaan helemaal niet zien. Maar dat maakte niet uit, we hebben heel veel lol gehad in de bus. En met een bier en chips stop op de terugweg werd het helemaal leuk. De Amerikaan beweerde nog dat die vulkanisch as had gezien, omdat we langs een afgesloten stuk weg reden waar allemaal stof op lag. Maar na navragen bij de chauffeur bleek dat die weg al 8 jaar afgesloten was omdat er stenen naar beneden kwamen maar dat het nooit vulkanisch as kon zijn. Maar goed bij terugkomst aan iedereen vertelt dat we vulkanische as hadden gezien. Om half 1 waren we weer terug in het hostel en toen is iedereen meteen z´n bed in gedoken want de volgende dag moesten we om 8 uur op.

De volgende dag eerst een beetje sloom gedaan en daarna nog precies op tijd de bus gehaald om 9 uur. Met Sean (de Amerikaan) en Eva (de Chinese) naar het Quilotoa meer gereden. Onderweg zouden we eventjes 10 minuten stoppen bij een marktje, maarja dat waren dus Ecuadoriaanse minuten dus daar meer dan een half uur gestaan. En later zag de buschauffeur ook nog iemand lopen op straat die hij kende, dus hij stopte gewoon de bus en ging even een praatje maken. Verder waren er ook kippen, cavia´s en zelfs een klein biggetje mee. Deze werden allemaal vervoerd in plastic zakken die dichtgeknoopt waren. In deze bus zaten ook heel veel indigenas, de oorspronkelijke bevolking van Ecuador. Deze lopen allemaal in een soort doeken met een gat erin waar je je hoofd doorheen moet doen. De doeken zijn altijd heel kleurrijk wat het heel vrolijk maakte als je een groepje bij elkaar ziet staan. Na 3 uur rijden aangekomen bij het meer wat echt super mooi was. Het water was heel helder groen. En we hadden geluk want de zon kwam net door toen we uit de bus stapten, waardoor het water nog mooier was. Daar nog een uurtje gewandelt en toen met de bus weer terug. Op het moment dat we de bus in stapte begon het meteen te regenen, dus perfect getimed. ´s avonds in het hostel gegeten en veel te laat naar bed gegaan.

De volgende ochtend om 7 uur op om naar de markt in Saquisili te gaan. Eerst naar de dierenmarkt gedaan. Daar verkochten ze varkens, ezels, koeien, lama´s en paarden. Was leuk om te zien, alleen het stonk er wel. Als een varken verkocht was werd die met 3 man een truck in geduwt wat met een heel hoog gegil gepaart ging. Daarna na het soevenier deel van de markt geweest, waar Sean voortdurend werd afgezet door alle verkopers. Daarna naar het eetdeel van de markt geweest, waar allemaal banken stonden en overal eten werd klaargemaakt. Daar hebben we varken van het spit gegeten en de rest heeft ook nog hun zelfgemolken geitenmelk gedronken, daar had ik alleen niet zo'n behoefte aan. Ik was natuurlijk bang dat ik van dat varken meteen een diareeaanval zou krijgen maar die is tot nu toe nog uitgebleven. Daarna met de bus terug naar Latacunga en vanuit daar naar Quito. ´s avonds uit eten geweest met de mensen van het studentenhuis en daarna uit gegaan. En je kon wel merken dat het valentijnsdag was. Eerst al een fanfare gezien in Latacunga, daarna in het restaurant in quito zaten overal paartjes te eten samen, op straat liep elke vrouw/meisje met een roos, overal hingen roze balonnen en een paar winkels hadden zelfs een omroeper ingehuurd om maar zoveel mogelijk roze troep te verkopen.

Vrijdag weer een beetje plannen gemaakt voor de rest van de week en met Lea naar Quicentro (een veel te duur winkelcentrum) geweest. Daar hebben we gevraagd naar kaartjes voor een voetbalwedstrijd in Quito maar niemand wist er iets van. Wij dus na nog een hele lekkere ijswafel gegeten te hebben naar huis gegaan. Ik naar me hostel, Lea naar het internet. Zit ik een beetje in me hostel op internet komt opeens Lea binnenstormen helemaal buiten adem. We moeten nu weg want er is vanavond om 7 uur een voetbalwedstrijd van El Nacional (uit Quito) tegen Deportivo Azogues. Het was al kwart over 6 dus wij als een gek naar de bus gelopen en uiteindelijk waren we toch nog om kwart voor 7 in het stadion en dat was ruim op tijd, want de meeste mensen komen hier echt om 7 uur binnen. De wedstrijd begon natuurlijk ook weer iets later, dus hadden we genoeg tijd om een sjaal en een muts van El Nacional te kopen. Grappig is dat je in het stadion nooit hoeft op te staan als je iets wil kopen, er lopen namelijk een heleboel verkopers rond die alles verkopen wat je nodig hebt. Het stadion had 1 hoofdtribune en verder alleen hele grote betonnen banken waar het merendeel van het publiek op zat. Het was niet heel druk, want het was geen belangrijke wedstrijd. Het niveau was ook duidelijk veel lager dan in Nederland, ook lager dan de 1ste divisie. Maar de wedstrijd was wel heel leuk en spannend. En uiteindelijk won Quito met 3-2.

De volgende dag vertrokken naar baños met: Luc, Lea, Gaya, Aisha en Sebastiaan. Daar hebben we 's avonds weer een poging gedaan om de vulkaan te zien maar weer teveel wolken en dus niks gezien. Uiteindelijk gestrand in een heel klein barretje op de top van een berg en daar door een Ecuadoriaan zo'n 10 keer welkom geheten in Ecuador. Vervolgens zei die dat we alles mochten vragen. Wij grepen onze kans en vroegen wat die van Correa (de president van Ecuador) vond. Als antwoord kregen we dat dit dat heel lastig was. Dan maar vragen van wat voor muziek die houdt dachten wij, maar dat vond die ook heel lastig te zeggen. Toen die het zelfs heel moeilijk vond om te zeggen wat z'n favoriete voetbalclub was zijn we maar weer met de auto terug naar baños gereden. En daar in een helemaal lege bar met dj nog wat gedronken en zelf onze muziek uit gekozen bij de dj omdat er verder toch niemand was.

De volgende dag lekker uitgeslapen en wakker geworden in een verregend baños, ontbeten en toen het nog steeds regende besloten: Luc, Lea, Gaya en Aisha terug naar Quito te gaan. Sebastiaan en ik hadden best zin om nat vies en smerig te worden en hebben een mountainbike gehuurd. Nat, vies en smerig zijn we alleen niet geworden omdat precies toen we begonnen met mountainbiken de regen ophield en een half uurtje later zelfs de zon even doorbrak, nu moesten we zelfs oppassen om niet te verbranden. Na nog helemaal fout te zijn gereden, waardoor we een veel te steile klim hadden genomen, uiteindelijk bij onze eerste waterval aangekomen. Daarna wou ik al fietsend nog iets aanwijzen aan Sebastiaan, waardoor ik in een greppel beland en over de kop sloeg. Behoorlijk lelijke val, waardoor ik nu met een geschaafd gezicht rondloop. Verder nog wat schaafwonden maar niks ernstigs. Me helm heeft ook nog wel wat van me hoofd gered. En nadat ik me wonden had schoongemaakt met alcohol van een winkeltje in de buurt, zijn we weer verder gefietst. Na nog 3 uur fietsen, waarbij we nog 4 geweldig mooie watervallen hebben gezien, Kwamen we aan bij het eindpunt. Daar moesten we onze fiets parkeren en nog een half uurtje lopen naar de allergrootste waterval. Deze was echt heel mooi. Er kwam zoveel water naar beneden en met zo'n geweld dat je op 30 meter van de waterval al helemaal nat werd. Toen we terug gingen bleek dat we hadden moeten betalen om bij het uitkijkpunt voor de watervallen te komen. En dat konden we niet want we hadden nog precies genoeg geld voor het busje terug. Gelukkig was de mannetje zo aardig om ons door te laten zodat we gewoon met de fiets in het busje mee terug konden. In baños gegeten en daarna de bus naar Quito gepakt. Daarna weer naar me hostel gegaan en toch nog best lekker geslapen ondanks me schaafwonden.

En toen was het vandaag en heb ik nog niet echt iets gedaan. Lekker uitgeslapen, gelezen, film gekeken, plannen gemaakt en gesuft. Zo was dat een lang verhaal of niet?!

Groetjes Onno

update: Het internet in me hostel doet het weer dus ik heb foto´s geupload. Klik op fotoalbum rechts om ze te zien. Hij is nog bezig met uploaden dus er komen er elke minuut een paar bij!

Terug in Alandaluz!

Hallo allemaal,

Sinds vorige week maandag is er weer een hoop gebeurd. Ten eerste ging alles mis nadat ik maandag in het internetcafe was geweest. Ik was me dagboek vergeten omdat we snel wegmoesten om een bus te halen voordat het donker werd. Toen kwam er heel lang geen bus, waardoor we pas om half 7 aan onze wandeling gingen beginnen, die normaal gesproken een uur duurt. Dit was wel balen want we moesten weer de rivier over steken die nu op z'n hoogtepunt was en om 7 uur is het hier helemaal donker. Wij dus heel hard lopen en uiteindelijk om 7:10 bij de rivier aangekomen, deze kwam nu tot net onder me borst met een behoorlijk sterke stroming. Gelukkig stond er iemand aan de andere kant van de rivier op ons te wachten, die was gebeld door Alandaluz omdat ze ongerust waren. Met hulp van een touw, dat ze gespannen hadden, konden we aan de overkant komen en dat was maar goed ook, want zonder touw hadden we moeten zwemmen met al onze spullen. Maarja eind goed al goed. Daarna naar Alandaluz gebeld en daar bleek dat Dani (een andere vrijwiligerster) mijn dagboek had meegenomen vanuit het internet cafe, dus toen was alles weer helemaal goed.

De dagen daarna was Canta la Piedra heel erg leuk. Omdat niemand er kon komen doordat de rivier zo hoog was konden we alles een beetje zelf bepalen. Ook de baas en zijn vrouw waren weg, dus we waren alleen met de trabajadores (die opeens niet meer zo hard werkten). Dat betekende eindelijk geen gefrituurde kaasdeeg bollen voor ontbijt, maar ons eigen zelfgemaakte brood. Het betekende alleen ook dat we 1 avond arroz quemado (aangebrande rijst) hebben gegeten. Doordat de baas er niet was konden we nu ook nachtcanopyen, wat eerst nooit mocht. Dat was super vet, en helemaal niet echt eng doordat ik me superhoofdlamp had. Samen met Steef heb ik me zeker vermaakt daar de laatste dagen. We waren alleen wel bang dat we met onze grote backpack en al onze spullen de rivier moesten oversteken. Maar gelukkig was de rivier donderdag alweer zo ver gezakt dat er weer van die pick up trucks doorheen konden.

Donderdag was ik dus weer terug in Alandaluz, de laatste avond samen met Steef zijn we nog bij Jimmy's wezen eten. Het enige restaurant op loopafstand waar je hamburgers kan eten. Toen wij er waren waren die natuurlijk weer op. Maar de frietjes waren ook heel lekker, en eigenlijk was alles goed zolang het maar geen rijst was.

Vervolgens vrijdag Steef uitgezwaaid en 's avonds naar het fiesta van Puerto rico. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Eerst zijn we naar de kerk geweest, die trouwens helemaal van bamboe is. Daar het laatste stukje van de mis bijgewoond en vervolgens naar het huis van Vivi geweest (de recepcioniste van Alandaluz). Daar kregen we weer een maaltijd, terwijl ik al in Alandaluz gegeten had. Vervolgens kregen we ook nog gebak en toen nog een bord met snoep, dus je begrijpt wel dat ik bijna ontplofte. Daarna gingen we naar het feest zelf. Dit was op de grote weg die door rico loopt. Daar werden we bijna verdoofd door het geluid van de generator, deze was nodig omdat die dag de stroom was uitgevallen. Maarja het feest ging wel door dus niemand stoorde zich eraan. Daarna was er een soort missverkiezing, er kwamen 7 meisjes en 7 jongens oplopen die in volgorde van mooiheid liepen. De voorste was de reina (koningin) en daarna kwam de 2 naar knapste, 3 na knapste enz. Vervolgens werden ze om de beurt gekroont. Dat hield in dat 1 man een heel verhaal door een microfoon schreeuwde en dat er daarna een foto van hun gemaakt werd met een kroontje op (jaja Sjanne). Vervolgens begon de band te spelen en mochten de missen beginnen met dansen. Ze dansten allemaal heel voorzichtig en verlegen wat best leuk was om te zien. Vervolgens was er een pauze en daarna begon iedereen te dansen.
Na een tijdje werd ik ook overgehaald om te dansen en dat was best wel leuk, wel een beetje raar omdat iedereen zo iets had van, wat doet die lange blanke jongen hier, maarja dat maakte me niet zoveel meer uit. Ook was het grappig dat ze tl licht hadden, plastic stoelen, bordjes, bekertjes en dat ze allemaal na 2 plastic bekertjes bier zeiden dat ze helemaal boracho (dronken) waren.

Daarna gewerkt in de keuken in Alandaluz, heel veel limoenen uitgeperst, echt honderden. En heel veel borden gedroogd. Maar vandaag is me laatste dag dus alleen vanavond nog even en dan ben ik klaar. Me Spaans gaat nu wel echt vooruit maar ik vind het wel vermoeiend om heel de dag Spaans te spreken. En nu is het natuurlijk carnaval, dit is de 3de en laatste dag, dat betekend elke avond wel ergens feest. En ze hebben hier de traditie om iedereen nat te gooien met Carnaval. Dat is natuurlijk helemaal iets voor mij, dus ik heb al behoorlijk wat mensen kleddernat gemaakt, zelf ben ik ook al wel een paar keer gepakt maar dat maakt eigenlijk ook niets uit want het is super mooi weer, de hele dag zon en zo'n 35 graden.

Morgen ga ik naar Salinas en dan donderdag of vrijdag terug naar Quito. Dus nog een paar dagen lekker relaxen aan het strand en niks doen!

Canta la Piedra

Heej allemaal!

Vorige week Zondag ben ik in Canta la Piedra aangekomen. We moesten uitstappen bij de grote weg die ruta del sol heet en dan nog 4km lopen naar Canta la Piedra zelf. Ik moest met al me bagage omdat ik meteen door was gegaan vanuit montañita, dus dat was best pittig een uur met 15 kg lopen. We moesten ook nog een rivier door maar die kwam maar tot me knieen dus dat was best te doen.

Canta la piedra (de zingende steen) is de plek waar al het fruit wordt geproduceerd voor Alandaluz en waar je kan Canopyen. Ik heb daar niet zo hard gewerkt als in Alandaluz. Maar wel veel toeristen geholpen met Canopy, wat super leuk is. Ben al zo´n 8 keer van die hele baan afgeweest. verder heb ik de eerst dag onkruid gewied in het maroposarium (vlindertuin) en toen liep er opeens een harige spin over me buik, ik zo heel blij aan steef laten zien zegt die wat dat is een tarantula. Dus ik waaaaah en schud dat beest van me af.

verder is ons verblijf heel relaxt we zitten boven in de Toro (toren) op een vijfpersoonskamer met steef. En je kan van onze kamer nog helemaal naar het bovenste punt van de toro en dat is helemaal relaxt want daar is een soort plateau met super mooi uitzicht en hangmatten. Dus daar hebben we veel tijd doorgebracht met muziek luisteren, lezen en gewoon relaxen. Je kan ook heel mooi alle tuinen van canta la piedra zien met bijna alle vruchtenbomen die je kan bedenken, een bamboebos een mostuin en nog een groot stuk met sierplanten.

we hebben wel heel veel regen gehad de afgelopen week. Hierdoor is de rivier waar je doorheen moet minstens 3x zo groot geworden en komt die nu tot aan me navel. dat is nog best lastig als je hem nu moet oversteken zeker door de stroming. voor de Ecuadorianen is het helemaal lastig omdat die bij hun bijn tot hun hoofd komt. Daarom ook veel geholpen deze week met toeristen door de rivier heen loodsen.

we doen hier ook bijna elke avond mens erger je niet met de trabajadores (werkers). Heel grappig is dat op een zelfgemaakt bord met bierdopjes als fiches en hele andere regels. Wel raar om te zien wat voor leven die trabajadores hebben. ze staan om 7 uur ´s ochtends op en dan gaan ze aan het werk. om 6 uur ´s avonds stoppen ze en dan eten ze om 7 uur, vervolgens gaan ze mensergerjenieten en altijd 9 uur naar bed. Totaal anders dan het leven in Nederland maar wel bijzonder om mee te maken, voor 1 weekje dan. Ook is het super relaxt dat ik hier nu met Steef zit kan ik eindelijk gewoon weer lekker Nederlands praten.

Wat ook bijzonder is is dat ze altijd tijdens het ontbijt, lunch en avondeten tv kijken hier. Op een heel klein schermpje met allerlij insecten erop waarvan ook nog regelmatig het signaal wegvalt, heb ik al heel wat slechte soaps en belspelletjes gezien. gelukkig hebben ze hier ook soms voetbal op tv en doordat er een ecuadoriaan bij psv speelt, Mendez. zenden ze hier veel wedstrijden van PSV uit. dus heb ik PSV Exelcior life gezien dat is best grappig hier zo ver weg. wel jammer van de 2_1 in de laatste minuut.

verder heb ik in canta la piedra in the middle of nowhere ook geen internet en ben ik nu in Pto Lopez waar het internet heel slecht is regelmatig wegvalt. dus even geen tijd voor veel mailtjes.

Onno

Alandaluz

Hallo allemaal,

Afgelopen zondag ben ik aangekomen op me vrijwilligersproject. Alleen eerst heb ik zaterdag nog snel met Diana (ook uit Utrecht) de teleferico bezocht, dat is een kabelbaan in Quito die je boven op de vulkaan Pichincha brengt. Vanuit daar heb je een heel mooi uitzicht over Quito en je kan er ook nog wandelen. Een stukje gewandelt en ook nog een mooie waterval gezien. Vervolgens me busticket gekocht, ik had besloten om met de nachtbus te gaan.

Uiteindelijk heb ik helemaal in me eentje het huis verlaten, want al me huisgenoten waren naar Banos gegaan omdat daar vlakbij een vulkaan lava is gaan spuwen en dat kan je heel mooi zien vanaf Banos (ik was wel jaloers). Maar gelukkig hadden we de dag daarvoor nog wel een soort van afscheidsetentje gehad. Om 8 uur 's avonds de bus genomen naar Puerto Lopez. Dat was wel een verschrikkelijke rit, de weg was behoorlijk slecht met voortdurend onverharde stukken weg. Ik probeerde de hele tijd te slapen maar dat lukte helemaal niet, en 11 uur rijden zonder tussenstop vinden ze hier ook normaal. Uiteindelijk kwamen we rond 7 uur bij Puerto Lopez aan, daar over gestapt op de bus naar Alandaluz. Daar kwam ik om 8 uur aan. Ik kreeg gelukkig meteen een kamer en ze begrepen dat ik meteen in slaap viel. Toen ik wakker werd heb ik gelunched, en meteen alle mensen die in het hotel werken leren kennen, en ook meteen weer al hun namen vergeten. Het is wel lastig dat ik, zeker in het begin, nog niet echt goed Spaans kon. Ik kan wel dingen zeggen maar die mensen vaak echt niet verstaan. Ze hebben hier ook weer een heel ander accent dan in Quito wat het allemaal nog lastiger maakt. Vervolgens kreeg ik een rondleiding en heb ik ook meteen kokosmelk gedronken rechstreeks uit een kokosnoot. Daarna ben ik lekker zelf naar het strand gegaan en heb in zee gezwommen. Maar ik zal eerst even vertellen wat Alandaluz eigenlijk is.

Alandaluz is in ecologisch hotel, die bijna helemaal zelfvoorzienend is. Ze maken hun eigen huizen van bamboe, ze verbouwen hun eigen groente en fruit en ze doen alles in harmonie met de natuur. Dat klinkt allemaal heel mooi en dat is het ook. Je hebt hier veel dieren. Soms loop je 's nachts bijna tegen een ezel op die hier wel is rondsnuffelt, er zijn Iguana's, veel vogels waarvan ik de naam niet ken en salamanders (ook eentje in me bed een keer). Maar je hebt ook pissebedden in de douche en overal spinnen wat weer iets minder leuk is. Verder heb je ook allerlei soorten planten en bomen. Wel 10 soorten palmbomen, allemaal rare planten en ook veel Aloe Vera, wat ongelofelijk smerig is maar waarvan ze hier denken dat het alles geneest. Overdag is het hier lekker warm, op z'n heetst ongeveer 38 graden en 's nachts 28 graden. Dat is wel warm, maar je kan zo een duik in de zee nemen en de wind zorgt ook wel voor verkoeling. Verder hoor je in Alandaluz de hele dag het ruisen van de zee, wat me soms aan een snelweg doet denken (ik weet ook niet waarom).

Deze week heb ik gewerkt met de tuinierders in Alandaluz. Mijn werk bestond uit plantjes planten, plantjes bemesten, compost verplaatsen en onkruid wieden.
Het werk was wel zwaar vooral rond het middaguur omdat het dan zo heet was. Maar de andere tuinierders zorgden er wel voor dat ze genoeg pauzes hadden. Ik begin iedere dag om 7 uur met werken dan om 8:30 ga ik ontbijten. Daar kijk ik altijd naar uit omdat mijn ontbijt bestaat uit: verse vruchten (ananas, watermeloen, passievrucht en mango) met yoghurt, een jugo (vers vruchtensap), een gebakken ei en toast. Vervolgens eten we lunch en avondeten warm, altijd rijst met vlees of vis en vaak ook bonen. Dat klinkt niet zo geweldig maar het wordt wel klaargemaakt in de keuken van het restaurant door echte koks dus het smaakt mij eigenlijk altijd prima. Alleen de rijst komt af en toe me neus uit. Ik ben om 4 uur klaar met werken dus dan heb ik altijd nog even tijd om in zee te zwemmen, relaxen en praten met de andere werknemers.

Er is in Alandaluz 1 andere vrijwilliger uit Chili waarmee ik samen een cabaña (huisje van bamboe) deel. Met hem kan ik wel goed opschieten en het is wel bijzonder dat hem dezelfde dingen opvallen als mij. bijvoorbeeld dat de mensen hier allemaal wel 5 jaar jonger lijken, qua uiterlijk maar ook qua gedrag. Maar hij kan natuurlijk wel vloeiend Spaans, en gelukkig ook redelijk goed Engels. Het is wel heel goed voor me Spaans dat ik hier zit, ik merk dat ik het hier heel snel leer misschien nog wel sneller als met de taalcursus.

Ons huis heeft wel een dak maar de muren komen niet tot aan het dak waardoor er een groot deel open ruimte is. Dit is opzich wel fijn want zo koelt het 's avonds snel af. Maar hierdoor zijn er wel veel beesten in huis daar moest ik wel aan wennen, vooral aan de spinnen. Ook de douche heeft geen dichte muren, wat wel lastig is. want als ik na me werk ga douchen krijg je meteen een invasie van muggen in de douche. Je moet je dus heel snel uitkleden en dan onder de douche springen, die altijd koud is omdat we geen warm water hebben. En als je eruit gaat moet je je super snel afdrogen en aankleden, zodat je niet gestoken wordt.

Ik heb anderhalve dag vrij per week. Deze heb ik nu genomen, en ben met Steef (een andere Nederlandse vrijwilliger in Canta la Piedra) en Fransisco (de Chileense vrijwilliger) weer naar Montanita gegaan (waar ik ook kerst door heb gebracht), dat is een half uurtje van Alandaluz. Vanavond ga ik dan met Steef mee naar Canta la Piedra. En daar ga ik komende week vrijwilligerswerk doen.
Canta la Piedra is een onderdeel van Alandaluz en ligt op ongeveer 20 minuten rijden van Alandaluz. hier wordt het grootste deel van de vruchten en groenten voor Alandaluz verbouwd en er is een canopy baan voor de toeristen.

Ik kan nog veel meer vertellen over Alandaluz maar ik vind het zo wel even genoeg. De rest komt de volgende keer.

Onno

Cotopaxi, Papallacta

hallo allemaal,

Ik ben afgelopen zaterdag zoals ik al vertelt had naar de Cotopaxi geweest. Dat was echt het allermooiste wat ik tot nu toe gezien heb. We vertrokken om 7 uur bij een restaurant vlakbij ons huis. Vanaf daar gingen we naar een hostal waar we ontbeten hebben en daarna gingen we met de auto naar boven. op zo'n 4800 meter parkeerde we de auto en liepen we naar de refuge. Daar toen thee gehad en dat was echt lekker want het was ijskoud (zo'n beetje rond het vriespunt). Toen verder gelopen naar de gletsjer op ongeveer 5000 meter en daar kwamen we een paar mensen tegen die vroegen of we wouden helpen. Er was namelijk iets heel ergs gebeurd er was een vrouw die de top van de cotopaxi wou beklimmen gevallen en daarbij had ze haar been gebroken. dit was om 3 uur 's nachts gebeurd (als je de cotopaxi wil beklimmen kan je het beste 's nachts beginnen met klimmen omdat het weer dan het beste is), ze was dus al een behoorlijk eind op weg. Er bestaat hier niet zoiets als een mountain rescue dienst dus ze moesten haar met een brancard echt een heel end naar beneden dragen. Uiteindelijk kwamen ze rond 10 uur 's ochtends bij de gletsjer aan, net toen wij erheen gingen. Het was echt loodzwaar om haar te dragen dus er waren allemaal uitgeputte mensen. Iedereen moest voortdurend afgelost worden en door de hoogte en omdat het soms nog best steil is was het echt lastig. Dus ik dacht ik ga ook helpen maarja ik was natuurlijk helemaal niet gewend aan die hoogte dus na 30 meter met die brancard sjouwen was ik helemaal kapot. uiteindelijk werd ze naar de refuge gebracht daar een beetje opgelapt, haar gezicht zat ook helemaal onder het bloed. En toen naar de parkeerplaats gebracht. toen moest ze nog 2 uur in de auto over een onverharde weg naar het ziekenhuis gebracht worden. Voor haar moest het een hel geweest zijn.

Maar ondanks dat was het geweldig daar boven op de Cotopaxi. Het uitzicht was niet optimaal door de wolken maar je kon toch best ver zien en het was gewoon heel leuk. (zie foto´s) Daarna zijn we met de mountainbike naar beneden gegaan vanaf de parkeerplaats tot de ingang van het park. Dat was zo'n 1000 meter hoogteverschil dus trappen was niet echt nodig:).

Toen zijn we donderdag met een hele groep naar Papallacta geweest. Daar heb je termale baden, dit was wel heel erg relaxt. Je had zeven baden die allemaal een verschillende temperatuur hadden, maar allemaal heel relaxt waren. Het was ook een hele mooie omgeving met allemaal beekjes en bergen. Op de terugweg was het helemaal leuk want toen was de bus helemaal vol. Dus eerst gingen wij staan maar daarna bood de bijrijder ons aan dat we op zijn stoel mochten zitten en dan zit je dus voor in de bus met echt een geweldig uitzicht. Dat was ook weer mooi om te zien. Dat is denk ik ook wel het leukste van Ecuador de natuur en het landschap. Normaal ben ik daar helemaal niet zo van maar hier is het echt mooi. Soms kom je ook gewoon een uur lang geen huis tegen. Ook wel logisch want Ecuador is ongeveer even groot als Italie maar het heeft maar 12 miljoen inwoners.

Maandag ben ik naar de zwarte markt geweest. Dat is een soort winkelcentrum waar ze alleen gestolen spullen verkopen. Heb ook net van een Nederlander gehoord dat hij zijn gestolen camera daar terug gekocht heeft. Maar daardoor is alles wel heel goedkoop. Heb niks gekocht maar het meisje waarmee ik was heeft een camera gekocht en ik mocht afdingen, dat was toch wel weer heel erg leuk. Dinsdag 's middags dachten we: we gaan nu is een keertje echt Ecadoriaans eten. Nou we kregen een soort gefrituurde deegbol met taai vlees erin. Echt heel smerig maar er kwamen net twee bedelende kindjes aan dus toen hebben we ons eten aan hun gegeven. Daarna wel honger maar gelukkig ging ik met me Spaans leraar naar de fruitmarkt en daar mochten we voor 2 dollar alle vruchten proberen. Dat was echt lekker al die Exotische vruchten, zitten ook wel maffe vruchten bij. Je had een vrucht tegen verkoudheid en een tegen hoogteziekt en er was ook een die volgens me leraar het natuurlijke viagra was, die konden we alleen niet proberen, wat ik ook niet zo erg vond.

Verder heb ik woensdag een Cake gebakken met Sarah (Duitse meisje uit Montanita) voor Luc zijn verjaardag. En wonder boven wonder was die, ondanks dat we geen mixer hadden, het spaans niet helemaal begrepen en een oven zonder temperatuurregelaar hadden, toch goed gelukt! Gister dus Luc zijn verjaardag gevierd wat allemaal ook erg leuk was. Vandaag heb ik dan toch me Galapagos tour geboekt, na lang te hebben getwijfeld heb ik toch maar besloten om zo belachelijk veel geld uit te geven. En daar ben ik toch ook wel blij mee. Vanavond hier een afscheidsetentje, want ik ga alweer weg hier. Ik ga namelijk morgen naar me vrijwilligersproject aan de kust. De afgelopen 4 weken lijken echt voorbij gevlogen. Ik zou zo nog een paar maanden in Quito kunnen blijven. Maar ik heb ook wel zin om naar de kust te gaan, lekker warm de hele dag en natuurlijk de zee! Gelukkig ken ik ook al iemand die ook vrijwilligerswerk doet in hetzelfde project, dus ik kom daar niet helemaal alleen aan.

Ik merk ook wel dat ik helemaal aan Quito gewend ben. Ik begin ook wel steeds meer aan het Ecuadoriaanse leven te wennen. Het verkeer staat hier altijd vast omdat ze niet echt een normaal wegensysteem hebben. Er rijden hier overal bussen waar dan een mannetje in staat die schreeuwt waar de bus naar toe gaat. Alle busritten in Quito kosten hier 25 cent maakt niet uit hoe lang je erin zit. Op straat lopen overal vrouwen met hun baby op de rug gebonden, die gewoon kranten of fruit aan het verkopen zijn. Sommige laten hun baby ook gewoon zitten als ze ergens wat gaan eten. Je hoort hier ook altijd wel een autoalarm afgaan of de sirene van een ambulance die meer op een computerspelletje lijkt dan op een sirene. Verder schijnt hier bijna altijd in de ochtend de zon en gaat het in de loop van de middag regenen (daar heb je geen Piet Paulusma voor nodig). Staat in veel restaurants en bars continue een tv aan en wordt er vaak gewoon gedweild en schoongemaakt terwijl je aan het eten bent om te laten zien hoe schoon ze zijn. In het begin vooral na me beroving vond ik het nog een beetje een gevaarlijke rotstad, maar als je eenmaal weet wat je wel een niet kan doen is het hier heel erg leuk. En ga ik deze stad wel missen.

Groetjes Onno