Zon en ziek

Heeey allemaal,

Ik zit nu in La Paz en vanavond vertrekken we naar Sucre (Bolivia)!

De laatste keer dat ik schreef was ik nog in Cusco. Vanuit daar zijn we met de bus naar Puno gegaan. Dat was super koud. We zaten in de nachtbus en het vroor niet alleen buiten maar ook in de bus. We hadden wel wat warme kleren bij ons maar echt niet genoeg om uren in een bevroren bus te zitten. Dus aangekomen in Puno eerst even op een bankje ontdooit en daarna naar een museum van een schip geweest. Dat schip was een Peruaans oorlogschip dat vroeger op Lake Titicaca voer. De Peruaanse regering had het schip in Engeland bestelt en het was dan ook vanuit Engeland naar Peru gebracht. Eerst per schip, toen per trein en uiteindelijk per ezel was het schip in duizenden stukken naar het titicaca meer gebracht daar was het in elkaar gezet en kon het gebruikt worden. Hier hebben ze in totaal 6 jaar over gedaan.

Verder hebben we in Puno niet zoveel meer gedaan en hebben we ´s middags de bus naar Copacabana genomen. Een plaatsje aan de Boliviaanse kant van Lake Titicaca. Dit was heel toeristisch maar ook wel heel gezellig. Wat wel meteen opviel was hoeveel goedkoper alles was. We betaalde maar 15 bolivianos (1,5 euro) voor onze kamer die nog redelijk goed was. De dag erop zijn we naar Isla del Sol geweest. Dit was echt een heel mooi eiland die z´n naam zeker waarmaakte de zon scheen de hele dag. Heel relaxt in een hotel boven op de berg gezeten en ´s avonds gegeten met wat Engelsen die we ontmoet hadden. Dat was heel gezellig en de volgende dag ben ik met hun het eiland over gelopen, Veerle bleef bij het hostel. Toen heb ik geconcludeerd dat Engelsen toch wel de leukste mensen zijn om tegen te komen op je reis (in tegenstelling tot mensen uit Israel :s). (Er zijn trouwens wel aardige Israeliers maar de meeste zijn echt stom.) Ook nog ontdekt dat ik precies op dezelfde dag jarig was als het Engelse meisje van die groep. Met de boot zijn we weer terug gevaren naar ons startpunt, daar Veerle opgepikt en doorgevaren naar Copacabana. Vanuit daar meteen de bus doorgenomen naar La Paz.

Het viel ons gelijk op dat La Paz een grote, stinkende, chaotische, vieze maar geweldig mooie stad was. Toen we aankwamen met de bus konden we La Paz helemaal verlicht in het dal zien liggen en ik denk dat we daardoor van La Paz zijn gaan houden. Het was al wel laat dus hebben we een hostel gezocht en zijn we gaan slapen. De volgende dag zijn we onze tour naar Rurrenabaque en de Death road gaan regelen. Verder nog een beetje rondgelopen door de stad en ons erover verbaast dat het overal en altijd markt is hier. De volgende dag dan maar de markt gaan verkennen en echt 6 uur lang over een markt gelopen waarvan we toen nog niet de helft hadden gezien. Was wel leuk om te zien en lekker veel illegale DVD´s gekocht, nu maar hopen dat we die meekrijgen. Op de markt hebben we de twee Australiërs weer ontmoet met wie ik naar Machu Picchu was geweest. Die avond met hun gegeten en ook nog uitgeweest.

De volgende dag hebben we souveniers gekocht en zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest. Ik had er nog best wel wat van verwacht want het was de nummer 1 tegen de nummer 3 maar het niveau was heel laag (nog lager dan in Quito). Was wel leuk om in een stadion te zitten en te zien hoe dat hier gaat. Vlak voor de wedstrijd begon kwam er een groep mensen binnen met vlaggen en trommels, en die gingen op de tribune staan. Vervolgens stalden ze uitgebreid hun trommels uit en alle andere instrumenten en hadden ze allemaal papiertjes bij zich waarop de tekst stond die ze gingen zingen. Toen begonnen ze met aanmoedigen. Alleen hielp het niet zo, al gauw stond La Paz met 2-0 achter en na de rust waren er dan ook een stuk minder mensen over. Toen het 3-0 werd bleef er helemaal niemand meer over en was er geen harde kern meer over die La Paz ging aanmoedigen. Uiteindelijk hebben ze verloren met 3-0 van Universitario uit Santa Cruz.

De volgende dag zijn we dan gevlogen naar de jungle. Na veel te veel stress op het vliegveld en allemaal mannetjes die de hele tijd ´no problema´ zeiden terwijl er wel een probleem was, zijn we uiteindelijk toch in Rurrenabaque aangekomen. Dat is een stadje in de jungle met een landings- en startbaan van gras en aarde. Daar weer met heel veel stress een tour en een terugvlucht geregeld. Diezelfde ochtend nog met de auto naar een rivier gereden. Vanaf daar gingen we met een soort kanoboot met motor naar onze jungle lodge. De bootreis was heel erg mooi. We zagen paradijsvogels, roze rivierdolfijnen en nog heel veel andere vogels met mooi kleuren en rare vormen. Helaas regende het wel bijna de hele bootreis (3 uur!) dus we kwamen allemaal helemaal verzopen aan. Gelukkig was de jungle lodge wel mooi. We kregen popcorn en chocolademelk en toen was het weer goed (dat dacht ik tenminste).

De volgende dag gingen we op anacondajacht. De hele ochtend door de pampas (een soort moeras) gelopen en geen anaconda´s gezien. Wel krabben, vogels, apen en schreeuwende Israeliers (die alle dieren wegjaagde) gezien. Tijdens het lopen werd ik heel erg moe, ik had ook niet echt honger dus besloten om maar een grote siesta te nemen en geen lunch. Na 3 uur slaap was het alleen niet veel beter geworden. Ik was nog steeds moe en honger had ik ook niet echt. Toen we ´s middags gingen piranha vissen heb ik ook gevraagd of ze me bij de bar af wouden zetten waar ze later heen gingen. Hier werd ik steeds misselijker en kouder en niet goed, dus kreeg ik van een lieve vrouw een bed. Daar heb ik een paar uur voor Pampas gelegen terwijl in de bar ondertussen het feest begon. Uiteindelijk trok ik het niet meer om in een wiebelend huis (door de dansende mensen) en harde muziek in dat bed te liggen, dus heb ik gevraagd of die gids me terug wou brengen naar onze lodge. Dat wou die gelukkig wel.

Daar heb ik de nacht met dikke koorts half in me bed en half op de wc doorgebracht. Gelukkig was Veerle er wel die de hele tijd voor me ging zorgen en hoefde ik verder nergens aan te denken. De volgende dag was ik gelukkig ietsje beter en was de koorts al wat gezakt. Alleen toen moesten we weer terug naar Rurrenabaque want de tour was afgelopen. Ik zag erg op tegen de bootreis maar eigenlijk heeft die me wel goed gedaan. Ze hadden een soort van ligplek voor me gemaakt zodat ik niet hoefde te zitten en zo kon ik erg relaxt liggen. Die avond voelde ik me alweer wat beter en heb ik weer wat gegeten. Die nacht goed geslapen en de volgende ochtend teruggevlogen naar La Paz. Hier een dagje relaxt gedaan en beter geworden. Wel jammer dat ik niet zoveel van die jungle heb meegemaakt maar wat ik heb gezien vond ik toch wel erg mooi. Ik denk uiteindelijk dat ik ziek ben geworden van mijn malariapillen en 3 uur verzopen in een boot zitten maar het kan ook wat anders zijn.

Toen vrijdag (gister dus) de Death road gedaan. Dit is een weg van La Paz naar Coroico. Hier kwamen elk jaar 200-300 mensen om omdat ze het ravijn in reden. Gelukkig is een jaar geleden een nieuwe weg geopend die veiliger is. Dus nu wordt die eigenlijk alleen nog gebruikt voor toeristen om te mountainbiken omdat het wel een heel erg mooie tocht is. We begonnen om 9 uur ´s ochtends op 4700 meter wat echt ijskoud was. Gelukkig daalde we geweldig snel en werd het steeds warmer. na 2 uur over gewoon asfalt rijden kwamen we bij de echte death road aan. Deze is niet geasfalteerd en bestaat uit stenen en aarde. We hadden gezorgd dat we de allerbeste tour operator hadden en dat merkte we ook wel. We stopte steeds even en dan werd uitgelegd wat we konden verwachten op het volgende stuk en waar we voor op moesten passen. Op deze manier was het ontzettend veilig en ben ik geen moment bang geweest. Uiteindelijk kwamen we om 3 uur beneden aan op 1200 meter. Daar kregen we een koud biertje en een lunchbuffet. Heel lekker allemaal en na een warme douche gingen we weer met het busje terug omhoog. Omdat sommige mensen op onze tour dat graag wouden namen we dezelfde weg terug en niet de nieuwe weg. Dat vond ik af en toe wel eng. Omdat je soms uit het raam keek en helemaal geen weg meer kon zien. Gelukkig hebben we dat ook overleeft en ´s avonds kapot maar voldaan terug gekomen in ons hostel. Veerle ging meteen slapen en ik ging nog even schaken met een Japanner. Tijdens het schaken kwam opeens Duifje binnen stormen. Dat is een meisje waarmee ik samen Spaans les had in Quito, zij doet vrijwilligerswerk in La Paz en we hadden al wat heen en weer gemailed om elkaar weer te ontmoeten maar dat was steeds mislukt. Dat was super leuk om haar weer te zien. Dus toch nog eventjes naar een Nederlands cafe hier in La Paz geweest. Ik was alleen wel gigantisch moe van de hele dag, dus we hebben nog even gepraat en daarna ben ik gaan slapen.

Vandaag wakker geworden (fijn he) en hebben we plannen gemaakt voor onze verder reis in Bolivia. We nemen nu de bus over een uurtje richting Sucre. Dat schijnt ook een mooie stad te zijn dus ik ben benieuwd! En nu is het verhaaltje uit.

Tot over een maand!