van 5000 naar 0, Veerle ontmoet en weer afscheid genomen

Heey,


Leuke tijd gehad in Huaraz en nu in Huacachina.

De trekking was erg leuk. Het begon allemaal zaterdagochtend om half 7. We werden in een busje gepropt en daar gingen we dan. Onze groep bestond uit een Engels stel, een Vlaams stel, een Frans stel, de gids en de man van de ezels. Veel stelletjes dus. Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Yungay daar zouden we met een busje doorrijden naar Cachinapampa maar er was geen busje. Gelukkig zou het maar een half uur duren voor er een ander busje kwam. Dat was dus een Peruaans half uur want we hebben uiteindelijk twee en een half uur gewacht en toen was het ook nog is een hele oude vieze bus ipv een busje. Wat maakt het uit dachten we en we gingen op weg.


Na een half uur bleek het toch wel uit te maken, de bus was veel te groot voor de weg en moest bij elke haarspeldbocht een aantal keer manoeuvreren om er doorheen te komen. Dit was best wel eng aangezien het een zeer stijle berg was en ik helemaal achterin zat. Nadat ik wat locals ook kruisjes zag slaan heb ik toch maar gevraagd aan de gids of het wel veilig was. Nee het was helemaal veilig de buschauffeur had veel ervaring en deed dit elke dag. Gerustgesteld verder gereden, zelfs nog een beetje geslapen. Na een tijdje hoorde ik opeens een gil, het was de Franse vrouw die mee was. En toen ik uit het raampje keek zag ik waarom ze gilde. De achterkant van de bus was al over de rand van het dal en doordat ik achterin zat, kon ik zo recht naar beneden het dal in kijken. Gelukkig zaten de wielen nog op de weg en al slippend kwamen we toch nog de bocht door. Daarna ging de rit iets minder relaxt verder. Vervolgens begon het ook nog te sneeuwen en bleek dat er gaten in het dak zaten, waardoor het op sommige plekken in de bus ook gewoon sneeuwde. De bus slipte af en toe weg en het was echt eng. Maar we bleven gewoon tegen onszelf zeggen dat de buschauffeur veel ervaring had en na een rit van 4 uur kwamen we in Cachinapampa aan.


Daar begon onze wandeling, alle spullen werden op de ezels gebonden en we begonnen te lopen. Al snel begon het te regenen en liepen we door de modder. Het Vlaamse en Engelse stel bleken erg gezellig en al snel ontstond het woord swampy, wat de perfecte omschrijving was voor deze dag. Na 3 uur wandelen kwamen we al bij ons kamp aan en gingen we de tenten op zetten. Mijn tent bleek aan elkaar te hangen met tape en niet waterdicht, gelukkig hadden ze nog een extra buitentent mee en werd die er overheen gehangen. Tijdens het eten gingen we nog even met de gids praten over de busrit en toen bleek pas dat het echt gevaarlijk was geweest. De bus en buschauffeur reden normaal alleen tussen Lima en Yungay en hadden deze weg nog nooit gereden. Vorig jaar was eenzelfde soort bus het ravijn in gereden en de gids zelf was toch ook wel bang geweest tijdens de rit. Toen we vroegen waarom we dan in hemelsnaam met deze bus zijn geweest kregen we niet echt een antwoord. Ondertussen begon het harder te regenen en bleken 2 tenten overstroomt te zijn. Na het verplaatsen van deze tenten zaten we allemaal verkleumt in de grote tent ons af te vragen of we wel de goede tour hadden geboekt. Gelukkig hadden de vlamingen goeie humor en hebben we er maar om gelachen.


De volgende dag begon meteen veel beter. De zon scheen en we hebben de hele dag lekker in het zonnetje gelopen. Deze dag was ook meteen de zwaarste dag, want we moesten een pas van 4750 meter over. Dit ging allemaal toch wel goed en het uitzicht was geweldig mooi. Ook het weer zat de hele dag mee, en hierna waren we toch allemaal tevreden. Deze dag in totaal 9 uur gelopen. ´s avonds was het weer erg gezellig in de grote tent en we vroegen ons af waarom toch niemand pisco had mee genomen. De volgende dag was iets relaxter en maar 6 uur gelopen hierdoor kwamen we al vroeg bij het kamp aan en hebben we de rest van de dag in het zonnetje vlak onder een waterval zitten kaarten. De laatste dag hoefde we nog maar 3 uurtjes te lopen en werden we met een normale auto teruggebracht naar Huaraz. Uiteindelijk toch een zeer geslaagde tocht gehad.


Na een heerlijke douche, die avond uitgeweest met het Engelse stel om toch nog de vergeten pisco in te halen. Dat was erg gezellig maar ik was wel pas om 3 uur terug in me hostel. Dit was wel stom eigenlijk want Veerle kwam met de nachtbus en was om half 7 bij het hostel. Ik met me slaperige kop open gedaan en Veerle begroet. Gelukkig was Veerle ook moe en gingen we allebij weer slapen. Daarna om 11 uur elkaar echt weer gezien en de rest van de dag gerelaxt, een tour geregeld, gegeten en heel veel gepraat over alles van de afgelopen 3 maanden. De volgende dag zijn we naar de ruine Chavin geweest. Deze was niet zo heel indrukwekkend, maar onze picknicklunch en het bekijken van toeristen die allemaal verveelt achter een gids aan liepen was wel heel erg leuk.


De volgende dag ook weer relaxt gedaan en een processie gezien. Het was namelijk semana santa (een of ander christelijk feest). Elke dag was er wel ergens een processie maar deze dag was die het grootst. Toen we ´s ochtends op de hoofdstraat kwamen waren ze bezig met het maken van hele grote kunstwerken van gekleurd zand. Dit was erg mooi en leuk om te zien. Toen we een buskaartje gingen kopen zagen we een processie. Deze processie maar gevolgd en uiteindelijk kwamen we bij de zandkunstwerken. Bleek dat die processie gewoon dwars over die zandkunstwerken heen ging lopen, hierdoor werden ze helemaal verpest en toen de processie voorbij was bleek er niets van de kunstwerken over, zonde! De rest van de dag besteed met een plan bedenken voor de rest van onze reis. Veerle en ik wouden allebij Bolivia in, alleen had Veerle Zuid-Peru al gezien en ik wou dat nog graag zien. Uiteindelijk tot een plan gekomen en zaterdag afscheid genomen van Veerle voor anderhalve week. We zien elkaar weer in Cusco.


Verder wou ik nog graag een hoge berg beklimmen omdat ik de Cotopaxi in Ecuador niet meer had kunnen beklimmen. Ik had voor me trekking Alana ontmoet die dat ook wel wou en daarom besloten om samen de Vallunaraju te beklimmen. We hadden alles al besloten en geregeld en zaterdag afgesproken om alles te bevestigen maar toen kwam ze niet op dagen. Dus toen maar besloten om het alleen met gids te doen. Vond het uiteindelijk ook wel zo relaxt dat ik dit besloten had, want nu hing het echt alleen van mijzelf af of ik het zou halen, maar wel een rotmens dat ze zonder iets te later horen niet komt op dagen.

Zondagochtend vroeg vertrokken met de auto. Na 2 uur rijden kwamen we bij het eerste probleem. Er lagen rotsen op de weg waardoor de auto niet tot het basecamp kon rijden. Hierdoor moesten we 2 uur meer wandelen dan gepland. Daardoor hebben we het plan verandert en besloten om niet in Campo Moreno (4900 meter) maar in het basecamp op 4300 meter onze tent op te zetten. Na 2 uur wandelen met al onze bagage (tent, eten, slaapzak, matjes en alle bergbeklimspullen) aangekomen bij basecamp. Tent opgezet en de rest van de dag heerlijk niets gedaan en in het zonnetje gezeten, dit moest om te wennen aan de hoogte en de volgende dag de top te kunnen halen. Na een uitleg (ja ik had er deze keer wel voor gezorgd dat ik een gekwalificeerde gids had, al was het alleen maar voor een mogelijke busrit) voor de volgende dag en avondeten zijn we om 6 uur gaan slapen, we moesten namelijk om 1 uur ´s nachts opstaan.


Na erg slecht geslapen te hebben, werd ik om 1 uur gewekt en begon de tocht. met volledige uitrusting gingen we op pad de uitrusting bestond uit: sneeuwschoenen, van die puntijzers voor onder me schoenen, skibroek, ijsbijl, een soort veiligheidstuig waarmee ik vast zat aan de gids, hoofdlantaarn en natuurlijk handschoenen, muts, sjaal en jas. We moesten lopen in het donker en met alleen het licht van me hoofdlamp was dat best moeilijk. Daardoor waren we pas om half 5 bij campo moreno terwijl we daar eigenlijk om 3 uur al hadden moeten zijn. Ik begon me al helemaal druk te maken of ik het wel zou halen maar dat was nergens voor nodig.

Een half uurtje later kwamen we bij de gletsjer aan, deze was groter dan normaal volgens mijn gids. Na al me spullen aangedaan te hebben gingen we verder. Het begin was erg moeilijk omdat ik steeds een halve meter wegzakte in de sneeuw. Later, met wat tips van de gids en omdat hoe hoger we kwamen hoe harder de sneeuw werd, ging het lopen beter en lukte het om op de sneeuw te lopen ipv erin. Nu begon alleen de hoogte wel steeds meer mee te spelen. Ik moest steeds vaker rusten en was na 30 passen elke keer buiten adem. Ik wist dat ik een bepaald ritme moest zoeken en blijven doorlopen maar dat lukte gewoon niet. Toen het nog een half uur lopen was kwam het volgende probleem, er was een kloof ontstaan op het pad waar wij langs moesten, hierdoor moesten we een paar honderd meter omlopen. Dat lijkt niet zo erg maar daar deed ik dus een half uur over.

Gelukkig heb ik dat ook overleeft en toen was het nog maar eventjes naar de top. Dit was erg frusterend omdat ik over de laatste honderd meter zeker een kwartier heb gedaan, ik kon de hele tijd de top zien, bijna aanraken maar moest dan toch weer rusten omdat mijn hart zo'n beetje ontplofte. Maar ik heb het gehaald! Dat was echt een geweldig gevoel en een prachtig uitzicht. Het woei heel erg hard en het was ondertussen ook al bijna 9 uur, dit betekende dat de zon sterk genoeg was om de bovenste bevroren laag sneeuw te smelten. Hierdoor werd het moeilijker om op de sneeuw te lopen. Hierdoor konden we maar een kwartier op de top blijven. Daarna moesten we snel terug, dit was wel heel erg leuk. De weg was precies stijl genoeg waardoor we grote stukken naar beneden konden glijden. Tegen het einde van de gletsjer werd het lopen alleen wel heel moeilijk doordat de sneeuw zo zacht was dat ik er steeds in wegzakte. Op een gegeven moment zakte de gids zelfs bij elke stap weg, en de laatste honderd meter waren echt een ramp. Maar dat ging ook allemaal goed, en na een kleine lunch/ontbijt in campo Moreno gingen we terug naar basecamp.

Ik dacht nu heb ik het gehad nog eventjes naar beneden en dan ben ik klaar. Maar het stuk van campo Moreno naar basecamp was nog heel moeilijk. Ik kon eigenlijk niet geloven dat ik dat ´s nachts had gelopen. Sommige stukken waren zo steil dat ik een soort van kruipend naar beneden moest. Ook nog 1 keer flink uitgegleden waardoor ik me schouder verrekt had. Nu kon je ook pas goed zien hoe diep het dal was. Misschien wel goed dat ik dat die nacht niet had kunnen zien.

Uiteindelijk kwamen we om 12 uur bij basecamp aan. Daar hoorde we dat de rotsblokken op de weg nog niet opgeruimd waren en dat betekende nog 2 uur lopen. pffff. Tent ingepakt, alles spullen aan me tas gebonden en op weg. Na 2 uur was ik kapot maar wel bij de auto en kon ik eindelijk uitrusten. Uiteindelijk om 5 uur weer terug in Huaraz. Daar heerlijk gedouched en me spullen gepakt, die avond ging ik namelijk meteen door naar Lima. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in, want ik was nog behoorlijk kapot van 14 uur achter elkaar wandelen en slecht slapen. Alleen toen ik de bus in kwam was alles weer goed. Het was een dubbeldekkerbus en ik ging naar de bovenste verdieping omdat die man dat tegen me gezegd had. Alleen toen ik daar aankwam wist ik wel zeker dat ik fout zat. De stoelen waren zo groot, met veel beenruimte en de mensen kregen zelfs dekentjes. Ik had het goedkoopste kaartje gekocht dus dit kon niet mijn stoel zijn dacht ik. Ik weer terug naar die man, bleek het wel mijn stoel te zijn! De hele busreis heerlijk geslapen. Wauw!

Daarna 2 dagen in Lima gebleven. Toen ik de bus uitkwam rook ik meteen de China lucht (waarvan ik nu denk dat het de lucht van een te grote stad is) maar toen ik bij me hostel in Miraflores (de rijke, luxe, stinkerds wijk) had deze lucht plaats gemaakt voor de zeelucht. Lekker ontbeten en de hele dag gerelaxt op het dakterras van me hostel. 's avonds nog naar de zee gelopen, en toen het meest maffe en luxste winkelcentrum ooit gezien. In een rots hadden ze een heel winkelcentrum uitgehakt, waarvan je vanuit alle winkels de zee kon zien. Met zonsondergang gaf dit echt een heel apart beeld. Verder verkochten ze alleen maar veel te dure spullen en waren de ijsjes 10x zo duur als normaal. Er liepen alleen maar hele rijke Amerikanen rond en de parkeergarage leek net een showroom met de meeste luxe auto´s die je kan bedenken. Leuk om te zien maar ik voelde me er niet helemaal op me gemakt in me korte broek en me al veel te lang niet gewassen shirt.

De volgende dag nog even op het strand gelegen en de bus genomen naar Ica. al met al vond ik Lima toch nog best een mooie stad, in tegenstelling tot was iedereen zegt. Ik was natuurlijk wel alleen in het rijke deel geweest maar dat was erg leuk. Ook was het fijn om eindelijk weer over straat te kunnen lopen zonder dat iedereen naar me keek of ik de reus van kluin duimpje was. Maar goed nu zit ik dus in Huacachina (vlak bij Ica) en ga ik zo met een buggy door de zandduinen crossen en sandboarden.

Onno


p.s. weblog Veerle is http://veerleinzuidamerika.waarbenjij.nu/
p.s.s. Er staan weer een hoop nieuwe foto´s op