Heeey,
Ik kom alweer bijna terug! Heel raar om na 5 maanden weg geweest te zijn te bedenken dat ik over 2 weken gewoon weer thuis zit. Ik heb wel zin om terug te gaan maar ga ook nog wel even heel hard genieten van de laatste dagen hier in Argentinie.
Na mijn laatste berichtje geschreven te hebben ben ik naar een voetbalwedstrijd geweest van Colo Colo, 1 van de betere clubs van Santiago. Dit was een hele andere wedstrijd dan degene die ik hiervoor heb meegemaakt. Toen we de kaartjes gingen kopen werden we al gewaarschuwd dat we beter in een ander vak konden gaan zitten dan dat we wouden, omdat het toch iets te gevaarlijk was voor ons. Toen we het stadion ingingen zei de kaartjesknipper dat we op al onze spullen moesten passen en heel erg moesten uitkijken. Uiteindelijk bleek dat een beetje overdreven omdat ons vak nauwelijks vol zat maar het vak naast ons wel. daar zaten alle die hard supporters en die hebben de volle 90 minuten gezongen. Eerst vond ik het wel jammer dat ik daar niet tussen zat, want zo gevaarlijk zag het er niet uit. Maar na een kwartier gingen opeens alle mensen aan 1 kant van het vak staan en begonnen ze vuurwerk afsteken aan de andere kant. Later deed het vak van de tegenstander hetzelfde en ontstond er een soort gevecht wie het meeste vuurwerk had. En toen ging overal in dat vak vuurwerk af. gekkenhuis maar dat schijnt hier normaal te zijn. Er gebeurde ook nog iets grappigs in ons vak. De bal was over het hek gevlogen en een klein jongetje ging hem pakken maar toen die hem bijna had kwam er een grote jongen die pakte de bal voor z´n neus weg. Later werd die grote jongen het stadion uitgezet omdat die een bal gejat had en toen ging heel ons vak klappen.
De dag hierna ben ik naar Valparaiso geweest, dit is de culturele hoofdstad van Chili. Valparaiso ligt aan de kust en is recht tegen een berg opgebouwd daarom hebben ze overal liftjes gebouwd om de berg op te komen. De liftjes zijn erg mooi en antiek, er zijn ook allemaal oude gekleurde huisjes en een haven. Was wel leuk om sinds lange tijd de zee weer es te zien. Verder staat ook het Chileense parlement in Valparaiso wat ervoor zorgt dat er veel demonstraties zijn. Dat kon ik ook meteen merken toen we de stad binnenkwamen. Er was een demonstratie van vrachtwagens tegen het sluiten van een deel van de haven. Zij blokkeerde alle wegen om Valparaiso te verlaten, gelukkig moest ik Valparaiso in en kon ik gewoon doorrijden. Later toen ik de stad ging verkennen kwam ik nog een demonstratie tegen, deze was voor een beter onderwijssysteem. en ongevraagd kreeg ik een hele uitleg van een vrouw uit de demonstratie die ging vertellen dat het onderwijs in Chili alleen betaalbaar is voor rijken mensen en dat zij vond dat iedereen recht had op onderwijs. Ze vertelde ook nog veel meer maarja ze was Chileens dus praatte veel te snel en onverstaanbaar dus dit was het enige wat ik begreep.
Mijn hostel in Valparaiso was ook wel bijzonder, ik had eerst een heel populair hostel gereserveerd maar die was ondanks dat ik gereserveerd had toch vol. Gelukkig wisten ze wel een ander hostel. Dit was echt een heel grappig hostel. Het was helemaal nieuw en superluxe. dik matras, grote tv, nieuwe keuken, badkamer en... Dekbedden! (die mis ik heel erg). Alleen het zielige was voor de eigenaar dat ik de enige gast was en zo te zien ook de enige sinds lange tijd. De eigenaar was een Fransman uit Quebec die hier met heel veel goede bedoelingen een hostel was begonnen maar dat liep niet echt goed. Het deed me heel erg denken aan het televisieprogramma ¨ik vertrek¨. Maar het was wel een grappige man, hij wou mij de hele tijd zijn gedichten in het spaans laten lezen waar ik helemaal niets van begreep. Helaas voor hem ging ik de volgende dag alweer weg want ik had een strak schema.
Die dag ging ik naar Argentinie. Met de bus om 11 uur weg vanuit Valparaiso en dan zou ik om 8 uur ´s avonds aankomen in Mendoza. Perfect dacht ik. Alleen om 8 uur waren we nog steeds de grens tussen Chili en Argentinie niet over. We moesten daar 3 uur wachten!. Ik weet nog steeds niet zo goed waarom maar later hoorde ik dat het was omdat het heel druk was omdat het 1 mei was de dag van de arbeid. Na 1,5 uur in de rij te hebben gestaan voor een broodje lomo was ik onderhand bevroren. Gelukkig had deze bus wel verwarming. In de bus was het trouwens wel erg gezellig. Al snel raakte ik aan de praat met wat Chilenen en Argentijnen. Argentijnen zijn gelukkig een stuk beter te verstaan en die Chilenen praatte ook gelukkig wat langzamer. Het leuke is dat Argentijnen en Chilenen heel aardig zijn en ook eigenlijk heel erg Westers. Hierdoor kon ik een stuk beter met ze praten dan met Peruanen of Bolivianen die ook heel aardig zijn maar waar je toch nog een beetje een cultuurverschil hebt.
Uiteindelijk om 3 uur ´s nachts aangekomen in Mendoza. Naar het hostel gegaan waar ik heen wou, alleen zat deze vol. Gelukkig wouden ze wel een ander hostel voor me bellen en die had nog plek. Alleen was al me Argentijnse geld op dus kon ik geen taxi nemen en moest ik midden in de nacht met al me bagage naar het andere hostel lopen. Uiteindelijk om 4 uur aangekomen in me hostel. Daar nog even geslapen en de volgende dag Mendoza verkent. Ik was alleen nog wel behoorlijk moe door de busreis over de grens dus ik had eigenlijk niet zo´n zin om de hele stad door te sjouwen. Dus ik heb een heel foute tour in een busje door een groot park in Mendoza genomen. Ik verstond vrij weinig van wat de man vertelde maar vond het erg relaxt om in een busje te zitten en toch wat te zien. Ook vond ik het leuk om naar het accent van die man te luisteren. Argentijnen hebben namelijk zo´n grappig accent. Ze zeggen in plaats van jamar, sjamar en op de een of andere manier maakt me dat elke keer aan het lachen, waardoor iedereen mij raar aan zat te kijken in die bus. Daarna de rest van de dag in het park in de zon gelegen en besloten dat ik niet lang in Mendoza wou blijven.
Dus meteen die nacht een bus genomen naar Salta. Deze bus deed er 18 uur over en toen ik binnenkwam dacht ik meteen dit wordt een ramp, er zat namelijk een vrouw met een kindje naast me en ik had ondertussen wel ervaring met wat kinderen deden op een lange busreis. Krijsen en poepen. Terwijl ik me aan het afvragen was wat voor een ouder, een kind zoiets aan doet, kwam er een stel met 2 kinderen achter me zitten. Ik zag al een heel horrorscenario voor me dus ben ik maar helemaal achterin de bus gaan zitten en tone was het eigenlijk een superelaxte busrit. Met eten, 2 goeie engelstalige films en ik heb 10 uur geslapen (een record!) Het was gewoon nog beter dan een vliegtuig!
In Salta zat ik in een superleuk hostel waar ze elke avond wat leuks organiseren. De eerste avond was er meteen een barbeque en dat was echt superlekker. Argentinië is namelijk het land van de biefstuk en het vlees. Dus heel veel vlees gegeten! Bij de barbeque ook een stel tegengekomen uit Utrecht en het bleek dat de barman ook een jaar in Utrecht had gewoond! Hoe toevallig is dat. De volgende dag ben ik Salta gaan verkennen. Met een kabelbaan een berg opgeweest waarvan je een geweldig uitzicht over Salta had. Daarna 1000 treden naar beneden gelopen en een super pancho (hot dog) gegeten. Vervolgens die avond weer in het hostel pasta gegeten. En gekeken hoe een paar mensen een pasta slurp wedstrijd hielden waarbij hun hele gezicht onder de saus kwam te zitten. De dag erop lekker de hele dag in de zon gezeten. Ik dacht de hele tijd wel, ik zou nu iets kunnen gaan zien of doen maar ik vond het ook wel goed zo en had niet zoveel zin om het zoveelste plein of kerkje te gaan bekijken. Dus de hele dag in de zon zitten was een goed alternatief. Wel nog met een leuke groep uit eten geweest en daardoor nog bijna me bus gemist.
Die nacht met de bus naar Cordoba gegaan, en vanuit daar de bus genomen naar la cumbre waar ik nu ben. Eindelijk sinds lange tijd zit ik weer in een rustig dorpje en in een heel relaxt hostel met zwembad. Het is een erg mooie omgeving hier en morgen wil ik gaan mountainbiken of paragliden als het weer dat toelaat.
Nu ik aan het schrijven ben bedenk ik me dat ik 3000 km in een week heb afgelegd, best wel ziek eigenlijk. En ik denk eigenlijk stiekem ook dat dit mijn laatste berichtje was. Want ik vertrek zaterdagavond 17 mei vanuit Buenos Aires en kom maandagochtend 19 mei aan op schiphol. Nog maar 11 dagen dus waarin ik nog een hoop moet zien en feesten in BA.
zondag 4 mei 2008
dinsdag 29 april 2008
Zout en zand
Heey allemaal, mijn eerste en waarschijnlijk ook laatste berichtje vanuit Chili.
Nadat we de death road hadden gedaan hebben Veerle en ik de bus gepakt naar Sucre. We hadden gekozen voor de allerluxste bus en dat was een goeie keuze. Wauw! Er waren maar 3 rijen met stoelen ipv 4 waardoor alle stoelen super groot waren. Je kon er echt helemaal in wegzinken. Verder was er ook meer dan genoeg beenruimte en kon de stoel heel ver naar achter. Het was echt een feest! Aangekomen in Sucre naar ons hostel gelopen. Het was een heel leuk hostel. Het was vroeger een soort luxe villa geweest en dat kon je nog heel goed zien. Ze hadden nog een soort eetzaal die precies zo was als vroeger (zie foto's). Die dag Sucre een beetje verkent en veel gelezen. Veerle kon alleen niet zoveel doen want ze had hele erge hoofdpijn. De volgende dag wouden we eigenlijk vroeg weg met de bus naar Uyuni maar dat hebben we niet gedaan omdat de hoofdpijn van Veerle nog erger was dan eerst. En ik vond het stiekem ook niet erg om een dagje uit te slapen. Die dag naar het ziekenhuis geweest met Veerle. Dat was echt een heel gedoe want je moest steeds ergens anders betalen en dan weer wachten in een rij waarbij iedereen voordrong (nationale sport nummer 1 hier). Maar uiteindelijk na 2 uur! bij een dokter terecht gekomen en die constateerde dat Veerle een enge vorm van hoogteziekte had. Dit was heel erg kut want de enige remedie hiertegen was afdalen. En ons plan was juist om samen naar Uyuni te gaan wat op 4000 meter ligt. Hierdoor hebben we besloten om op te splitsen en de volgende dag is Veerle naar Santa Cruz gegaan en ben ik naar Uyuni gegaan. Erg jammer dat we nu niet samen de zoutvelden konden bekijken en dat er al zo snel een einde kwam aan onze reis samen. Maarja niets aan te doen.
Toen ben ik dus in me eentje naar Uyuni gegaan dit was een 9 uur durende busreis in een bus zonder WC. De bus maakte wel af en toe stops maar dit was dan midden in een dorpje of stad waar geen wc te bekennen was. Na een tijdje werd de nood bij sommige mensen in de bus zo hoog dat ze toch maar de bus uit zijn gegaan en achter de bus zijn gaan plassen. En niemand in dat dorp kijkt daar raar van op, dat is heel normaal daar. Zelf heb ik ook al enkele keren mensen gewoon midden op straat zien plassen, wat toch wel een raar gezicht is. Maar goed 2 aardige Nederlanders ontmoet in de bus en daar die avond pizza mee gegeten. Ook alvast naar me salar de Uyuni tour gekeken. De tour agency waarmee ik wou, had of plek met 4 Israeliers of met 4 fransen 60+, dat zag ik allemaal niet zo zitten en besloten om het de volgende ochtend te boeken.
De volgende ochtend vroeg op gestaan en mijn tour geprobeert te boeken. Dit was nog een heel gedoe omdat niemand plek had of alleen Israeliers had (uitleg komt nog). Uiteindelijk met een meisje uit Nieuw Zeeland uitgekomen bij Sandra Tours. Toen toch maar de tour geboekt ondanks dat we met 5 andere Israeliers zaten. Ik zal nu ff uitleggen waarom ik niet met hun wou. Ik zat toevallig naast die Israelier toen hij zijn tour ging boeken. Eerst begon die te zeuren over de prijs. Hij wou geen 80 dollar betalen voor een 3 daagse all inclusive tour. Uiteindelijk kreeg die de tour voor 75 dollar maar toen was die nog lang niet tevreden. Hij wou zelf de gids uitkiezen uit een paar gidsen, toen dat niet kon vond hij het wel logisch dat die dan minder ging betalen. Daarna wou die een andere auto omdat degene die we kregen te oud was volgens hem. Vervolgens ging het over de tijd, we zouden om 10:45 weg gaan en hij wou precies dan weg en voor elke minuut later wou die 1 dollar korting (vervolgens kwam die zelf pas om 10:55 aanzetten) daarna wou die toch in Bolivianos en niet in dollars betalen en ging die zeuren over de omrekenkoers. Uiteindelijk werd die ook nog boos omdat ze volgens hem niet genoeg groenten meenamen voor het eten. En dat was alleen nog het boeken van de tour. Toen we op weg gingen wouden de Israeliers de hele tijd bepalen hoe lang we ergens gingen stoppen en waar we gingen stoppen. Terwijl ze volgens mij toch echt een tour hadden geboekt waarbij dat al gewoon vast stond en ze ook niets overlegde met mij en het Nieuw Zeelandse meisje. Zo wouden ze bijvoorbeeld ipv van 2 uur op de zoutvlakte 4 uur. Nou moet ik toegeven dat het ook wel erg mooi was en ik ook wel langer wilde blijven. Maar na 4 uur moesten we wel echt gaan en toen wouden ze nog meer tijd. Uiteindelijk veel te laat weggegaan waardoor het hostel waar we heen zouden gaan vol zat, toen werden ze boos dat we niet naar het hostel gingen waar we volgens de tour heen zouden gaan. De volgende dag wouden ze helemaal zelf hun hostel uit zoeken wat erop neer kwam dat we 2 hostels hebben bekeken en toch maar naar de keus van de gids zijn geweest omdat die de beste was. En de dag erna ging de auto kapot en toen werden ze helemaal boos. Want volgens hun hadden alle andere mensen hadden een betere auto (onzin en bovendien is dat niet zo raar als je de allergoedkoopste tour boekt). Het Nieuw Zeelandse meisje wist gelukkig een heleboel van jeeps en ging de jeep repareren. Alleen toen ging die debiele Israelier op de auto springen. Toen werd dat Nieuw Zeelandse meisje en ik echt pissig en heeft zij hem ff vertelt hoe een normaal persoon zich moet gedragen. En toen zei die "ja maar die auto is toch al kapot" en dan ben je 26 jaar oud. En dit was nog niet eens al het debiele gedrag wat ze vertoonde.
Het is niet dat ik een hekel heb aan alle Israeliers want ik heb een paar hele aardige ontmoet. Maar het is wel waar dat de meeste als ze in groepen zijn, zich zo gedragen als wat ik hierboven beschreven heb. En dat alle andere reizigers zich echt geweldig storen aan hun associale gedrag. Maarja tot zover over Israeliers. Het klinkt nu allemaal een beetje dramatisch en alsof ze mijn hele tour verpest hebben maar dat is niet waar. Want de tour bleef indrukwekkend en het was echt heel erg leuk met het Nieuw Zeelandse meisje die ook zoiets had van waarom gedragen jullie je niet normaal. Verder ontmoetten we in elk hostel en op elke plek waar we stopten ook weer andere mensen waarmee we konden kaarten, voetballen en praten. De salar de Uyuni (zouvelden) is iets onbeschrijfelijks. Je rijdt namelijk urenlang over een witte vlakte die oneindig lijkt en later reden we over een stuk wat nat was waardoor het de lucht weerkaatst en dus precies dezelfde kleur als de lucht is hierdoor verdwijnt de horizon en is het net alsof je op de wolken rijd. Verder ook nog mooie meren met flamingos gezien. De laatste dag ook nog geysers gezien die een paar meter de lucht in spoten. Verder was het landschap heel bizar net alsof je naar een surrealistisch schilderij zit te kijken.
Toen na 3 dagen samen met het nieuw Zeelandse meisje aangekomen in Chili (de Israeliers gingen terug naar Uyuni) om precies te zijn in San Pedro de Atacames. Daar een hostel gezocht en gelunched voor 12.000,- pesos!!! Ook hebben we nog wel een tijdje gelachen om die Israeliers en onze gesprekken met de gids over hoe vervelend ze waren en feest gevierd omdat in Chili bijna geen Israeliers zijn. Daar hebben we nog meer kiwi's (nieuw zeelanders) ontmoet en nog een Engels meisje, hiermee hebben we 2 dagen in en om wat hangmatten op de binnenplaats van het hostel doorgebracht, heel relaxt. We hebben ook nog een mountainbiketocht gemaakt dwars door de woestijn naar valle de la luna waar je een hele mooie zonsondergang kan zien. Op de heenweg nog verdwaalt en daardoor ook nog mooie grotten gezien. Op de terugweg in het donker gefietst wat nog best wel eng was.
Vervolgens de bus genomen naar Santiago. Deze bus deed er 24 uur over! Ik zag er erg tegenop maar uiteindelijk viel het me nog best wel mee en heb ik het goed overleeft. Aangekomen in Santiago dacht ik heel handig de metro te nemen maar dat bleek nog best lastig. Meteen werd ook wel het eerste verschil duidelijk met Chili en Bolivia. In Bolivia wordt je op een busstation meteen door iedereen geholpen of je dat nou wil of niet en in Chili loopt iedereen gewoon langs je heen en moet je het zelf uit zoeken. Uiteindelijk is het wel gelukt en ben ik bij me hostel aangekomen. Een heel erg leuk hostel wat vernoemd is naar de hond van de eigenaar; Sammy. De rest van de dag gebruikt om Santiago te verkennen. 's avonds voor het eerst sinds lange tijd weer voor mezelf gekookt en met een Chinees, een Amerikaan en een Zwitserse gepooled. Nu nog een paar dagen in Santiago en dan ga ik alweer naar Argentinie door tijdsgebrek. Want ik heb nog maar 18 dagen!
Nog even wat opvallende verschillen tussen Bolivia en Chili:
- Niemand loopt hier in klederdracht terwijl in Bolivia bijna iedereen in klederdracht loopt
- Van San Pedro de Atacamas naar Santiago hebben we aan 1 stuk door op een asfalt weg gereden en zelfs de zijwegen waren van asfalt. In Bolivia mag je blij zijn als de hoofdweg van asfalt is
- Het eten is hier 4x zo duur als in Bolivia. Waardoor je eigen eten maken weer goedkoper is geworden dan uit eten gaan.
- Chilenen praten zo snel dat niemand ze kan verstaan. Ik vraag me nog steeds af of ze elkaar wel kunnen verstaan zo snel praten ze.
- WC papier mag je nog steeds niet in de WC gooien.
Nadat we de death road hadden gedaan hebben Veerle en ik de bus gepakt naar Sucre. We hadden gekozen voor de allerluxste bus en dat was een goeie keuze. Wauw! Er waren maar 3 rijen met stoelen ipv 4 waardoor alle stoelen super groot waren. Je kon er echt helemaal in wegzinken. Verder was er ook meer dan genoeg beenruimte en kon de stoel heel ver naar achter. Het was echt een feest! Aangekomen in Sucre naar ons hostel gelopen. Het was een heel leuk hostel. Het was vroeger een soort luxe villa geweest en dat kon je nog heel goed zien. Ze hadden nog een soort eetzaal die precies zo was als vroeger (zie foto's). Die dag Sucre een beetje verkent en veel gelezen. Veerle kon alleen niet zoveel doen want ze had hele erge hoofdpijn. De volgende dag wouden we eigenlijk vroeg weg met de bus naar Uyuni maar dat hebben we niet gedaan omdat de hoofdpijn van Veerle nog erger was dan eerst. En ik vond het stiekem ook niet erg om een dagje uit te slapen. Die dag naar het ziekenhuis geweest met Veerle. Dat was echt een heel gedoe want je moest steeds ergens anders betalen en dan weer wachten in een rij waarbij iedereen voordrong (nationale sport nummer 1 hier). Maar uiteindelijk na 2 uur! bij een dokter terecht gekomen en die constateerde dat Veerle een enge vorm van hoogteziekte had. Dit was heel erg kut want de enige remedie hiertegen was afdalen. En ons plan was juist om samen naar Uyuni te gaan wat op 4000 meter ligt. Hierdoor hebben we besloten om op te splitsen en de volgende dag is Veerle naar Santa Cruz gegaan en ben ik naar Uyuni gegaan. Erg jammer dat we nu niet samen de zoutvelden konden bekijken en dat er al zo snel een einde kwam aan onze reis samen. Maarja niets aan te doen.
Toen ben ik dus in me eentje naar Uyuni gegaan dit was een 9 uur durende busreis in een bus zonder WC. De bus maakte wel af en toe stops maar dit was dan midden in een dorpje of stad waar geen wc te bekennen was. Na een tijdje werd de nood bij sommige mensen in de bus zo hoog dat ze toch maar de bus uit zijn gegaan en achter de bus zijn gaan plassen. En niemand in dat dorp kijkt daar raar van op, dat is heel normaal daar. Zelf heb ik ook al enkele keren mensen gewoon midden op straat zien plassen, wat toch wel een raar gezicht is. Maar goed 2 aardige Nederlanders ontmoet in de bus en daar die avond pizza mee gegeten. Ook alvast naar me salar de Uyuni tour gekeken. De tour agency waarmee ik wou, had of plek met 4 Israeliers of met 4 fransen 60+, dat zag ik allemaal niet zo zitten en besloten om het de volgende ochtend te boeken.
De volgende ochtend vroeg op gestaan en mijn tour geprobeert te boeken. Dit was nog een heel gedoe omdat niemand plek had of alleen Israeliers had (uitleg komt nog). Uiteindelijk met een meisje uit Nieuw Zeeland uitgekomen bij Sandra Tours. Toen toch maar de tour geboekt ondanks dat we met 5 andere Israeliers zaten. Ik zal nu ff uitleggen waarom ik niet met hun wou. Ik zat toevallig naast die Israelier toen hij zijn tour ging boeken. Eerst begon die te zeuren over de prijs. Hij wou geen 80 dollar betalen voor een 3 daagse all inclusive tour. Uiteindelijk kreeg die de tour voor 75 dollar maar toen was die nog lang niet tevreden. Hij wou zelf de gids uitkiezen uit een paar gidsen, toen dat niet kon vond hij het wel logisch dat die dan minder ging betalen. Daarna wou die een andere auto omdat degene die we kregen te oud was volgens hem. Vervolgens ging het over de tijd, we zouden om 10:45 weg gaan en hij wou precies dan weg en voor elke minuut later wou die 1 dollar korting (vervolgens kwam die zelf pas om 10:55 aanzetten) daarna wou die toch in Bolivianos en niet in dollars betalen en ging die zeuren over de omrekenkoers. Uiteindelijk werd die ook nog boos omdat ze volgens hem niet genoeg groenten meenamen voor het eten. En dat was alleen nog het boeken van de tour. Toen we op weg gingen wouden de Israeliers de hele tijd bepalen hoe lang we ergens gingen stoppen en waar we gingen stoppen. Terwijl ze volgens mij toch echt een tour hadden geboekt waarbij dat al gewoon vast stond en ze ook niets overlegde met mij en het Nieuw Zeelandse meisje. Zo wouden ze bijvoorbeeld ipv van 2 uur op de zoutvlakte 4 uur. Nou moet ik toegeven dat het ook wel erg mooi was en ik ook wel langer wilde blijven. Maar na 4 uur moesten we wel echt gaan en toen wouden ze nog meer tijd. Uiteindelijk veel te laat weggegaan waardoor het hostel waar we heen zouden gaan vol zat, toen werden ze boos dat we niet naar het hostel gingen waar we volgens de tour heen zouden gaan. De volgende dag wouden ze helemaal zelf hun hostel uit zoeken wat erop neer kwam dat we 2 hostels hebben bekeken en toch maar naar de keus van de gids zijn geweest omdat die de beste was. En de dag erna ging de auto kapot en toen werden ze helemaal boos. Want volgens hun hadden alle andere mensen hadden een betere auto (onzin en bovendien is dat niet zo raar als je de allergoedkoopste tour boekt). Het Nieuw Zeelandse meisje wist gelukkig een heleboel van jeeps en ging de jeep repareren. Alleen toen ging die debiele Israelier op de auto springen. Toen werd dat Nieuw Zeelandse meisje en ik echt pissig en heeft zij hem ff vertelt hoe een normaal persoon zich moet gedragen. En toen zei die "ja maar die auto is toch al kapot" en dan ben je 26 jaar oud. En dit was nog niet eens al het debiele gedrag wat ze vertoonde.
Het is niet dat ik een hekel heb aan alle Israeliers want ik heb een paar hele aardige ontmoet. Maar het is wel waar dat de meeste als ze in groepen zijn, zich zo gedragen als wat ik hierboven beschreven heb. En dat alle andere reizigers zich echt geweldig storen aan hun associale gedrag. Maarja tot zover over Israeliers. Het klinkt nu allemaal een beetje dramatisch en alsof ze mijn hele tour verpest hebben maar dat is niet waar. Want de tour bleef indrukwekkend en het was echt heel erg leuk met het Nieuw Zeelandse meisje die ook zoiets had van waarom gedragen jullie je niet normaal. Verder ontmoetten we in elk hostel en op elke plek waar we stopten ook weer andere mensen waarmee we konden kaarten, voetballen en praten. De salar de Uyuni (zouvelden) is iets onbeschrijfelijks. Je rijdt namelijk urenlang over een witte vlakte die oneindig lijkt en later reden we over een stuk wat nat was waardoor het de lucht weerkaatst en dus precies dezelfde kleur als de lucht is hierdoor verdwijnt de horizon en is het net alsof je op de wolken rijd. Verder ook nog mooie meren met flamingos gezien. De laatste dag ook nog geysers gezien die een paar meter de lucht in spoten. Verder was het landschap heel bizar net alsof je naar een surrealistisch schilderij zit te kijken.
Toen na 3 dagen samen met het nieuw Zeelandse meisje aangekomen in Chili (de Israeliers gingen terug naar Uyuni) om precies te zijn in San Pedro de Atacames. Daar een hostel gezocht en gelunched voor 12.000,- pesos!!! Ook hebben we nog wel een tijdje gelachen om die Israeliers en onze gesprekken met de gids over hoe vervelend ze waren en feest gevierd omdat in Chili bijna geen Israeliers zijn. Daar hebben we nog meer kiwi's (nieuw zeelanders) ontmoet en nog een Engels meisje, hiermee hebben we 2 dagen in en om wat hangmatten op de binnenplaats van het hostel doorgebracht, heel relaxt. We hebben ook nog een mountainbiketocht gemaakt dwars door de woestijn naar valle de la luna waar je een hele mooie zonsondergang kan zien. Op de heenweg nog verdwaalt en daardoor ook nog mooie grotten gezien. Op de terugweg in het donker gefietst wat nog best wel eng was.
Vervolgens de bus genomen naar Santiago. Deze bus deed er 24 uur over! Ik zag er erg tegenop maar uiteindelijk viel het me nog best wel mee en heb ik het goed overleeft. Aangekomen in Santiago dacht ik heel handig de metro te nemen maar dat bleek nog best lastig. Meteen werd ook wel het eerste verschil duidelijk met Chili en Bolivia. In Bolivia wordt je op een busstation meteen door iedereen geholpen of je dat nou wil of niet en in Chili loopt iedereen gewoon langs je heen en moet je het zelf uit zoeken. Uiteindelijk is het wel gelukt en ben ik bij me hostel aangekomen. Een heel erg leuk hostel wat vernoemd is naar de hond van de eigenaar; Sammy. De rest van de dag gebruikt om Santiago te verkennen. 's avonds voor het eerst sinds lange tijd weer voor mezelf gekookt en met een Chinees, een Amerikaan en een Zwitserse gepooled. Nu nog een paar dagen in Santiago en dan ga ik alweer naar Argentinie door tijdsgebrek. Want ik heb nog maar 18 dagen!
Nog even wat opvallende verschillen tussen Bolivia en Chili:
- Niemand loopt hier in klederdracht terwijl in Bolivia bijna iedereen in klederdracht loopt
- Van San Pedro de Atacamas naar Santiago hebben we aan 1 stuk door op een asfalt weg gereden en zelfs de zijwegen waren van asfalt. In Bolivia mag je blij zijn als de hoofdweg van asfalt is
- Het eten is hier 4x zo duur als in Bolivia. Waardoor je eigen eten maken weer goedkoper is geworden dan uit eten gaan.
- Chilenen praten zo snel dat niemand ze kan verstaan. Ik vraag me nog steeds af of ze elkaar wel kunnen verstaan zo snel praten ze.
- WC papier mag je nog steeds niet in de WC gooien.
zaterdag 19 april 2008
Zon en ziek
Heeey allemaal,
Ik zit nu in La Paz en vanavond vertrekken we naar Sucre (Bolivia)!
De laatste keer dat ik schreef was ik nog in Cusco. Vanuit daar zijn we met de bus naar Puno gegaan. Dat was super koud. We zaten in de nachtbus en het vroor niet alleen buiten maar ook in de bus. We hadden wel wat warme kleren bij ons maar echt niet genoeg om uren in een bevroren bus te zitten. Dus aangekomen in Puno eerst even op een bankje ontdooit en daarna naar een museum van een schip geweest. Dat schip was een Peruaans oorlogschip dat vroeger op Lake Titicaca voer. De Peruaanse regering had het schip in Engeland bestelt en het was dan ook vanuit Engeland naar Peru gebracht. Eerst per schip, toen per trein en uiteindelijk per ezel was het schip in duizenden stukken naar het titicaca meer gebracht daar was het in elkaar gezet en kon het gebruikt worden. Hier hebben ze in totaal 6 jaar over gedaan.
Verder hebben we in Puno niet zoveel meer gedaan en hebben we ´s middags de bus naar Copacabana genomen. Een plaatsje aan de Boliviaanse kant van Lake Titicaca. Dit was heel toeristisch maar ook wel heel gezellig. Wat wel meteen opviel was hoeveel goedkoper alles was. We betaalde maar 15 bolivianos (1,5 euro) voor onze kamer die nog redelijk goed was. De dag erop zijn we naar Isla del Sol geweest. Dit was echt een heel mooi eiland die z´n naam zeker waarmaakte de zon scheen de hele dag. Heel relaxt in een hotel boven op de berg gezeten en ´s avonds gegeten met wat Engelsen die we ontmoet hadden. Dat was heel gezellig en de volgende dag ben ik met hun het eiland over gelopen, Veerle bleef bij het hostel. Toen heb ik geconcludeerd dat Engelsen toch wel de leukste mensen zijn om tegen te komen op je reis (in tegenstelling tot mensen uit Israel :s). (Er zijn trouwens wel aardige Israeliers maar de meeste zijn echt stom.) Ook nog ontdekt dat ik precies op dezelfde dag jarig was als het Engelse meisje van die groep. Met de boot zijn we weer terug gevaren naar ons startpunt, daar Veerle opgepikt en doorgevaren naar Copacabana. Vanuit daar meteen de bus doorgenomen naar La Paz.
Het viel ons gelijk op dat La Paz een grote, stinkende, chaotische, vieze maar geweldig mooie stad was. Toen we aankwamen met de bus konden we La Paz helemaal verlicht in het dal zien liggen en ik denk dat we daardoor van La Paz zijn gaan houden. Het was al wel laat dus hebben we een hostel gezocht en zijn we gaan slapen. De volgende dag zijn we onze tour naar Rurrenabaque en de Death road gaan regelen. Verder nog een beetje rondgelopen door de stad en ons erover verbaast dat het overal en altijd markt is hier. De volgende dag dan maar de markt gaan verkennen en echt 6 uur lang over een markt gelopen waarvan we toen nog niet de helft hadden gezien. Was wel leuk om te zien en lekker veel illegale DVD´s gekocht, nu maar hopen dat we die meekrijgen. Op de markt hebben we de twee Australiërs weer ontmoet met wie ik naar Machu Picchu was geweest. Die avond met hun gegeten en ook nog uitgeweest.
De volgende dag hebben we souveniers gekocht en zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest. Ik had er nog best wel wat van verwacht want het was de nummer 1 tegen de nummer 3 maar het niveau was heel laag (nog lager dan in Quito). Was wel leuk om in een stadion te zitten en te zien hoe dat hier gaat. Vlak voor de wedstrijd begon kwam er een groep mensen binnen met vlaggen en trommels, en die gingen op de tribune staan. Vervolgens stalden ze uitgebreid hun trommels uit en alle andere instrumenten en hadden ze allemaal papiertjes bij zich waarop de tekst stond die ze gingen zingen. Toen begonnen ze met aanmoedigen. Alleen hielp het niet zo, al gauw stond La Paz met 2-0 achter en na de rust waren er dan ook een stuk minder mensen over. Toen het 3-0 werd bleef er helemaal niemand meer over en was er geen harde kern meer over die La Paz ging aanmoedigen. Uiteindelijk hebben ze verloren met 3-0 van Universitario uit Santa Cruz.
De volgende dag zijn we dan gevlogen naar de jungle. Na veel te veel stress op het vliegveld en allemaal mannetjes die de hele tijd ´no problema´ zeiden terwijl er wel een probleem was, zijn we uiteindelijk toch in Rurrenabaque aangekomen. Dat is een stadje in de jungle met een landings- en startbaan van gras en aarde. Daar weer met heel veel stress een tour en een terugvlucht geregeld. Diezelfde ochtend nog met de auto naar een rivier gereden. Vanaf daar gingen we met een soort kanoboot met motor naar onze jungle lodge. De bootreis was heel erg mooi. We zagen paradijsvogels, roze rivierdolfijnen en nog heel veel andere vogels met mooi kleuren en rare vormen. Helaas regende het wel bijna de hele bootreis (3 uur!) dus we kwamen allemaal helemaal verzopen aan. Gelukkig was de jungle lodge wel mooi. We kregen popcorn en chocolademelk en toen was het weer goed (dat dacht ik tenminste).
De volgende dag gingen we op anacondajacht. De hele ochtend door de pampas (een soort moeras) gelopen en geen anaconda´s gezien. Wel krabben, vogels, apen en schreeuwende Israeliers (die alle dieren wegjaagde) gezien. Tijdens het lopen werd ik heel erg moe, ik had ook niet echt honger dus besloten om maar een grote siesta te nemen en geen lunch. Na 3 uur slaap was het alleen niet veel beter geworden. Ik was nog steeds moe en honger had ik ook niet echt. Toen we ´s middags gingen piranha vissen heb ik ook gevraagd of ze me bij de bar af wouden zetten waar ze later heen gingen. Hier werd ik steeds misselijker en kouder en niet goed, dus kreeg ik van een lieve vrouw een bed. Daar heb ik een paar uur voor Pampas gelegen terwijl in de bar ondertussen het feest begon. Uiteindelijk trok ik het niet meer om in een wiebelend huis (door de dansende mensen) en harde muziek in dat bed te liggen, dus heb ik gevraagd of die gids me terug wou brengen naar onze lodge. Dat wou die gelukkig wel.
Daar heb ik de nacht met dikke koorts half in me bed en half op de wc doorgebracht. Gelukkig was Veerle er wel die de hele tijd voor me ging zorgen en hoefde ik verder nergens aan te denken. De volgende dag was ik gelukkig ietsje beter en was de koorts al wat gezakt. Alleen toen moesten we weer terug naar Rurrenabaque want de tour was afgelopen. Ik zag erg op tegen de bootreis maar eigenlijk heeft die me wel goed gedaan. Ze hadden een soort van ligplek voor me gemaakt zodat ik niet hoefde te zitten en zo kon ik erg relaxt liggen. Die avond voelde ik me alweer wat beter en heb ik weer wat gegeten. Die nacht goed geslapen en de volgende ochtend teruggevlogen naar La Paz. Hier een dagje relaxt gedaan en beter geworden. Wel jammer dat ik niet zoveel van die jungle heb meegemaakt maar wat ik heb gezien vond ik toch wel erg mooi. Ik denk uiteindelijk dat ik ziek ben geworden van mijn malariapillen en 3 uur verzopen in een boot zitten maar het kan ook wat anders zijn.
Toen vrijdag (gister dus) de Death road gedaan. Dit is een weg van La Paz naar Coroico. Hier kwamen elk jaar 200-300 mensen om omdat ze het ravijn in reden. Gelukkig is een jaar geleden een nieuwe weg geopend die veiliger is. Dus nu wordt die eigenlijk alleen nog gebruikt voor toeristen om te mountainbiken omdat het wel een heel erg mooie tocht is. We begonnen om 9 uur ´s ochtends op 4700 meter wat echt ijskoud was. Gelukkig daalde we geweldig snel en werd het steeds warmer. na 2 uur over gewoon asfalt rijden kwamen we bij de echte death road aan. Deze is niet geasfalteerd en bestaat uit stenen en aarde. We hadden gezorgd dat we de allerbeste tour operator hadden en dat merkte we ook wel. We stopte steeds even en dan werd uitgelegd wat we konden verwachten op het volgende stuk en waar we voor op moesten passen. Op deze manier was het ontzettend veilig en ben ik geen moment bang geweest. Uiteindelijk kwamen we om 3 uur beneden aan op 1200 meter. Daar kregen we een koud biertje en een lunchbuffet. Heel lekker allemaal en na een warme douche gingen we weer met het busje terug omhoog. Omdat sommige mensen op onze tour dat graag wouden namen we dezelfde weg terug en niet de nieuwe weg. Dat vond ik af en toe wel eng. Omdat je soms uit het raam keek en helemaal geen weg meer kon zien. Gelukkig hebben we dat ook overleeft en ´s avonds kapot maar voldaan terug gekomen in ons hostel. Veerle ging meteen slapen en ik ging nog even schaken met een Japanner. Tijdens het schaken kwam opeens Duifje binnen stormen. Dat is een meisje waarmee ik samen Spaans les had in Quito, zij doet vrijwilligerswerk in La Paz en we hadden al wat heen en weer gemailed om elkaar weer te ontmoeten maar dat was steeds mislukt. Dat was super leuk om haar weer te zien. Dus toch nog eventjes naar een Nederlands cafe hier in La Paz geweest. Ik was alleen wel gigantisch moe van de hele dag, dus we hebben nog even gepraat en daarna ben ik gaan slapen.
Vandaag wakker geworden (fijn he) en hebben we plannen gemaakt voor onze verder reis in Bolivia. We nemen nu de bus over een uurtje richting Sucre. Dat schijnt ook een mooie stad te zijn dus ik ben benieuwd! En nu is het verhaaltje uit.
Tot over een maand!
Ik zit nu in La Paz en vanavond vertrekken we naar Sucre (Bolivia)!
De laatste keer dat ik schreef was ik nog in Cusco. Vanuit daar zijn we met de bus naar Puno gegaan. Dat was super koud. We zaten in de nachtbus en het vroor niet alleen buiten maar ook in de bus. We hadden wel wat warme kleren bij ons maar echt niet genoeg om uren in een bevroren bus te zitten. Dus aangekomen in Puno eerst even op een bankje ontdooit en daarna naar een museum van een schip geweest. Dat schip was een Peruaans oorlogschip dat vroeger op Lake Titicaca voer. De Peruaanse regering had het schip in Engeland bestelt en het was dan ook vanuit Engeland naar Peru gebracht. Eerst per schip, toen per trein en uiteindelijk per ezel was het schip in duizenden stukken naar het titicaca meer gebracht daar was het in elkaar gezet en kon het gebruikt worden. Hier hebben ze in totaal 6 jaar over gedaan.
Verder hebben we in Puno niet zoveel meer gedaan en hebben we ´s middags de bus naar Copacabana genomen. Een plaatsje aan de Boliviaanse kant van Lake Titicaca. Dit was heel toeristisch maar ook wel heel gezellig. Wat wel meteen opviel was hoeveel goedkoper alles was. We betaalde maar 15 bolivianos (1,5 euro) voor onze kamer die nog redelijk goed was. De dag erop zijn we naar Isla del Sol geweest. Dit was echt een heel mooi eiland die z´n naam zeker waarmaakte de zon scheen de hele dag. Heel relaxt in een hotel boven op de berg gezeten en ´s avonds gegeten met wat Engelsen die we ontmoet hadden. Dat was heel gezellig en de volgende dag ben ik met hun het eiland over gelopen, Veerle bleef bij het hostel. Toen heb ik geconcludeerd dat Engelsen toch wel de leukste mensen zijn om tegen te komen op je reis (in tegenstelling tot mensen uit Israel :s). (Er zijn trouwens wel aardige Israeliers maar de meeste zijn echt stom.) Ook nog ontdekt dat ik precies op dezelfde dag jarig was als het Engelse meisje van die groep. Met de boot zijn we weer terug gevaren naar ons startpunt, daar Veerle opgepikt en doorgevaren naar Copacabana. Vanuit daar meteen de bus doorgenomen naar La Paz.
Het viel ons gelijk op dat La Paz een grote, stinkende, chaotische, vieze maar geweldig mooie stad was. Toen we aankwamen met de bus konden we La Paz helemaal verlicht in het dal zien liggen en ik denk dat we daardoor van La Paz zijn gaan houden. Het was al wel laat dus hebben we een hostel gezocht en zijn we gaan slapen. De volgende dag zijn we onze tour naar Rurrenabaque en de Death road gaan regelen. Verder nog een beetje rondgelopen door de stad en ons erover verbaast dat het overal en altijd markt is hier. De volgende dag dan maar de markt gaan verkennen en echt 6 uur lang over een markt gelopen waarvan we toen nog niet de helft hadden gezien. Was wel leuk om te zien en lekker veel illegale DVD´s gekocht, nu maar hopen dat we die meekrijgen. Op de markt hebben we de twee Australiërs weer ontmoet met wie ik naar Machu Picchu was geweest. Die avond met hun gegeten en ook nog uitgeweest.
De volgende dag hebben we souveniers gekocht en zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest. Ik had er nog best wel wat van verwacht want het was de nummer 1 tegen de nummer 3 maar het niveau was heel laag (nog lager dan in Quito). Was wel leuk om in een stadion te zitten en te zien hoe dat hier gaat. Vlak voor de wedstrijd begon kwam er een groep mensen binnen met vlaggen en trommels, en die gingen op de tribune staan. Vervolgens stalden ze uitgebreid hun trommels uit en alle andere instrumenten en hadden ze allemaal papiertjes bij zich waarop de tekst stond die ze gingen zingen. Toen begonnen ze met aanmoedigen. Alleen hielp het niet zo, al gauw stond La Paz met 2-0 achter en na de rust waren er dan ook een stuk minder mensen over. Toen het 3-0 werd bleef er helemaal niemand meer over en was er geen harde kern meer over die La Paz ging aanmoedigen. Uiteindelijk hebben ze verloren met 3-0 van Universitario uit Santa Cruz.
De volgende dag zijn we dan gevlogen naar de jungle. Na veel te veel stress op het vliegveld en allemaal mannetjes die de hele tijd ´no problema´ zeiden terwijl er wel een probleem was, zijn we uiteindelijk toch in Rurrenabaque aangekomen. Dat is een stadje in de jungle met een landings- en startbaan van gras en aarde. Daar weer met heel veel stress een tour en een terugvlucht geregeld. Diezelfde ochtend nog met de auto naar een rivier gereden. Vanaf daar gingen we met een soort kanoboot met motor naar onze jungle lodge. De bootreis was heel erg mooi. We zagen paradijsvogels, roze rivierdolfijnen en nog heel veel andere vogels met mooi kleuren en rare vormen. Helaas regende het wel bijna de hele bootreis (3 uur!) dus we kwamen allemaal helemaal verzopen aan. Gelukkig was de jungle lodge wel mooi. We kregen popcorn en chocolademelk en toen was het weer goed (dat dacht ik tenminste).
De volgende dag gingen we op anacondajacht. De hele ochtend door de pampas (een soort moeras) gelopen en geen anaconda´s gezien. Wel krabben, vogels, apen en schreeuwende Israeliers (die alle dieren wegjaagde) gezien. Tijdens het lopen werd ik heel erg moe, ik had ook niet echt honger dus besloten om maar een grote siesta te nemen en geen lunch. Na 3 uur slaap was het alleen niet veel beter geworden. Ik was nog steeds moe en honger had ik ook niet echt. Toen we ´s middags gingen piranha vissen heb ik ook gevraagd of ze me bij de bar af wouden zetten waar ze later heen gingen. Hier werd ik steeds misselijker en kouder en niet goed, dus kreeg ik van een lieve vrouw een bed. Daar heb ik een paar uur voor Pampas gelegen terwijl in de bar ondertussen het feest begon. Uiteindelijk trok ik het niet meer om in een wiebelend huis (door de dansende mensen) en harde muziek in dat bed te liggen, dus heb ik gevraagd of die gids me terug wou brengen naar onze lodge. Dat wou die gelukkig wel.
Daar heb ik de nacht met dikke koorts half in me bed en half op de wc doorgebracht. Gelukkig was Veerle er wel die de hele tijd voor me ging zorgen en hoefde ik verder nergens aan te denken. De volgende dag was ik gelukkig ietsje beter en was de koorts al wat gezakt. Alleen toen moesten we weer terug naar Rurrenabaque want de tour was afgelopen. Ik zag erg op tegen de bootreis maar eigenlijk heeft die me wel goed gedaan. Ze hadden een soort van ligplek voor me gemaakt zodat ik niet hoefde te zitten en zo kon ik erg relaxt liggen. Die avond voelde ik me alweer wat beter en heb ik weer wat gegeten. Die nacht goed geslapen en de volgende ochtend teruggevlogen naar La Paz. Hier een dagje relaxt gedaan en beter geworden. Wel jammer dat ik niet zoveel van die jungle heb meegemaakt maar wat ik heb gezien vond ik toch wel erg mooi. Ik denk uiteindelijk dat ik ziek ben geworden van mijn malariapillen en 3 uur verzopen in een boot zitten maar het kan ook wat anders zijn.
Toen vrijdag (gister dus) de Death road gedaan. Dit is een weg van La Paz naar Coroico. Hier kwamen elk jaar 200-300 mensen om omdat ze het ravijn in reden. Gelukkig is een jaar geleden een nieuwe weg geopend die veiliger is. Dus nu wordt die eigenlijk alleen nog gebruikt voor toeristen om te mountainbiken omdat het wel een heel erg mooie tocht is. We begonnen om 9 uur ´s ochtends op 4700 meter wat echt ijskoud was. Gelukkig daalde we geweldig snel en werd het steeds warmer. na 2 uur over gewoon asfalt rijden kwamen we bij de echte death road aan. Deze is niet geasfalteerd en bestaat uit stenen en aarde. We hadden gezorgd dat we de allerbeste tour operator hadden en dat merkte we ook wel. We stopte steeds even en dan werd uitgelegd wat we konden verwachten op het volgende stuk en waar we voor op moesten passen. Op deze manier was het ontzettend veilig en ben ik geen moment bang geweest. Uiteindelijk kwamen we om 3 uur beneden aan op 1200 meter. Daar kregen we een koud biertje en een lunchbuffet. Heel lekker allemaal en na een warme douche gingen we weer met het busje terug omhoog. Omdat sommige mensen op onze tour dat graag wouden namen we dezelfde weg terug en niet de nieuwe weg. Dat vond ik af en toe wel eng. Omdat je soms uit het raam keek en helemaal geen weg meer kon zien. Gelukkig hebben we dat ook overleeft en ´s avonds kapot maar voldaan terug gekomen in ons hostel. Veerle ging meteen slapen en ik ging nog even schaken met een Japanner. Tijdens het schaken kwam opeens Duifje binnen stormen. Dat is een meisje waarmee ik samen Spaans les had in Quito, zij doet vrijwilligerswerk in La Paz en we hadden al wat heen en weer gemailed om elkaar weer te ontmoeten maar dat was steeds mislukt. Dat was super leuk om haar weer te zien. Dus toch nog eventjes naar een Nederlands cafe hier in La Paz geweest. Ik was alleen wel gigantisch moe van de hele dag, dus we hebben nog even gepraat en daarna ben ik gaan slapen.
Vandaag wakker geworden (fijn he) en hebben we plannen gemaakt voor onze verder reis in Bolivia. We nemen nu de bus over een uurtje richting Sucre. Dat schijnt ook een mooie stad te zijn dus ik ben benieuwd! En nu is het verhaaltje uit.
Tot over een maand!
maandag 14 april 2008
dinsdag 1 april 2008
Matsjoe pietsjoe
Heey,
Ik zit nu in Cusco samen met Veerle!
Het crossen door de zandduinen in Huacachina was geweldig, het was net een achtbaan. Het zandboarden was ook leuk alleen toch iets te moeilijk voor mij. Daarbij nog wel 2 leuke Engelsen ontmoet en daarmee samen gegeten. Zij deden ook een 'gap year' en het was erg leuk om mensen te ontmoeten van mijn eigen leeftijd, dat was alweer lang geleden. Ik ben trouwens nog niemand tegen gekomen die hier rondreist en jonger is dan ik.
Die avond met de bus naar Arequipa gegaan. Daar lekker een hele dag niets gedaan. Vervolgens de volgende dag de stad een beetje verkend en m´n trekking door de colca canyon geboekt. Tijdens de stad verkennen de Engelsen uit Huacachina weer ontmoet en daarmee gegeten. Daarna snel naar mijn hostel en mijn spullen gepakt en gaan slapen want die nacht moest ik om 1 uur op om de tour te beginnen. We gingen met de bus naar Cabanaconde en daar om 7 uur ontbeten, vervolgens begonnen met lopen en na een lekkere lunch om 4 uur aangekomen in een oase waar we zouden overnachten. Die Oase was echt super relaxt. Na de hele dag lopen lekker in het zwembad gelegen en met nog een hele groep uit allerlei verschillende landen gegeten. Er waren ook Nederlanders bij en zelfs iemand uit Bilthoven die op de werkplaats had gezeten (Jasper heette die), Bizar. Doordat er allemaal Nederlandse mensen waren gaf het echt een soort op de camping in Frankrijk gevoel maarja dan in Peru dus. Het was erg gezellig maar ik ben toch vroeg naar bed gegaan want die nacht moesten we om 3 uur ´s nachts op.
De volgende dag 4 uur in het donker gelopen en op de top van de berg de zon op zien komen. Daarna ontbeten en met de bus naar Cruz del Condor. Daar kwamen we precies op tijd en het weer was perfect. Met een lekker zonnetje naar de condors (is dat Nederlands???) gekeken. Die beesten zijn zo groot en mooi dat was best wel indrukwekkend. Vervolgens na een veel te lekkere lunch allemaal misselijk in de bus terug naar Arequipa. Daar kwamen we om kwart over 6 aan en ik wou diezelfde nacht nog naar Cusco. Alleen gingen alle bussen om half 8. Dus naar me hostel geraced, spullen gepakt, terug geraced en nog steeds stinkend, niet gedouched maar precies op tijd de bus ingedoken met een zak papas fritas. Alleen toen was het natuurlijk een Peruaanse bus en ging die nog een uur wachten totdat die echt vol zat. Tja wat doe je eraan.
In Cusco aangekomen ben ik naar me hostel gegaan waar ik met Veerle had afgesproken. Daar Veerle weer herontmoet en het was weer gezellig! Samen Cusco bekeken en 2 dagen later naar Machu Picchu. Veerle ging met de bus en ik ging met een trail. Mijn trail heette de inca-jungletrail. We vertrokken donderdag om 8 uur en na een zes uur lange busreis begonnen we aan onze mountainbiketocht. Deze was heel relaxt we gingen alleen maar naar beneden. Het was wel een korte rit. Na 2,5 uur en 80 km kwamen we aan in Santa Maria, hier hebben we gegeten en geslapen. Onze groep bestond uit Sarah en Ben uit Australië, de gids en Ik.
De volgende dag weer vroeg op en veel gelopen. We liepen over een oud incapad dat uitgehakt was in de rotsen, het was behoorlijk smal en steil maar wel heel erg mooi. Aan het eind van deze dag kwamen we aan in Santa Teresa hier zijn termale baden. Dit was echt heel relaxt om daar in te liggen na 8 uur gelopen te hebben. In Santa Teresa hebben we ook geslapen. De dag daarna zijn we eerst naar Hydro electric gelopen, dat is een plaatsje die zo heet omdat er een waterenergie centrale staat, jaja ze zijn hier heel origineel met namen bedenken. Tijdens onze tocht moesten we 2x een oversteek maken over een rivier met een kabelkarretje, deze waren heel klein en schommelde behoorlijk maar waren wel erg leuk. In hydro electric gelunched en toen verder gelopen over de spoorrailes naar Aguas Calientes. Daar kwamen we ´s avonds aan. Daar gegeten en geslapen. Aguas Calientes was een heel maf stadje het bestaat pas zo´n 20 jaar en er zijn alleen maar hotels en restaurants. Dit is de plaats vanaf waar iedereen naar Machu Picchu gaat. De laatste dag heel vroeg op gestaan en naar Machu Picchu gelopen. Dit was best een zware tocht, 1 uur lang een trap recht omhoog lopen. Daar aangekomen was het heel erg mistig en konden we eigenlijk niets zien van Machu Picchu, maar na een tijdje klaarde de mist op en konden we heel Machu Picchu zien dat was echt heel erg mooi en indrukwekkend. We kregen eerst een rondleiding van onze gids en daarna gingen we wat eten. Het kostte daar gewoon 26 soles voor een hamburger (dat is 10 dollar!). Vervolgens ging ik met Ben nog Huayna Picchu beklimmen. Dit was weer een uur recht omhoog lopen maar vanaf daar had je een geweldig mooi uitzicht en overzicht over Machu Picchu. Daarna teruggelopen naar Aguas Calientes en ´s avonds de trein terug genomen naar Cusco. Wel leuk om te merken dat je hier alle soorten reizigers ontmoet want iedereen gaat naar Machu Picchu.
Nu ben ik weer in Cusco met Veerle. We vertrekken vanavond naar Puno wat bij Lake titicaca ligt. Vanaf daar zullen we de grens over steken naar Bolivia.
Onno
Ik zit nu in Cusco samen met Veerle!
Het crossen door de zandduinen in Huacachina was geweldig, het was net een achtbaan. Het zandboarden was ook leuk alleen toch iets te moeilijk voor mij. Daarbij nog wel 2 leuke Engelsen ontmoet en daarmee samen gegeten. Zij deden ook een 'gap year' en het was erg leuk om mensen te ontmoeten van mijn eigen leeftijd, dat was alweer lang geleden. Ik ben trouwens nog niemand tegen gekomen die hier rondreist en jonger is dan ik.
Die avond met de bus naar Arequipa gegaan. Daar lekker een hele dag niets gedaan. Vervolgens de volgende dag de stad een beetje verkend en m´n trekking door de colca canyon geboekt. Tijdens de stad verkennen de Engelsen uit Huacachina weer ontmoet en daarmee gegeten. Daarna snel naar mijn hostel en mijn spullen gepakt en gaan slapen want die nacht moest ik om 1 uur op om de tour te beginnen. We gingen met de bus naar Cabanaconde en daar om 7 uur ontbeten, vervolgens begonnen met lopen en na een lekkere lunch om 4 uur aangekomen in een oase waar we zouden overnachten. Die Oase was echt super relaxt. Na de hele dag lopen lekker in het zwembad gelegen en met nog een hele groep uit allerlei verschillende landen gegeten. Er waren ook Nederlanders bij en zelfs iemand uit Bilthoven die op de werkplaats had gezeten (Jasper heette die), Bizar. Doordat er allemaal Nederlandse mensen waren gaf het echt een soort op de camping in Frankrijk gevoel maarja dan in Peru dus. Het was erg gezellig maar ik ben toch vroeg naar bed gegaan want die nacht moesten we om 3 uur ´s nachts op.
De volgende dag 4 uur in het donker gelopen en op de top van de berg de zon op zien komen. Daarna ontbeten en met de bus naar Cruz del Condor. Daar kwamen we precies op tijd en het weer was perfect. Met een lekker zonnetje naar de condors (is dat Nederlands???) gekeken. Die beesten zijn zo groot en mooi dat was best wel indrukwekkend. Vervolgens na een veel te lekkere lunch allemaal misselijk in de bus terug naar Arequipa. Daar kwamen we om kwart over 6 aan en ik wou diezelfde nacht nog naar Cusco. Alleen gingen alle bussen om half 8. Dus naar me hostel geraced, spullen gepakt, terug geraced en nog steeds stinkend, niet gedouched maar precies op tijd de bus ingedoken met een zak papas fritas. Alleen toen was het natuurlijk een Peruaanse bus en ging die nog een uur wachten totdat die echt vol zat. Tja wat doe je eraan.
In Cusco aangekomen ben ik naar me hostel gegaan waar ik met Veerle had afgesproken. Daar Veerle weer herontmoet en het was weer gezellig! Samen Cusco bekeken en 2 dagen later naar Machu Picchu. Veerle ging met de bus en ik ging met een trail. Mijn trail heette de inca-jungletrail. We vertrokken donderdag om 8 uur en na een zes uur lange busreis begonnen we aan onze mountainbiketocht. Deze was heel relaxt we gingen alleen maar naar beneden. Het was wel een korte rit. Na 2,5 uur en 80 km kwamen we aan in Santa Maria, hier hebben we gegeten en geslapen. Onze groep bestond uit Sarah en Ben uit Australië, de gids en Ik.
De volgende dag weer vroeg op en veel gelopen. We liepen over een oud incapad dat uitgehakt was in de rotsen, het was behoorlijk smal en steil maar wel heel erg mooi. Aan het eind van deze dag kwamen we aan in Santa Teresa hier zijn termale baden. Dit was echt heel relaxt om daar in te liggen na 8 uur gelopen te hebben. In Santa Teresa hebben we ook geslapen. De dag daarna zijn we eerst naar Hydro electric gelopen, dat is een plaatsje die zo heet omdat er een waterenergie centrale staat, jaja ze zijn hier heel origineel met namen bedenken. Tijdens onze tocht moesten we 2x een oversteek maken over een rivier met een kabelkarretje, deze waren heel klein en schommelde behoorlijk maar waren wel erg leuk. In hydro electric gelunched en toen verder gelopen over de spoorrailes naar Aguas Calientes. Daar kwamen we ´s avonds aan. Daar gegeten en geslapen. Aguas Calientes was een heel maf stadje het bestaat pas zo´n 20 jaar en er zijn alleen maar hotels en restaurants. Dit is de plaats vanaf waar iedereen naar Machu Picchu gaat. De laatste dag heel vroeg op gestaan en naar Machu Picchu gelopen. Dit was best een zware tocht, 1 uur lang een trap recht omhoog lopen. Daar aangekomen was het heel erg mistig en konden we eigenlijk niets zien van Machu Picchu, maar na een tijdje klaarde de mist op en konden we heel Machu Picchu zien dat was echt heel erg mooi en indrukwekkend. We kregen eerst een rondleiding van onze gids en daarna gingen we wat eten. Het kostte daar gewoon 26 soles voor een hamburger (dat is 10 dollar!). Vervolgens ging ik met Ben nog Huayna Picchu beklimmen. Dit was weer een uur recht omhoog lopen maar vanaf daar had je een geweldig mooi uitzicht en overzicht over Machu Picchu. Daarna teruggelopen naar Aguas Calientes en ´s avonds de trein terug genomen naar Cusco. Wel leuk om te merken dat je hier alle soorten reizigers ontmoet want iedereen gaat naar Machu Picchu.
Nu ben ik weer in Cusco met Veerle. We vertrekken vanavond naar Puno wat bij Lake titicaca ligt. Vanaf daar zullen we de grens over steken naar Bolivia.
Onno
vrijdag 21 maart 2008
van 5000 naar 0, Veerle ontmoet en weer afscheid genomen
Heey,
Leuke tijd gehad in Huaraz en nu in Huacachina.
De trekking was erg leuk. Het begon allemaal zaterdagochtend om half 7. We werden in een busje gepropt en daar gingen we dan. Onze groep bestond uit een Engels stel, een Vlaams stel, een Frans stel, de gids en de man van de ezels. Veel stelletjes dus. Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Yungay daar zouden we met een busje doorrijden naar Cachinapampa maar er was geen busje. Gelukkig zou het maar een half uur duren voor er een ander busje kwam. Dat was dus een Peruaans half uur want we hebben uiteindelijk twee en een half uur gewacht en toen was het ook nog is een hele oude vieze bus ipv een busje. Wat maakt het uit dachten we en we gingen op weg.
Na een half uur bleek het toch wel uit te maken, de bus was veel te groot voor de weg en moest bij elke haarspeldbocht een aantal keer manoeuvreren om er doorheen te komen. Dit was best wel eng aangezien het een zeer stijle berg was en ik helemaal achterin zat. Nadat ik wat locals ook kruisjes zag slaan heb ik toch maar gevraagd aan de gids of het wel veilig was. Nee het was helemaal veilig de buschauffeur had veel ervaring en deed dit elke dag. Gerustgesteld verder gereden, zelfs nog een beetje geslapen. Na een tijdje hoorde ik opeens een gil, het was de Franse vrouw die mee was. En toen ik uit het raampje keek zag ik waarom ze gilde. De achterkant van de bus was al over de rand van het dal en doordat ik achterin zat, kon ik zo recht naar beneden het dal in kijken. Gelukkig zaten de wielen nog op de weg en al slippend kwamen we toch nog de bocht door. Daarna ging de rit iets minder relaxt verder. Vervolgens begon het ook nog te sneeuwen en bleek dat er gaten in het dak zaten, waardoor het op sommige plekken in de bus ook gewoon sneeuwde. De bus slipte af en toe weg en het was echt eng. Maar we bleven gewoon tegen onszelf zeggen dat de buschauffeur veel ervaring had en na een rit van 4 uur kwamen we in Cachinapampa aan.
Daar begon onze wandeling, alle spullen werden op de ezels gebonden en we begonnen te lopen. Al snel begon het te regenen en liepen we door de modder. Het Vlaamse en Engelse stel bleken erg gezellig en al snel ontstond het woord swampy, wat de perfecte omschrijving was voor deze dag. Na 3 uur wandelen kwamen we al bij ons kamp aan en gingen we de tenten op zetten. Mijn tent bleek aan elkaar te hangen met tape en niet waterdicht, gelukkig hadden ze nog een extra buitentent mee en werd die er overheen gehangen. Tijdens het eten gingen we nog even met de gids praten over de busrit en toen bleek pas dat het echt gevaarlijk was geweest. De bus en buschauffeur reden normaal alleen tussen Lima en Yungay en hadden deze weg nog nooit gereden. Vorig jaar was eenzelfde soort bus het ravijn in gereden en de gids zelf was toch ook wel bang geweest tijdens de rit. Toen we vroegen waarom we dan in hemelsnaam met deze bus zijn geweest kregen we niet echt een antwoord. Ondertussen begon het harder te regenen en bleken 2 tenten overstroomt te zijn. Na het verplaatsen van deze tenten zaten we allemaal verkleumt in de grote tent ons af te vragen of we wel de goede tour hadden geboekt. Gelukkig hadden de vlamingen goeie humor en hebben we er maar om gelachen.
De volgende dag begon meteen veel beter. De zon scheen en we hebben de hele dag lekker in het zonnetje gelopen. Deze dag was ook meteen de zwaarste dag, want we moesten een pas van 4750 meter over. Dit ging allemaal toch wel goed en het uitzicht was geweldig mooi. Ook het weer zat de hele dag mee, en hierna waren we toch allemaal tevreden. Deze dag in totaal 9 uur gelopen. ´s avonds was het weer erg gezellig in de grote tent en we vroegen ons af waarom toch niemand pisco had mee genomen. De volgende dag was iets relaxter en maar 6 uur gelopen hierdoor kwamen we al vroeg bij het kamp aan en hebben we de rest van de dag in het zonnetje vlak onder een waterval zitten kaarten. De laatste dag hoefde we nog maar 3 uurtjes te lopen en werden we met een normale auto teruggebracht naar Huaraz. Uiteindelijk toch een zeer geslaagde tocht gehad.
Na een heerlijke douche, die avond uitgeweest met het Engelse stel om toch nog de vergeten pisco in te halen. Dat was erg gezellig maar ik was wel pas om 3 uur terug in me hostel. Dit was wel stom eigenlijk want Veerle kwam met de nachtbus en was om half 7 bij het hostel. Ik met me slaperige kop open gedaan en Veerle begroet. Gelukkig was Veerle ook moe en gingen we allebij weer slapen. Daarna om 11 uur elkaar echt weer gezien en de rest van de dag gerelaxt, een tour geregeld, gegeten en heel veel gepraat over alles van de afgelopen 3 maanden. De volgende dag zijn we naar de ruine Chavin geweest. Deze was niet zo heel indrukwekkend, maar onze picknicklunch en het bekijken van toeristen die allemaal verveelt achter een gids aan liepen was wel heel erg leuk.
De volgende dag ook weer relaxt gedaan en een processie gezien. Het was namelijk semana santa (een of ander christelijk feest). Elke dag was er wel ergens een processie maar deze dag was die het grootst. Toen we ´s ochtends op de hoofdstraat kwamen waren ze bezig met het maken van hele grote kunstwerken van gekleurd zand. Dit was erg mooi en leuk om te zien. Toen we een buskaartje gingen kopen zagen we een processie. Deze processie maar gevolgd en uiteindelijk kwamen we bij de zandkunstwerken. Bleek dat die processie gewoon dwars over die zandkunstwerken heen ging lopen, hierdoor werden ze helemaal verpest en toen de processie voorbij was bleek er niets van de kunstwerken over, zonde! De rest van de dag besteed met een plan bedenken voor de rest van onze reis. Veerle en ik wouden allebij Bolivia in, alleen had Veerle Zuid-Peru al gezien en ik wou dat nog graag zien. Uiteindelijk tot een plan gekomen en zaterdag afscheid genomen van Veerle voor anderhalve week. We zien elkaar weer in Cusco.
Verder wou ik nog graag een hoge berg beklimmen omdat ik de Cotopaxi in Ecuador niet meer had kunnen beklimmen. Ik had voor me trekking Alana ontmoet die dat ook wel wou en daarom besloten om samen de Vallunaraju te beklimmen. We hadden alles al besloten en geregeld en zaterdag afgesproken om alles te bevestigen maar toen kwam ze niet op dagen. Dus toen maar besloten om het alleen met gids te doen. Vond het uiteindelijk ook wel zo relaxt dat ik dit besloten had, want nu hing het echt alleen van mijzelf af of ik het zou halen, maar wel een rotmens dat ze zonder iets te later horen niet komt op dagen.
Zondagochtend vroeg vertrokken met de auto. Na 2 uur rijden kwamen we bij het eerste probleem. Er lagen rotsen op de weg waardoor de auto niet tot het basecamp kon rijden. Hierdoor moesten we 2 uur meer wandelen dan gepland. Daardoor hebben we het plan verandert en besloten om niet in Campo Moreno (4900 meter) maar in het basecamp op 4300 meter onze tent op te zetten. Na 2 uur wandelen met al onze bagage (tent, eten, slaapzak, matjes en alle bergbeklimspullen) aangekomen bij basecamp. Tent opgezet en de rest van de dag heerlijk niets gedaan en in het zonnetje gezeten, dit moest om te wennen aan de hoogte en de volgende dag de top te kunnen halen. Na een uitleg (ja ik had er deze keer wel voor gezorgd dat ik een gekwalificeerde gids had, al was het alleen maar voor een mogelijke busrit) voor de volgende dag en avondeten zijn we om 6 uur gaan slapen, we moesten namelijk om 1 uur ´s nachts opstaan.
Na erg slecht geslapen te hebben, werd ik om 1 uur gewekt en begon de tocht. met volledige uitrusting gingen we op pad de uitrusting bestond uit: sneeuwschoenen, van die puntijzers voor onder me schoenen, skibroek, ijsbijl, een soort veiligheidstuig waarmee ik vast zat aan de gids, hoofdlantaarn en natuurlijk handschoenen, muts, sjaal en jas. We moesten lopen in het donker en met alleen het licht van me hoofdlamp was dat best moeilijk. Daardoor waren we pas om half 5 bij campo moreno terwijl we daar eigenlijk om 3 uur al hadden moeten zijn. Ik begon me al helemaal druk te maken of ik het wel zou halen maar dat was nergens voor nodig.
Een half uurtje later kwamen we bij de gletsjer aan, deze was groter dan normaal volgens mijn gids. Na al me spullen aangedaan te hebben gingen we verder. Het begin was erg moeilijk omdat ik steeds een halve meter wegzakte in de sneeuw. Later, met wat tips van de gids en omdat hoe hoger we kwamen hoe harder de sneeuw werd, ging het lopen beter en lukte het om op de sneeuw te lopen ipv erin. Nu begon alleen de hoogte wel steeds meer mee te spelen. Ik moest steeds vaker rusten en was na 30 passen elke keer buiten adem. Ik wist dat ik een bepaald ritme moest zoeken en blijven doorlopen maar dat lukte gewoon niet. Toen het nog een half uur lopen was kwam het volgende probleem, er was een kloof ontstaan op het pad waar wij langs moesten, hierdoor moesten we een paar honderd meter omlopen. Dat lijkt niet zo erg maar daar deed ik dus een half uur over.
Gelukkig heb ik dat ook overleeft en toen was het nog maar eventjes naar de top. Dit was erg frusterend omdat ik over de laatste honderd meter zeker een kwartier heb gedaan, ik kon de hele tijd de top zien, bijna aanraken maar moest dan toch weer rusten omdat mijn hart zo'n beetje ontplofte. Maar ik heb het gehaald! Dat was echt een geweldig gevoel en een prachtig uitzicht. Het woei heel erg hard en het was ondertussen ook al bijna 9 uur, dit betekende dat de zon sterk genoeg was om de bovenste bevroren laag sneeuw te smelten. Hierdoor werd het moeilijker om op de sneeuw te lopen. Hierdoor konden we maar een kwartier op de top blijven. Daarna moesten we snel terug, dit was wel heel erg leuk. De weg was precies stijl genoeg waardoor we grote stukken naar beneden konden glijden. Tegen het einde van de gletsjer werd het lopen alleen wel heel moeilijk doordat de sneeuw zo zacht was dat ik er steeds in wegzakte. Op een gegeven moment zakte de gids zelfs bij elke stap weg, en de laatste honderd meter waren echt een ramp. Maar dat ging ook allemaal goed, en na een kleine lunch/ontbijt in campo Moreno gingen we terug naar basecamp.
Ik dacht nu heb ik het gehad nog eventjes naar beneden en dan ben ik klaar. Maar het stuk van campo Moreno naar basecamp was nog heel moeilijk. Ik kon eigenlijk niet geloven dat ik dat ´s nachts had gelopen. Sommige stukken waren zo steil dat ik een soort van kruipend naar beneden moest. Ook nog 1 keer flink uitgegleden waardoor ik me schouder verrekt had. Nu kon je ook pas goed zien hoe diep het dal was. Misschien wel goed dat ik dat die nacht niet had kunnen zien.
Uiteindelijk kwamen we om 12 uur bij basecamp aan. Daar hoorde we dat de rotsblokken op de weg nog niet opgeruimd waren en dat betekende nog 2 uur lopen. pffff. Tent ingepakt, alles spullen aan me tas gebonden en op weg. Na 2 uur was ik kapot maar wel bij de auto en kon ik eindelijk uitrusten. Uiteindelijk om 5 uur weer terug in Huaraz. Daar heerlijk gedouched en me spullen gepakt, die avond ging ik namelijk meteen door naar Lima. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in, want ik was nog behoorlijk kapot van 14 uur achter elkaar wandelen en slecht slapen. Alleen toen ik de bus in kwam was alles weer goed. Het was een dubbeldekkerbus en ik ging naar de bovenste verdieping omdat die man dat tegen me gezegd had. Alleen toen ik daar aankwam wist ik wel zeker dat ik fout zat. De stoelen waren zo groot, met veel beenruimte en de mensen kregen zelfs dekentjes. Ik had het goedkoopste kaartje gekocht dus dit kon niet mijn stoel zijn dacht ik. Ik weer terug naar die man, bleek het wel mijn stoel te zijn! De hele busreis heerlijk geslapen. Wauw!
Daarna 2 dagen in Lima gebleven. Toen ik de bus uitkwam rook ik meteen de China lucht (waarvan ik nu denk dat het de lucht van een te grote stad is) maar toen ik bij me hostel in Miraflores (de rijke, luxe, stinkerds wijk) had deze lucht plaats gemaakt voor de zeelucht. Lekker ontbeten en de hele dag gerelaxt op het dakterras van me hostel. 's avonds nog naar de zee gelopen, en toen het meest maffe en luxste winkelcentrum ooit gezien. In een rots hadden ze een heel winkelcentrum uitgehakt, waarvan je vanuit alle winkels de zee kon zien. Met zonsondergang gaf dit echt een heel apart beeld. Verder verkochten ze alleen maar veel te dure spullen en waren de ijsjes 10x zo duur als normaal. Er liepen alleen maar hele rijke Amerikanen rond en de parkeergarage leek net een showroom met de meeste luxe auto´s die je kan bedenken. Leuk om te zien maar ik voelde me er niet helemaal op me gemakt in me korte broek en me al veel te lang niet gewassen shirt.
De volgende dag nog even op het strand gelegen en de bus genomen naar Ica. al met al vond ik Lima toch nog best een mooie stad, in tegenstelling tot was iedereen zegt. Ik was natuurlijk wel alleen in het rijke deel geweest maar dat was erg leuk. Ook was het fijn om eindelijk weer over straat te kunnen lopen zonder dat iedereen naar me keek of ik de reus van kluin duimpje was. Maar goed nu zit ik dus in Huacachina (vlak bij Ica) en ga ik zo met een buggy door de zandduinen crossen en sandboarden.
Onno
p.s. weblog Veerle is http://veerleinzuidamerika.waarbenjij.nu/
p.s.s. Er staan weer een hoop nieuwe foto´s op
Leuke tijd gehad in Huaraz en nu in Huacachina.
De trekking was erg leuk. Het begon allemaal zaterdagochtend om half 7. We werden in een busje gepropt en daar gingen we dan. Onze groep bestond uit een Engels stel, een Vlaams stel, een Frans stel, de gids en de man van de ezels. Veel stelletjes dus. Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Yungay daar zouden we met een busje doorrijden naar Cachinapampa maar er was geen busje. Gelukkig zou het maar een half uur duren voor er een ander busje kwam. Dat was dus een Peruaans half uur want we hebben uiteindelijk twee en een half uur gewacht en toen was het ook nog is een hele oude vieze bus ipv een busje. Wat maakt het uit dachten we en we gingen op weg.
Na een half uur bleek het toch wel uit te maken, de bus was veel te groot voor de weg en moest bij elke haarspeldbocht een aantal keer manoeuvreren om er doorheen te komen. Dit was best wel eng aangezien het een zeer stijle berg was en ik helemaal achterin zat. Nadat ik wat locals ook kruisjes zag slaan heb ik toch maar gevraagd aan de gids of het wel veilig was. Nee het was helemaal veilig de buschauffeur had veel ervaring en deed dit elke dag. Gerustgesteld verder gereden, zelfs nog een beetje geslapen. Na een tijdje hoorde ik opeens een gil, het was de Franse vrouw die mee was. En toen ik uit het raampje keek zag ik waarom ze gilde. De achterkant van de bus was al over de rand van het dal en doordat ik achterin zat, kon ik zo recht naar beneden het dal in kijken. Gelukkig zaten de wielen nog op de weg en al slippend kwamen we toch nog de bocht door. Daarna ging de rit iets minder relaxt verder. Vervolgens begon het ook nog te sneeuwen en bleek dat er gaten in het dak zaten, waardoor het op sommige plekken in de bus ook gewoon sneeuwde. De bus slipte af en toe weg en het was echt eng. Maar we bleven gewoon tegen onszelf zeggen dat de buschauffeur veel ervaring had en na een rit van 4 uur kwamen we in Cachinapampa aan.
Daar begon onze wandeling, alle spullen werden op de ezels gebonden en we begonnen te lopen. Al snel begon het te regenen en liepen we door de modder. Het Vlaamse en Engelse stel bleken erg gezellig en al snel ontstond het woord swampy, wat de perfecte omschrijving was voor deze dag. Na 3 uur wandelen kwamen we al bij ons kamp aan en gingen we de tenten op zetten. Mijn tent bleek aan elkaar te hangen met tape en niet waterdicht, gelukkig hadden ze nog een extra buitentent mee en werd die er overheen gehangen. Tijdens het eten gingen we nog even met de gids praten over de busrit en toen bleek pas dat het echt gevaarlijk was geweest. De bus en buschauffeur reden normaal alleen tussen Lima en Yungay en hadden deze weg nog nooit gereden. Vorig jaar was eenzelfde soort bus het ravijn in gereden en de gids zelf was toch ook wel bang geweest tijdens de rit. Toen we vroegen waarom we dan in hemelsnaam met deze bus zijn geweest kregen we niet echt een antwoord. Ondertussen begon het harder te regenen en bleken 2 tenten overstroomt te zijn. Na het verplaatsen van deze tenten zaten we allemaal verkleumt in de grote tent ons af te vragen of we wel de goede tour hadden geboekt. Gelukkig hadden de vlamingen goeie humor en hebben we er maar om gelachen.
De volgende dag begon meteen veel beter. De zon scheen en we hebben de hele dag lekker in het zonnetje gelopen. Deze dag was ook meteen de zwaarste dag, want we moesten een pas van 4750 meter over. Dit ging allemaal toch wel goed en het uitzicht was geweldig mooi. Ook het weer zat de hele dag mee, en hierna waren we toch allemaal tevreden. Deze dag in totaal 9 uur gelopen. ´s avonds was het weer erg gezellig in de grote tent en we vroegen ons af waarom toch niemand pisco had mee genomen. De volgende dag was iets relaxter en maar 6 uur gelopen hierdoor kwamen we al vroeg bij het kamp aan en hebben we de rest van de dag in het zonnetje vlak onder een waterval zitten kaarten. De laatste dag hoefde we nog maar 3 uurtjes te lopen en werden we met een normale auto teruggebracht naar Huaraz. Uiteindelijk toch een zeer geslaagde tocht gehad.
Na een heerlijke douche, die avond uitgeweest met het Engelse stel om toch nog de vergeten pisco in te halen. Dat was erg gezellig maar ik was wel pas om 3 uur terug in me hostel. Dit was wel stom eigenlijk want Veerle kwam met de nachtbus en was om half 7 bij het hostel. Ik met me slaperige kop open gedaan en Veerle begroet. Gelukkig was Veerle ook moe en gingen we allebij weer slapen. Daarna om 11 uur elkaar echt weer gezien en de rest van de dag gerelaxt, een tour geregeld, gegeten en heel veel gepraat over alles van de afgelopen 3 maanden. De volgende dag zijn we naar de ruine Chavin geweest. Deze was niet zo heel indrukwekkend, maar onze picknicklunch en het bekijken van toeristen die allemaal verveelt achter een gids aan liepen was wel heel erg leuk.
De volgende dag ook weer relaxt gedaan en een processie gezien. Het was namelijk semana santa (een of ander christelijk feest). Elke dag was er wel ergens een processie maar deze dag was die het grootst. Toen we ´s ochtends op de hoofdstraat kwamen waren ze bezig met het maken van hele grote kunstwerken van gekleurd zand. Dit was erg mooi en leuk om te zien. Toen we een buskaartje gingen kopen zagen we een processie. Deze processie maar gevolgd en uiteindelijk kwamen we bij de zandkunstwerken. Bleek dat die processie gewoon dwars over die zandkunstwerken heen ging lopen, hierdoor werden ze helemaal verpest en toen de processie voorbij was bleek er niets van de kunstwerken over, zonde! De rest van de dag besteed met een plan bedenken voor de rest van onze reis. Veerle en ik wouden allebij Bolivia in, alleen had Veerle Zuid-Peru al gezien en ik wou dat nog graag zien. Uiteindelijk tot een plan gekomen en zaterdag afscheid genomen van Veerle voor anderhalve week. We zien elkaar weer in Cusco.
Verder wou ik nog graag een hoge berg beklimmen omdat ik de Cotopaxi in Ecuador niet meer had kunnen beklimmen. Ik had voor me trekking Alana ontmoet die dat ook wel wou en daarom besloten om samen de Vallunaraju te beklimmen. We hadden alles al besloten en geregeld en zaterdag afgesproken om alles te bevestigen maar toen kwam ze niet op dagen. Dus toen maar besloten om het alleen met gids te doen. Vond het uiteindelijk ook wel zo relaxt dat ik dit besloten had, want nu hing het echt alleen van mijzelf af of ik het zou halen, maar wel een rotmens dat ze zonder iets te later horen niet komt op dagen.
Zondagochtend vroeg vertrokken met de auto. Na 2 uur rijden kwamen we bij het eerste probleem. Er lagen rotsen op de weg waardoor de auto niet tot het basecamp kon rijden. Hierdoor moesten we 2 uur meer wandelen dan gepland. Daardoor hebben we het plan verandert en besloten om niet in Campo Moreno (4900 meter) maar in het basecamp op 4300 meter onze tent op te zetten. Na 2 uur wandelen met al onze bagage (tent, eten, slaapzak, matjes en alle bergbeklimspullen) aangekomen bij basecamp. Tent opgezet en de rest van de dag heerlijk niets gedaan en in het zonnetje gezeten, dit moest om te wennen aan de hoogte en de volgende dag de top te kunnen halen. Na een uitleg (ja ik had er deze keer wel voor gezorgd dat ik een gekwalificeerde gids had, al was het alleen maar voor een mogelijke busrit) voor de volgende dag en avondeten zijn we om 6 uur gaan slapen, we moesten namelijk om 1 uur ´s nachts opstaan.
Na erg slecht geslapen te hebben, werd ik om 1 uur gewekt en begon de tocht. met volledige uitrusting gingen we op pad de uitrusting bestond uit: sneeuwschoenen, van die puntijzers voor onder me schoenen, skibroek, ijsbijl, een soort veiligheidstuig waarmee ik vast zat aan de gids, hoofdlantaarn en natuurlijk handschoenen, muts, sjaal en jas. We moesten lopen in het donker en met alleen het licht van me hoofdlamp was dat best moeilijk. Daardoor waren we pas om half 5 bij campo moreno terwijl we daar eigenlijk om 3 uur al hadden moeten zijn. Ik begon me al helemaal druk te maken of ik het wel zou halen maar dat was nergens voor nodig.
Een half uurtje later kwamen we bij de gletsjer aan, deze was groter dan normaal volgens mijn gids. Na al me spullen aangedaan te hebben gingen we verder. Het begin was erg moeilijk omdat ik steeds een halve meter wegzakte in de sneeuw. Later, met wat tips van de gids en omdat hoe hoger we kwamen hoe harder de sneeuw werd, ging het lopen beter en lukte het om op de sneeuw te lopen ipv erin. Nu begon alleen de hoogte wel steeds meer mee te spelen. Ik moest steeds vaker rusten en was na 30 passen elke keer buiten adem. Ik wist dat ik een bepaald ritme moest zoeken en blijven doorlopen maar dat lukte gewoon niet. Toen het nog een half uur lopen was kwam het volgende probleem, er was een kloof ontstaan op het pad waar wij langs moesten, hierdoor moesten we een paar honderd meter omlopen. Dat lijkt niet zo erg maar daar deed ik dus een half uur over.
Gelukkig heb ik dat ook overleeft en toen was het nog maar eventjes naar de top. Dit was erg frusterend omdat ik over de laatste honderd meter zeker een kwartier heb gedaan, ik kon de hele tijd de top zien, bijna aanraken maar moest dan toch weer rusten omdat mijn hart zo'n beetje ontplofte. Maar ik heb het gehaald! Dat was echt een geweldig gevoel en een prachtig uitzicht. Het woei heel erg hard en het was ondertussen ook al bijna 9 uur, dit betekende dat de zon sterk genoeg was om de bovenste bevroren laag sneeuw te smelten. Hierdoor werd het moeilijker om op de sneeuw te lopen. Hierdoor konden we maar een kwartier op de top blijven. Daarna moesten we snel terug, dit was wel heel erg leuk. De weg was precies stijl genoeg waardoor we grote stukken naar beneden konden glijden. Tegen het einde van de gletsjer werd het lopen alleen wel heel moeilijk doordat de sneeuw zo zacht was dat ik er steeds in wegzakte. Op een gegeven moment zakte de gids zelfs bij elke stap weg, en de laatste honderd meter waren echt een ramp. Maar dat ging ook allemaal goed, en na een kleine lunch/ontbijt in campo Moreno gingen we terug naar basecamp.
Ik dacht nu heb ik het gehad nog eventjes naar beneden en dan ben ik klaar. Maar het stuk van campo Moreno naar basecamp was nog heel moeilijk. Ik kon eigenlijk niet geloven dat ik dat ´s nachts had gelopen. Sommige stukken waren zo steil dat ik een soort van kruipend naar beneden moest. Ook nog 1 keer flink uitgegleden waardoor ik me schouder verrekt had. Nu kon je ook pas goed zien hoe diep het dal was. Misschien wel goed dat ik dat die nacht niet had kunnen zien.
Uiteindelijk kwamen we om 12 uur bij basecamp aan. Daar hoorde we dat de rotsblokken op de weg nog niet opgeruimd waren en dat betekende nog 2 uur lopen. pffff. Tent ingepakt, alles spullen aan me tas gebonden en op weg. Na 2 uur was ik kapot maar wel bij de auto en kon ik eindelijk uitrusten. Uiteindelijk om 5 uur weer terug in Huaraz. Daar heerlijk gedouched en me spullen gepakt, die avond ging ik namelijk meteen door naar Lima. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in, want ik was nog behoorlijk kapot van 14 uur achter elkaar wandelen en slecht slapen. Alleen toen ik de bus in kwam was alles weer goed. Het was een dubbeldekkerbus en ik ging naar de bovenste verdieping omdat die man dat tegen me gezegd had. Alleen toen ik daar aankwam wist ik wel zeker dat ik fout zat. De stoelen waren zo groot, met veel beenruimte en de mensen kregen zelfs dekentjes. Ik had het goedkoopste kaartje gekocht dus dit kon niet mijn stoel zijn dacht ik. Ik weer terug naar die man, bleek het wel mijn stoel te zijn! De hele busreis heerlijk geslapen. Wauw!
Daarna 2 dagen in Lima gebleven. Toen ik de bus uitkwam rook ik meteen de China lucht (waarvan ik nu denk dat het de lucht van een te grote stad is) maar toen ik bij me hostel in Miraflores (de rijke, luxe, stinkerds wijk) had deze lucht plaats gemaakt voor de zeelucht. Lekker ontbeten en de hele dag gerelaxt op het dakterras van me hostel. 's avonds nog naar de zee gelopen, en toen het meest maffe en luxste winkelcentrum ooit gezien. In een rots hadden ze een heel winkelcentrum uitgehakt, waarvan je vanuit alle winkels de zee kon zien. Met zonsondergang gaf dit echt een heel apart beeld. Verder verkochten ze alleen maar veel te dure spullen en waren de ijsjes 10x zo duur als normaal. Er liepen alleen maar hele rijke Amerikanen rond en de parkeergarage leek net een showroom met de meeste luxe auto´s die je kan bedenken. Leuk om te zien maar ik voelde me er niet helemaal op me gemakt in me korte broek en me al veel te lang niet gewassen shirt.
De volgende dag nog even op het strand gelegen en de bus genomen naar Ica. al met al vond ik Lima toch nog best een mooie stad, in tegenstelling tot was iedereen zegt. Ik was natuurlijk wel alleen in het rijke deel geweest maar dat was erg leuk. Ook was het fijn om eindelijk weer over straat te kunnen lopen zonder dat iedereen naar me keek of ik de reus van kluin duimpje was. Maar goed nu zit ik dus in Huacachina (vlak bij Ica) en ga ik zo met een buggy door de zandduinen crossen en sandboarden.
Onno
p.s. weblog Veerle is http://veerleinzuidamerika.waarbenjij.nu/
p.s.s. Er staan weer een hoop nieuwe foto´s op
woensdag 12 maart 2008
Reizen als een gek!
hoi,
Ik ben nu als het reizen als een gek. Mijn laatste berichtje was nog afkomstig van Vilcabamba (Ecuador) en nu zit ik alweer in Huaraz (licht vlak boven Lima). Ik zal maar beginnen met te vertellen over de grensovergang. Ik had bedacht dat ik de grens over wou bij la balsa. Ik weet eigenlijk ook niet meer waarom maar dat leek me een goed idee. De dag voordat ik zou gaan had ik al een Nederlands stelletje onmoet die de grens de andere kant op over waren gegaan. Van hun al gehoord hoe het ongeveer moest zijn. Ik had besloten om de nachtbus te nemen vanuit vilcabamba naar Zumba en dan vanuit daar naar La balsa. Ik dus om 11 uur de bus opgestapt die er normaal 8 uur over zou doen. Alleen nu was het nacht en hoefde de bus niet te stoppen dus deed die er maar 6 uur over. Tja daar zat ik dan om 5 uur sochtends op het busstation van Zumba en de bus naar La balsa ging pas om 8 uur.
Na een tijdje viel ik in slaap op een bankje daar. Ik werd wakker doordat er iets tegen me been aan duwde, het was een kip in een zak. Alleen zijn hoofd stak eruit en daardoor rolde die zo een beetje (net als een hamster in een glazen bal) overal naar toe. Ondertussen was het al 7 uur en begon het busstation een beetje te leven. Een ontbijt gekocht, wat bestond uit chocola met brood en water en nog een uur gewacht. De bus bleek eigenlijk gewoon een vrachtwagen te zijn die helemaal open was en waar ze achterin banken op hadden gemonteerd. Al hobbelend en schuddend na 2 uur rijden la balsa bereikt.
Daar naar de douane voor me stempel. Ik moest een formulier invullen maar toen ik halverwege was vond die man het wel leuk geweest, pakte het formulier, deed een stempel in me paspoort en ik mocht naar Peru. Aan de andere kant van de grens een beetje hetzelfde tafereel, formuliertje half invullen stempel halen, nog een stempel halen en ik mocht weer gaan. Verder vond ik het ook heel raar dat je nergens je stempel hoefde te laten zien. Ik had ook gewoon meteen de grens over kunnen lopen en gewoon nergens stempels halen. Niemand die op je lette of iets.
Vervolgens moest ik nog een uur wachten tot de auto waar ik mee naar San Ignacio zou gaan vol zat, en dan bedoel ik ook echt vol. Ik was al gewaarschuwd dat ze soms 6 mensen in 1 auto proppen. Maar mijn chauffeur slaagde erin om er 8 mensen in te krijgen, 2 kippen, 2 trossen platanen (soort bananen), 40 kilo aardappels en dan werd er nog van alles op het dak gegooid. Daar gingen we dan over de hobbelweg naar San Ignacio. Het was zo'n 30 graden dus dat was lekker zweten. Dan was ook nog de onderkant van de auto lek waardoor elke keer als we door een riviertje of plas reden (wat best vaak was) de bank waar we op zaten nat werd. Na een tijdje gingen de kippen die in de achterbak zaten flippen en dus besloot de eigenaar ervan, die naast mij zat, om ze maar op schoot te nemen. Daarna ontsnapte de kip nog een keer en heeft die heel de blouse van die man kapot gepikt. Verder moesten we er ook nog 3 x uit omdat er teveel modder op de weg lag en dan zou de auto wegzakken. Al met al een geweldige 2 uur.
Vervolgens aangekomen in San Ignacio daar weer eenzelfde soort auto genomen richting Jaen. Alleen nu gingen er gelukkig maar 6 mensen en 2 cavia's in (die zich de hele reis rustig hebben gehouden). om 15:30 aangekomen in Jaen en toen dacht ik. Hee dit is een grote plaats er gaat vast een bus van hier naar Chachapoyas maar nee hoor. Ik moest eerst een motortaxi nemen die al toeterend tussen de 100 andere motortaxi's (wat het enige vervoermiddel in die stad leek) door racete. Nu was er een busje dat naar een plaats waarvan ik nog steeds de naam niet weet ging. Waarschijnlijk omdat ik er zo belaberd uitzag mocht ik voorin zitten en dat was wel een opluchting. Alleen slapen lukte toch niet echt want bij elke bocht vond dit busje het nodig om te toeteren. Na een uur aangkomen in het plaatsje zonder naam, en daar eindelijk om 6 uur een auto genomen richting Chachapoyas. Nu wel eerst gevraagd hoeveel mensen erin gingen en er werd mij verzekerd dat dat er niet meer dan 5 waren en daar hield die zich ook nog aan. Nu zou ik binnen 3 uur in Chachapoyas zijn en eindelijk lekker kunnen slapen. Alleen dan was het weer er ook nog. Het was ondertussen beginnen te regenen en dat had een aardverschuiving veroorzaakt. Hier was een vrachtwagen onder gekomen en dat geheel heeft de weg opgehouden voor 2 uur. Nu was ik het wel zat, en terwijl de chauffeur aan het kijken was wat er aan de hand was, ben ik in de achterbak gaan liggen en heb ik 1,5 uur heerlijk geslapen. Daarna onze reis vervolgd en om 11 uur 's nachts aangekomen in Chachapoyas. Na een reis van 24 uur dus. pffffff
Toen dacht ik lekker uit te kunnen slapen, maar de volgende dag werd er om half 9 op de deur gebonst en dat was een mannetje die vroeg of ik die dag wel mee wou naar Kuelap. Voor Kuelap was ik eigenlijk naar Chachapoyas gekomen, en het was wel zo handig om die dag naar Kuelap te gaan, dus ik besloot mee te gaan. Ik was alleen wel een beetje slaperig en kon niet zo snel beslissen, dat zorgde ervoor dat die man de prijs zo'n beetje gehalveerd heeft. Echt een goeie tactiek dus. Kuelap is een pre inca ruine die nog best mooi is gebleven. Hij is alleen niet zo toeristisch en daarom zit de helft nog verstopt in de jungle. Soms moet je dus echt zoeken om nog wat te zien, maar dat maakt het ook wel leuk.
De volgende dag rustig aan gedaan en Chachapoyas een beetje op mezelf verkent. Was wel een leuk stadje een mooie markt en verder heel weinig toeristen wat het ook wel echt maakt. Daarna de nachtbus genomen naar Trujillo. De bussen hier zijn wel eventjes wat anders dan de bussen in Ecuador. In Ecuador was ik gewend om naar Terminal terreste te gaan en vanaf daar vertrokken dan alle bussen. Je keek gewoon een beetje dom en dan kwam er vanzelf iemand op je af die precies zei waar je heen moest en hoe. Als dat niet zo was dan waren er altijd nog de busmannetjes die allemaal door elkaar heen stonden te schreeuwen waar ze naar toe gingen. Maar in Peru heeft iedere busmaatschappij zijn eigen terminal hierdoor moet je om over te stappen met brommertaxi´s van de ene naar de andere terminal racen. Ook hebben ze hier verschillende prijsklassen in bussen. Van Chachapoyas naar Trujillo ging alleen een bus in de allerhoogste prijsklasse dus die heb ik maar genomen. Wauw! Dat was relaxt. We kregen wat te drinken en te eten onderweg. En de stoelen waren zo fijn dat ik gewoon bijna de hele weg heb kunnen slapen. Daarom maar besloten in Trujillo meteen weer een nachtbus te nemen naar Huaraz. Deze bus was iets minder goed maar nog steeds heel relaxt en weer lekker geslapen. Iets te lekker zelfs want ik had niet door dat de bus in Huaraz gestopt was en toen moest ik in het volgende plaatsje uitstappen en een busje terugnemen. Dat was wel stom maarja. Ach tja he nou poe.
Huaraz is echt een mooie stad. Het licht op 3000 meter en midden in de Cordellira Blanca en vanuit de stad kan je met mooi weer allemaal besneeuwde toppen zien. Verder kan je hier alle bergsporten die je kan bedenken doen, en ik merk dat ik dat toch echt veel leuker vind dan ruines bezoeken en gebouwen bekijken. Dus ik heb besloten om hier maar even te blijven. Vandaag heb ik een rots beklommen met touwen en alles, was best wel leuk om te doen maar morgen begint het pas echt dan ga ik een trekking voor 4 dagen doen tussen de bergtoppen door. De bagage wordt per ezel vervoert en we slapen in tenten en waarschijnlijk zien we in 4 dagen geen levend wezen maar wel heel erg mooie uitzichten. En als ik terugkom van de toch zal ik Veerle ontmoeten en samen semana santa vieren in Huaraz. Kortom leuke vooruitzichten! Ik ben benieuwd!
Ik ben nu als het reizen als een gek. Mijn laatste berichtje was nog afkomstig van Vilcabamba (Ecuador) en nu zit ik alweer in Huaraz (licht vlak boven Lima). Ik zal maar beginnen met te vertellen over de grensovergang. Ik had bedacht dat ik de grens over wou bij la balsa. Ik weet eigenlijk ook niet meer waarom maar dat leek me een goed idee. De dag voordat ik zou gaan had ik al een Nederlands stelletje onmoet die de grens de andere kant op over waren gegaan. Van hun al gehoord hoe het ongeveer moest zijn. Ik had besloten om de nachtbus te nemen vanuit vilcabamba naar Zumba en dan vanuit daar naar La balsa. Ik dus om 11 uur de bus opgestapt die er normaal 8 uur over zou doen. Alleen nu was het nacht en hoefde de bus niet te stoppen dus deed die er maar 6 uur over. Tja daar zat ik dan om 5 uur sochtends op het busstation van Zumba en de bus naar La balsa ging pas om 8 uur.
Na een tijdje viel ik in slaap op een bankje daar. Ik werd wakker doordat er iets tegen me been aan duwde, het was een kip in een zak. Alleen zijn hoofd stak eruit en daardoor rolde die zo een beetje (net als een hamster in een glazen bal) overal naar toe. Ondertussen was het al 7 uur en begon het busstation een beetje te leven. Een ontbijt gekocht, wat bestond uit chocola met brood en water en nog een uur gewacht. De bus bleek eigenlijk gewoon een vrachtwagen te zijn die helemaal open was en waar ze achterin banken op hadden gemonteerd. Al hobbelend en schuddend na 2 uur rijden la balsa bereikt.
Daar naar de douane voor me stempel. Ik moest een formulier invullen maar toen ik halverwege was vond die man het wel leuk geweest, pakte het formulier, deed een stempel in me paspoort en ik mocht naar Peru. Aan de andere kant van de grens een beetje hetzelfde tafereel, formuliertje half invullen stempel halen, nog een stempel halen en ik mocht weer gaan. Verder vond ik het ook heel raar dat je nergens je stempel hoefde te laten zien. Ik had ook gewoon meteen de grens over kunnen lopen en gewoon nergens stempels halen. Niemand die op je lette of iets.
Vervolgens moest ik nog een uur wachten tot de auto waar ik mee naar San Ignacio zou gaan vol zat, en dan bedoel ik ook echt vol. Ik was al gewaarschuwd dat ze soms 6 mensen in 1 auto proppen. Maar mijn chauffeur slaagde erin om er 8 mensen in te krijgen, 2 kippen, 2 trossen platanen (soort bananen), 40 kilo aardappels en dan werd er nog van alles op het dak gegooid. Daar gingen we dan over de hobbelweg naar San Ignacio. Het was zo'n 30 graden dus dat was lekker zweten. Dan was ook nog de onderkant van de auto lek waardoor elke keer als we door een riviertje of plas reden (wat best vaak was) de bank waar we op zaten nat werd. Na een tijdje gingen de kippen die in de achterbak zaten flippen en dus besloot de eigenaar ervan, die naast mij zat, om ze maar op schoot te nemen. Daarna ontsnapte de kip nog een keer en heeft die heel de blouse van die man kapot gepikt. Verder moesten we er ook nog 3 x uit omdat er teveel modder op de weg lag en dan zou de auto wegzakken. Al met al een geweldige 2 uur.
Vervolgens aangekomen in San Ignacio daar weer eenzelfde soort auto genomen richting Jaen. Alleen nu gingen er gelukkig maar 6 mensen en 2 cavia's in (die zich de hele reis rustig hebben gehouden). om 15:30 aangekomen in Jaen en toen dacht ik. Hee dit is een grote plaats er gaat vast een bus van hier naar Chachapoyas maar nee hoor. Ik moest eerst een motortaxi nemen die al toeterend tussen de 100 andere motortaxi's (wat het enige vervoermiddel in die stad leek) door racete. Nu was er een busje dat naar een plaats waarvan ik nog steeds de naam niet weet ging. Waarschijnlijk omdat ik er zo belaberd uitzag mocht ik voorin zitten en dat was wel een opluchting. Alleen slapen lukte toch niet echt want bij elke bocht vond dit busje het nodig om te toeteren. Na een uur aangkomen in het plaatsje zonder naam, en daar eindelijk om 6 uur een auto genomen richting Chachapoyas. Nu wel eerst gevraagd hoeveel mensen erin gingen en er werd mij verzekerd dat dat er niet meer dan 5 waren en daar hield die zich ook nog aan. Nu zou ik binnen 3 uur in Chachapoyas zijn en eindelijk lekker kunnen slapen. Alleen dan was het weer er ook nog. Het was ondertussen beginnen te regenen en dat had een aardverschuiving veroorzaakt. Hier was een vrachtwagen onder gekomen en dat geheel heeft de weg opgehouden voor 2 uur. Nu was ik het wel zat, en terwijl de chauffeur aan het kijken was wat er aan de hand was, ben ik in de achterbak gaan liggen en heb ik 1,5 uur heerlijk geslapen. Daarna onze reis vervolgd en om 11 uur 's nachts aangekomen in Chachapoyas. Na een reis van 24 uur dus. pffffff
Toen dacht ik lekker uit te kunnen slapen, maar de volgende dag werd er om half 9 op de deur gebonst en dat was een mannetje die vroeg of ik die dag wel mee wou naar Kuelap. Voor Kuelap was ik eigenlijk naar Chachapoyas gekomen, en het was wel zo handig om die dag naar Kuelap te gaan, dus ik besloot mee te gaan. Ik was alleen wel een beetje slaperig en kon niet zo snel beslissen, dat zorgde ervoor dat die man de prijs zo'n beetje gehalveerd heeft. Echt een goeie tactiek dus. Kuelap is een pre inca ruine die nog best mooi is gebleven. Hij is alleen niet zo toeristisch en daarom zit de helft nog verstopt in de jungle. Soms moet je dus echt zoeken om nog wat te zien, maar dat maakt het ook wel leuk.
De volgende dag rustig aan gedaan en Chachapoyas een beetje op mezelf verkent. Was wel een leuk stadje een mooie markt en verder heel weinig toeristen wat het ook wel echt maakt. Daarna de nachtbus genomen naar Trujillo. De bussen hier zijn wel eventjes wat anders dan de bussen in Ecuador. In Ecuador was ik gewend om naar Terminal terreste te gaan en vanaf daar vertrokken dan alle bussen. Je keek gewoon een beetje dom en dan kwam er vanzelf iemand op je af die precies zei waar je heen moest en hoe. Als dat niet zo was dan waren er altijd nog de busmannetjes die allemaal door elkaar heen stonden te schreeuwen waar ze naar toe gingen. Maar in Peru heeft iedere busmaatschappij zijn eigen terminal hierdoor moet je om over te stappen met brommertaxi´s van de ene naar de andere terminal racen. Ook hebben ze hier verschillende prijsklassen in bussen. Van Chachapoyas naar Trujillo ging alleen een bus in de allerhoogste prijsklasse dus die heb ik maar genomen. Wauw! Dat was relaxt. We kregen wat te drinken en te eten onderweg. En de stoelen waren zo fijn dat ik gewoon bijna de hele weg heb kunnen slapen. Daarom maar besloten in Trujillo meteen weer een nachtbus te nemen naar Huaraz. Deze bus was iets minder goed maar nog steeds heel relaxt en weer lekker geslapen. Iets te lekker zelfs want ik had niet door dat de bus in Huaraz gestopt was en toen moest ik in het volgende plaatsje uitstappen en een busje terugnemen. Dat was wel stom maarja. Ach tja he nou poe.
Huaraz is echt een mooie stad. Het licht op 3000 meter en midden in de Cordellira Blanca en vanuit de stad kan je met mooi weer allemaal besneeuwde toppen zien. Verder kan je hier alle bergsporten die je kan bedenken doen, en ik merk dat ik dat toch echt veel leuker vind dan ruines bezoeken en gebouwen bekijken. Dus ik heb besloten om hier maar even te blijven. Vandaag heb ik een rots beklommen met touwen en alles, was best wel leuk om te doen maar morgen begint het pas echt dan ga ik een trekking voor 4 dagen doen tussen de bergtoppen door. De bagage wordt per ezel vervoert en we slapen in tenten en waarschijnlijk zien we in 4 dagen geen levend wezen maar wel heel erg mooie uitzichten. En als ik terugkom van de toch zal ik Veerle ontmoeten en samen semana santa vieren in Huaraz. Kortom leuke vooruitzichten! Ik ben benieuwd!
Abonneren op:
Posts (Atom)
