Heey,
Leuke tijd gehad in Huaraz en nu in Huacachina.
De trekking was erg leuk. Het begon allemaal zaterdagochtend om half 7. We werden in een busje gepropt en daar gingen we dan. Onze groep bestond uit een Engels stel, een Vlaams stel, een Frans stel, de gids en de man van de ezels. Veel stelletjes dus. Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Yungay daar zouden we met een busje doorrijden naar Cachinapampa maar er was geen busje. Gelukkig zou het maar een half uur duren voor er een ander busje kwam. Dat was dus een Peruaans half uur want we hebben uiteindelijk twee en een half uur gewacht en toen was het ook nog is een hele oude vieze bus ipv een busje. Wat maakt het uit dachten we en we gingen op weg.
Na een half uur bleek het toch wel uit te maken, de bus was veel te groot voor de weg en moest bij elke haarspeldbocht een aantal keer manoeuvreren om er doorheen te komen. Dit was best wel eng aangezien het een zeer stijle berg was en ik helemaal achterin zat. Nadat ik wat locals ook kruisjes zag slaan heb ik toch maar gevraagd aan de gids of het wel veilig was. Nee het was helemaal veilig de buschauffeur had veel ervaring en deed dit elke dag. Gerustgesteld verder gereden, zelfs nog een beetje geslapen. Na een tijdje hoorde ik opeens een gil, het was de Franse vrouw die mee was. En toen ik uit het raampje keek zag ik waarom ze gilde. De achterkant van de bus was al over de rand van het dal en doordat ik achterin zat, kon ik zo recht naar beneden het dal in kijken. Gelukkig zaten de wielen nog op de weg en al slippend kwamen we toch nog de bocht door. Daarna ging de rit iets minder relaxt verder. Vervolgens begon het ook nog te sneeuwen en bleek dat er gaten in het dak zaten, waardoor het op sommige plekken in de bus ook gewoon sneeuwde. De bus slipte af en toe weg en het was echt eng. Maar we bleven gewoon tegen onszelf zeggen dat de buschauffeur veel ervaring had en na een rit van 4 uur kwamen we in Cachinapampa aan.
Daar begon onze wandeling, alle spullen werden op de ezels gebonden en we begonnen te lopen. Al snel begon het te regenen en liepen we door de modder. Het Vlaamse en Engelse stel bleken erg gezellig en al snel ontstond het woord swampy, wat de perfecte omschrijving was voor deze dag. Na 3 uur wandelen kwamen we al bij ons kamp aan en gingen we de tenten op zetten. Mijn tent bleek aan elkaar te hangen met tape en niet waterdicht, gelukkig hadden ze nog een extra buitentent mee en werd die er overheen gehangen. Tijdens het eten gingen we nog even met de gids praten over de busrit en toen bleek pas dat het echt gevaarlijk was geweest. De bus en buschauffeur reden normaal alleen tussen Lima en Yungay en hadden deze weg nog nooit gereden. Vorig jaar was eenzelfde soort bus het ravijn in gereden en de gids zelf was toch ook wel bang geweest tijdens de rit. Toen we vroegen waarom we dan in hemelsnaam met deze bus zijn geweest kregen we niet echt een antwoord. Ondertussen begon het harder te regenen en bleken 2 tenten overstroomt te zijn. Na het verplaatsen van deze tenten zaten we allemaal verkleumt in de grote tent ons af te vragen of we wel de goede tour hadden geboekt. Gelukkig hadden de vlamingen goeie humor en hebben we er maar om gelachen.
De volgende dag begon meteen veel beter. De zon scheen en we hebben de hele dag lekker in het zonnetje gelopen. Deze dag was ook meteen de zwaarste dag, want we moesten een pas van 4750 meter over. Dit ging allemaal toch wel goed en het uitzicht was geweldig mooi. Ook het weer zat de hele dag mee, en hierna waren we toch allemaal tevreden. Deze dag in totaal 9 uur gelopen. ´s avonds was het weer erg gezellig in de grote tent en we vroegen ons af waarom toch niemand pisco had mee genomen. De volgende dag was iets relaxter en maar 6 uur gelopen hierdoor kwamen we al vroeg bij het kamp aan en hebben we de rest van de dag in het zonnetje vlak onder een waterval zitten kaarten. De laatste dag hoefde we nog maar 3 uurtjes te lopen en werden we met een normale auto teruggebracht naar Huaraz. Uiteindelijk toch een zeer geslaagde tocht gehad.
Na een heerlijke douche, die avond uitgeweest met het Engelse stel om toch nog de vergeten pisco in te halen. Dat was erg gezellig maar ik was wel pas om 3 uur terug in me hostel. Dit was wel stom eigenlijk want Veerle kwam met de nachtbus en was om half 7 bij het hostel. Ik met me slaperige kop open gedaan en Veerle begroet. Gelukkig was Veerle ook moe en gingen we allebij weer slapen. Daarna om 11 uur elkaar echt weer gezien en de rest van de dag gerelaxt, een tour geregeld, gegeten en heel veel gepraat over alles van de afgelopen 3 maanden. De volgende dag zijn we naar de ruine Chavin geweest. Deze was niet zo heel indrukwekkend, maar onze picknicklunch en het bekijken van toeristen die allemaal verveelt achter een gids aan liepen was wel heel erg leuk.
De volgende dag ook weer relaxt gedaan en een processie gezien. Het was namelijk semana santa (een of ander christelijk feest). Elke dag was er wel ergens een processie maar deze dag was die het grootst. Toen we ´s ochtends op de hoofdstraat kwamen waren ze bezig met het maken van hele grote kunstwerken van gekleurd zand. Dit was erg mooi en leuk om te zien. Toen we een buskaartje gingen kopen zagen we een processie. Deze processie maar gevolgd en uiteindelijk kwamen we bij de zandkunstwerken. Bleek dat die processie gewoon dwars over die zandkunstwerken heen ging lopen, hierdoor werden ze helemaal verpest en toen de processie voorbij was bleek er niets van de kunstwerken over, zonde! De rest van de dag besteed met een plan bedenken voor de rest van onze reis. Veerle en ik wouden allebij Bolivia in, alleen had Veerle Zuid-Peru al gezien en ik wou dat nog graag zien. Uiteindelijk tot een plan gekomen en zaterdag afscheid genomen van Veerle voor anderhalve week. We zien elkaar weer in Cusco.
Verder wou ik nog graag een hoge berg beklimmen omdat ik de Cotopaxi in Ecuador niet meer had kunnen beklimmen. Ik had voor me trekking Alana ontmoet die dat ook wel wou en daarom besloten om samen de Vallunaraju te beklimmen. We hadden alles al besloten en geregeld en zaterdag afgesproken om alles te bevestigen maar toen kwam ze niet op dagen. Dus toen maar besloten om het alleen met gids te doen. Vond het uiteindelijk ook wel zo relaxt dat ik dit besloten had, want nu hing het echt alleen van mijzelf af of ik het zou halen, maar wel een rotmens dat ze zonder iets te later horen niet komt op dagen.
Zondagochtend vroeg vertrokken met de auto. Na 2 uur rijden kwamen we bij het eerste probleem. Er lagen rotsen op de weg waardoor de auto niet tot het basecamp kon rijden. Hierdoor moesten we 2 uur meer wandelen dan gepland. Daardoor hebben we het plan verandert en besloten om niet in Campo Moreno (4900 meter) maar in het basecamp op 4300 meter onze tent op te zetten. Na 2 uur wandelen met al onze bagage (tent, eten, slaapzak, matjes en alle bergbeklimspullen) aangekomen bij basecamp. Tent opgezet en de rest van de dag heerlijk niets gedaan en in het zonnetje gezeten, dit moest om te wennen aan de hoogte en de volgende dag de top te kunnen halen. Na een uitleg (ja ik had er deze keer wel voor gezorgd dat ik een gekwalificeerde gids had, al was het alleen maar voor een mogelijke busrit) voor de volgende dag en avondeten zijn we om 6 uur gaan slapen, we moesten namelijk om 1 uur ´s nachts opstaan.
Na erg slecht geslapen te hebben, werd ik om 1 uur gewekt en begon de tocht. met volledige uitrusting gingen we op pad de uitrusting bestond uit: sneeuwschoenen, van die puntijzers voor onder me schoenen, skibroek, ijsbijl, een soort veiligheidstuig waarmee ik vast zat aan de gids, hoofdlantaarn en natuurlijk handschoenen, muts, sjaal en jas. We moesten lopen in het donker en met alleen het licht van me hoofdlamp was dat best moeilijk. Daardoor waren we pas om half 5 bij campo moreno terwijl we daar eigenlijk om 3 uur al hadden moeten zijn. Ik begon me al helemaal druk te maken of ik het wel zou halen maar dat was nergens voor nodig.
Een half uurtje later kwamen we bij de gletsjer aan, deze was groter dan normaal volgens mijn gids. Na al me spullen aangedaan te hebben gingen we verder. Het begin was erg moeilijk omdat ik steeds een halve meter wegzakte in de sneeuw. Later, met wat tips van de gids en omdat hoe hoger we kwamen hoe harder de sneeuw werd, ging het lopen beter en lukte het om op de sneeuw te lopen ipv erin. Nu begon alleen de hoogte wel steeds meer mee te spelen. Ik moest steeds vaker rusten en was na 30 passen elke keer buiten adem. Ik wist dat ik een bepaald ritme moest zoeken en blijven doorlopen maar dat lukte gewoon niet. Toen het nog een half uur lopen was kwam het volgende probleem, er was een kloof ontstaan op het pad waar wij langs moesten, hierdoor moesten we een paar honderd meter omlopen. Dat lijkt niet zo erg maar daar deed ik dus een half uur over.
Gelukkig heb ik dat ook overleeft en toen was het nog maar eventjes naar de top. Dit was erg frusterend omdat ik over de laatste honderd meter zeker een kwartier heb gedaan, ik kon de hele tijd de top zien, bijna aanraken maar moest dan toch weer rusten omdat mijn hart zo'n beetje ontplofte. Maar ik heb het gehaald! Dat was echt een geweldig gevoel en een prachtig uitzicht. Het woei heel erg hard en het was ondertussen ook al bijna 9 uur, dit betekende dat de zon sterk genoeg was om de bovenste bevroren laag sneeuw te smelten. Hierdoor werd het moeilijker om op de sneeuw te lopen. Hierdoor konden we maar een kwartier op de top blijven. Daarna moesten we snel terug, dit was wel heel erg leuk. De weg was precies stijl genoeg waardoor we grote stukken naar beneden konden glijden. Tegen het einde van de gletsjer werd het lopen alleen wel heel moeilijk doordat de sneeuw zo zacht was dat ik er steeds in wegzakte. Op een gegeven moment zakte de gids zelfs bij elke stap weg, en de laatste honderd meter waren echt een ramp. Maar dat ging ook allemaal goed, en na een kleine lunch/ontbijt in campo Moreno gingen we terug naar basecamp.
Ik dacht nu heb ik het gehad nog eventjes naar beneden en dan ben ik klaar. Maar het stuk van campo Moreno naar basecamp was nog heel moeilijk. Ik kon eigenlijk niet geloven dat ik dat ´s nachts had gelopen. Sommige stukken waren zo steil dat ik een soort van kruipend naar beneden moest. Ook nog 1 keer flink uitgegleden waardoor ik me schouder verrekt had. Nu kon je ook pas goed zien hoe diep het dal was. Misschien wel goed dat ik dat die nacht niet had kunnen zien.
Uiteindelijk kwamen we om 12 uur bij basecamp aan. Daar hoorde we dat de rotsblokken op de weg nog niet opgeruimd waren en dat betekende nog 2 uur lopen. pffff. Tent ingepakt, alles spullen aan me tas gebonden en op weg. Na 2 uur was ik kapot maar wel bij de auto en kon ik eindelijk uitrusten. Uiteindelijk om 5 uur weer terug in Huaraz. Daar heerlijk gedouched en me spullen gepakt, die avond ging ik namelijk meteen door naar Lima. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in, want ik was nog behoorlijk kapot van 14 uur achter elkaar wandelen en slecht slapen. Alleen toen ik de bus in kwam was alles weer goed. Het was een dubbeldekkerbus en ik ging naar de bovenste verdieping omdat die man dat tegen me gezegd had. Alleen toen ik daar aankwam wist ik wel zeker dat ik fout zat. De stoelen waren zo groot, met veel beenruimte en de mensen kregen zelfs dekentjes. Ik had het goedkoopste kaartje gekocht dus dit kon niet mijn stoel zijn dacht ik. Ik weer terug naar die man, bleek het wel mijn stoel te zijn! De hele busreis heerlijk geslapen. Wauw!
Daarna 2 dagen in Lima gebleven. Toen ik de bus uitkwam rook ik meteen de China lucht (waarvan ik nu denk dat het de lucht van een te grote stad is) maar toen ik bij me hostel in Miraflores (de rijke, luxe, stinkerds wijk) had deze lucht plaats gemaakt voor de zeelucht. Lekker ontbeten en de hele dag gerelaxt op het dakterras van me hostel. 's avonds nog naar de zee gelopen, en toen het meest maffe en luxste winkelcentrum ooit gezien. In een rots hadden ze een heel winkelcentrum uitgehakt, waarvan je vanuit alle winkels de zee kon zien. Met zonsondergang gaf dit echt een heel apart beeld. Verder verkochten ze alleen maar veel te dure spullen en waren de ijsjes 10x zo duur als normaal. Er liepen alleen maar hele rijke Amerikanen rond en de parkeergarage leek net een showroom met de meeste luxe auto´s die je kan bedenken. Leuk om te zien maar ik voelde me er niet helemaal op me gemakt in me korte broek en me al veel te lang niet gewassen shirt.
De volgende dag nog even op het strand gelegen en de bus genomen naar Ica. al met al vond ik Lima toch nog best een mooie stad, in tegenstelling tot was iedereen zegt. Ik was natuurlijk wel alleen in het rijke deel geweest maar dat was erg leuk. Ook was het fijn om eindelijk weer over straat te kunnen lopen zonder dat iedereen naar me keek of ik de reus van kluin duimpje was. Maar goed nu zit ik dus in Huacachina (vlak bij Ica) en ga ik zo met een buggy door de zandduinen crossen en sandboarden.
Onno
p.s. weblog Veerle is http://veerleinzuidamerika.waarbenjij.nu/
p.s.s. Er staan weer een hoop nieuwe foto´s op
vrijdag 21 maart 2008
woensdag 12 maart 2008
Reizen als een gek!
hoi,
Ik ben nu als het reizen als een gek. Mijn laatste berichtje was nog afkomstig van Vilcabamba (Ecuador) en nu zit ik alweer in Huaraz (licht vlak boven Lima). Ik zal maar beginnen met te vertellen over de grensovergang. Ik had bedacht dat ik de grens over wou bij la balsa. Ik weet eigenlijk ook niet meer waarom maar dat leek me een goed idee. De dag voordat ik zou gaan had ik al een Nederlands stelletje onmoet die de grens de andere kant op over waren gegaan. Van hun al gehoord hoe het ongeveer moest zijn. Ik had besloten om de nachtbus te nemen vanuit vilcabamba naar Zumba en dan vanuit daar naar La balsa. Ik dus om 11 uur de bus opgestapt die er normaal 8 uur over zou doen. Alleen nu was het nacht en hoefde de bus niet te stoppen dus deed die er maar 6 uur over. Tja daar zat ik dan om 5 uur sochtends op het busstation van Zumba en de bus naar La balsa ging pas om 8 uur.
Na een tijdje viel ik in slaap op een bankje daar. Ik werd wakker doordat er iets tegen me been aan duwde, het was een kip in een zak. Alleen zijn hoofd stak eruit en daardoor rolde die zo een beetje (net als een hamster in een glazen bal) overal naar toe. Ondertussen was het al 7 uur en begon het busstation een beetje te leven. Een ontbijt gekocht, wat bestond uit chocola met brood en water en nog een uur gewacht. De bus bleek eigenlijk gewoon een vrachtwagen te zijn die helemaal open was en waar ze achterin banken op hadden gemonteerd. Al hobbelend en schuddend na 2 uur rijden la balsa bereikt.
Daar naar de douane voor me stempel. Ik moest een formulier invullen maar toen ik halverwege was vond die man het wel leuk geweest, pakte het formulier, deed een stempel in me paspoort en ik mocht naar Peru. Aan de andere kant van de grens een beetje hetzelfde tafereel, formuliertje half invullen stempel halen, nog een stempel halen en ik mocht weer gaan. Verder vond ik het ook heel raar dat je nergens je stempel hoefde te laten zien. Ik had ook gewoon meteen de grens over kunnen lopen en gewoon nergens stempels halen. Niemand die op je lette of iets.
Vervolgens moest ik nog een uur wachten tot de auto waar ik mee naar San Ignacio zou gaan vol zat, en dan bedoel ik ook echt vol. Ik was al gewaarschuwd dat ze soms 6 mensen in 1 auto proppen. Maar mijn chauffeur slaagde erin om er 8 mensen in te krijgen, 2 kippen, 2 trossen platanen (soort bananen), 40 kilo aardappels en dan werd er nog van alles op het dak gegooid. Daar gingen we dan over de hobbelweg naar San Ignacio. Het was zo'n 30 graden dus dat was lekker zweten. Dan was ook nog de onderkant van de auto lek waardoor elke keer als we door een riviertje of plas reden (wat best vaak was) de bank waar we op zaten nat werd. Na een tijdje gingen de kippen die in de achterbak zaten flippen en dus besloot de eigenaar ervan, die naast mij zat, om ze maar op schoot te nemen. Daarna ontsnapte de kip nog een keer en heeft die heel de blouse van die man kapot gepikt. Verder moesten we er ook nog 3 x uit omdat er teveel modder op de weg lag en dan zou de auto wegzakken. Al met al een geweldige 2 uur.
Vervolgens aangekomen in San Ignacio daar weer eenzelfde soort auto genomen richting Jaen. Alleen nu gingen er gelukkig maar 6 mensen en 2 cavia's in (die zich de hele reis rustig hebben gehouden). om 15:30 aangekomen in Jaen en toen dacht ik. Hee dit is een grote plaats er gaat vast een bus van hier naar Chachapoyas maar nee hoor. Ik moest eerst een motortaxi nemen die al toeterend tussen de 100 andere motortaxi's (wat het enige vervoermiddel in die stad leek) door racete. Nu was er een busje dat naar een plaats waarvan ik nog steeds de naam niet weet ging. Waarschijnlijk omdat ik er zo belaberd uitzag mocht ik voorin zitten en dat was wel een opluchting. Alleen slapen lukte toch niet echt want bij elke bocht vond dit busje het nodig om te toeteren. Na een uur aangkomen in het plaatsje zonder naam, en daar eindelijk om 6 uur een auto genomen richting Chachapoyas. Nu wel eerst gevraagd hoeveel mensen erin gingen en er werd mij verzekerd dat dat er niet meer dan 5 waren en daar hield die zich ook nog aan. Nu zou ik binnen 3 uur in Chachapoyas zijn en eindelijk lekker kunnen slapen. Alleen dan was het weer er ook nog. Het was ondertussen beginnen te regenen en dat had een aardverschuiving veroorzaakt. Hier was een vrachtwagen onder gekomen en dat geheel heeft de weg opgehouden voor 2 uur. Nu was ik het wel zat, en terwijl de chauffeur aan het kijken was wat er aan de hand was, ben ik in de achterbak gaan liggen en heb ik 1,5 uur heerlijk geslapen. Daarna onze reis vervolgd en om 11 uur 's nachts aangekomen in Chachapoyas. Na een reis van 24 uur dus. pffffff
Toen dacht ik lekker uit te kunnen slapen, maar de volgende dag werd er om half 9 op de deur gebonst en dat was een mannetje die vroeg of ik die dag wel mee wou naar Kuelap. Voor Kuelap was ik eigenlijk naar Chachapoyas gekomen, en het was wel zo handig om die dag naar Kuelap te gaan, dus ik besloot mee te gaan. Ik was alleen wel een beetje slaperig en kon niet zo snel beslissen, dat zorgde ervoor dat die man de prijs zo'n beetje gehalveerd heeft. Echt een goeie tactiek dus. Kuelap is een pre inca ruine die nog best mooi is gebleven. Hij is alleen niet zo toeristisch en daarom zit de helft nog verstopt in de jungle. Soms moet je dus echt zoeken om nog wat te zien, maar dat maakt het ook wel leuk.
De volgende dag rustig aan gedaan en Chachapoyas een beetje op mezelf verkent. Was wel een leuk stadje een mooie markt en verder heel weinig toeristen wat het ook wel echt maakt. Daarna de nachtbus genomen naar Trujillo. De bussen hier zijn wel eventjes wat anders dan de bussen in Ecuador. In Ecuador was ik gewend om naar Terminal terreste te gaan en vanaf daar vertrokken dan alle bussen. Je keek gewoon een beetje dom en dan kwam er vanzelf iemand op je af die precies zei waar je heen moest en hoe. Als dat niet zo was dan waren er altijd nog de busmannetjes die allemaal door elkaar heen stonden te schreeuwen waar ze naar toe gingen. Maar in Peru heeft iedere busmaatschappij zijn eigen terminal hierdoor moet je om over te stappen met brommertaxi´s van de ene naar de andere terminal racen. Ook hebben ze hier verschillende prijsklassen in bussen. Van Chachapoyas naar Trujillo ging alleen een bus in de allerhoogste prijsklasse dus die heb ik maar genomen. Wauw! Dat was relaxt. We kregen wat te drinken en te eten onderweg. En de stoelen waren zo fijn dat ik gewoon bijna de hele weg heb kunnen slapen. Daarom maar besloten in Trujillo meteen weer een nachtbus te nemen naar Huaraz. Deze bus was iets minder goed maar nog steeds heel relaxt en weer lekker geslapen. Iets te lekker zelfs want ik had niet door dat de bus in Huaraz gestopt was en toen moest ik in het volgende plaatsje uitstappen en een busje terugnemen. Dat was wel stom maarja. Ach tja he nou poe.
Huaraz is echt een mooie stad. Het licht op 3000 meter en midden in de Cordellira Blanca en vanuit de stad kan je met mooi weer allemaal besneeuwde toppen zien. Verder kan je hier alle bergsporten die je kan bedenken doen, en ik merk dat ik dat toch echt veel leuker vind dan ruines bezoeken en gebouwen bekijken. Dus ik heb besloten om hier maar even te blijven. Vandaag heb ik een rots beklommen met touwen en alles, was best wel leuk om te doen maar morgen begint het pas echt dan ga ik een trekking voor 4 dagen doen tussen de bergtoppen door. De bagage wordt per ezel vervoert en we slapen in tenten en waarschijnlijk zien we in 4 dagen geen levend wezen maar wel heel erg mooie uitzichten. En als ik terugkom van de toch zal ik Veerle ontmoeten en samen semana santa vieren in Huaraz. Kortom leuke vooruitzichten! Ik ben benieuwd!
Ik ben nu als het reizen als een gek. Mijn laatste berichtje was nog afkomstig van Vilcabamba (Ecuador) en nu zit ik alweer in Huaraz (licht vlak boven Lima). Ik zal maar beginnen met te vertellen over de grensovergang. Ik had bedacht dat ik de grens over wou bij la balsa. Ik weet eigenlijk ook niet meer waarom maar dat leek me een goed idee. De dag voordat ik zou gaan had ik al een Nederlands stelletje onmoet die de grens de andere kant op over waren gegaan. Van hun al gehoord hoe het ongeveer moest zijn. Ik had besloten om de nachtbus te nemen vanuit vilcabamba naar Zumba en dan vanuit daar naar La balsa. Ik dus om 11 uur de bus opgestapt die er normaal 8 uur over zou doen. Alleen nu was het nacht en hoefde de bus niet te stoppen dus deed die er maar 6 uur over. Tja daar zat ik dan om 5 uur sochtends op het busstation van Zumba en de bus naar La balsa ging pas om 8 uur.
Na een tijdje viel ik in slaap op een bankje daar. Ik werd wakker doordat er iets tegen me been aan duwde, het was een kip in een zak. Alleen zijn hoofd stak eruit en daardoor rolde die zo een beetje (net als een hamster in een glazen bal) overal naar toe. Ondertussen was het al 7 uur en begon het busstation een beetje te leven. Een ontbijt gekocht, wat bestond uit chocola met brood en water en nog een uur gewacht. De bus bleek eigenlijk gewoon een vrachtwagen te zijn die helemaal open was en waar ze achterin banken op hadden gemonteerd. Al hobbelend en schuddend na 2 uur rijden la balsa bereikt.
Daar naar de douane voor me stempel. Ik moest een formulier invullen maar toen ik halverwege was vond die man het wel leuk geweest, pakte het formulier, deed een stempel in me paspoort en ik mocht naar Peru. Aan de andere kant van de grens een beetje hetzelfde tafereel, formuliertje half invullen stempel halen, nog een stempel halen en ik mocht weer gaan. Verder vond ik het ook heel raar dat je nergens je stempel hoefde te laten zien. Ik had ook gewoon meteen de grens over kunnen lopen en gewoon nergens stempels halen. Niemand die op je lette of iets.
Vervolgens moest ik nog een uur wachten tot de auto waar ik mee naar San Ignacio zou gaan vol zat, en dan bedoel ik ook echt vol. Ik was al gewaarschuwd dat ze soms 6 mensen in 1 auto proppen. Maar mijn chauffeur slaagde erin om er 8 mensen in te krijgen, 2 kippen, 2 trossen platanen (soort bananen), 40 kilo aardappels en dan werd er nog van alles op het dak gegooid. Daar gingen we dan over de hobbelweg naar San Ignacio. Het was zo'n 30 graden dus dat was lekker zweten. Dan was ook nog de onderkant van de auto lek waardoor elke keer als we door een riviertje of plas reden (wat best vaak was) de bank waar we op zaten nat werd. Na een tijdje gingen de kippen die in de achterbak zaten flippen en dus besloot de eigenaar ervan, die naast mij zat, om ze maar op schoot te nemen. Daarna ontsnapte de kip nog een keer en heeft die heel de blouse van die man kapot gepikt. Verder moesten we er ook nog 3 x uit omdat er teveel modder op de weg lag en dan zou de auto wegzakken. Al met al een geweldige 2 uur.
Vervolgens aangekomen in San Ignacio daar weer eenzelfde soort auto genomen richting Jaen. Alleen nu gingen er gelukkig maar 6 mensen en 2 cavia's in (die zich de hele reis rustig hebben gehouden). om 15:30 aangekomen in Jaen en toen dacht ik. Hee dit is een grote plaats er gaat vast een bus van hier naar Chachapoyas maar nee hoor. Ik moest eerst een motortaxi nemen die al toeterend tussen de 100 andere motortaxi's (wat het enige vervoermiddel in die stad leek) door racete. Nu was er een busje dat naar een plaats waarvan ik nog steeds de naam niet weet ging. Waarschijnlijk omdat ik er zo belaberd uitzag mocht ik voorin zitten en dat was wel een opluchting. Alleen slapen lukte toch niet echt want bij elke bocht vond dit busje het nodig om te toeteren. Na een uur aangkomen in het plaatsje zonder naam, en daar eindelijk om 6 uur een auto genomen richting Chachapoyas. Nu wel eerst gevraagd hoeveel mensen erin gingen en er werd mij verzekerd dat dat er niet meer dan 5 waren en daar hield die zich ook nog aan. Nu zou ik binnen 3 uur in Chachapoyas zijn en eindelijk lekker kunnen slapen. Alleen dan was het weer er ook nog. Het was ondertussen beginnen te regenen en dat had een aardverschuiving veroorzaakt. Hier was een vrachtwagen onder gekomen en dat geheel heeft de weg opgehouden voor 2 uur. Nu was ik het wel zat, en terwijl de chauffeur aan het kijken was wat er aan de hand was, ben ik in de achterbak gaan liggen en heb ik 1,5 uur heerlijk geslapen. Daarna onze reis vervolgd en om 11 uur 's nachts aangekomen in Chachapoyas. Na een reis van 24 uur dus. pffffff
Toen dacht ik lekker uit te kunnen slapen, maar de volgende dag werd er om half 9 op de deur gebonst en dat was een mannetje die vroeg of ik die dag wel mee wou naar Kuelap. Voor Kuelap was ik eigenlijk naar Chachapoyas gekomen, en het was wel zo handig om die dag naar Kuelap te gaan, dus ik besloot mee te gaan. Ik was alleen wel een beetje slaperig en kon niet zo snel beslissen, dat zorgde ervoor dat die man de prijs zo'n beetje gehalveerd heeft. Echt een goeie tactiek dus. Kuelap is een pre inca ruine die nog best mooi is gebleven. Hij is alleen niet zo toeristisch en daarom zit de helft nog verstopt in de jungle. Soms moet je dus echt zoeken om nog wat te zien, maar dat maakt het ook wel leuk.
De volgende dag rustig aan gedaan en Chachapoyas een beetje op mezelf verkent. Was wel een leuk stadje een mooie markt en verder heel weinig toeristen wat het ook wel echt maakt. Daarna de nachtbus genomen naar Trujillo. De bussen hier zijn wel eventjes wat anders dan de bussen in Ecuador. In Ecuador was ik gewend om naar Terminal terreste te gaan en vanaf daar vertrokken dan alle bussen. Je keek gewoon een beetje dom en dan kwam er vanzelf iemand op je af die precies zei waar je heen moest en hoe. Als dat niet zo was dan waren er altijd nog de busmannetjes die allemaal door elkaar heen stonden te schreeuwen waar ze naar toe gingen. Maar in Peru heeft iedere busmaatschappij zijn eigen terminal hierdoor moet je om over te stappen met brommertaxi´s van de ene naar de andere terminal racen. Ook hebben ze hier verschillende prijsklassen in bussen. Van Chachapoyas naar Trujillo ging alleen een bus in de allerhoogste prijsklasse dus die heb ik maar genomen. Wauw! Dat was relaxt. We kregen wat te drinken en te eten onderweg. En de stoelen waren zo fijn dat ik gewoon bijna de hele weg heb kunnen slapen. Daarom maar besloten in Trujillo meteen weer een nachtbus te nemen naar Huaraz. Deze bus was iets minder goed maar nog steeds heel relaxt en weer lekker geslapen. Iets te lekker zelfs want ik had niet door dat de bus in Huaraz gestopt was en toen moest ik in het volgende plaatsje uitstappen en een busje terugnemen. Dat was wel stom maarja. Ach tja he nou poe.
Huaraz is echt een mooie stad. Het licht op 3000 meter en midden in de Cordellira Blanca en vanuit de stad kan je met mooi weer allemaal besneeuwde toppen zien. Verder kan je hier alle bergsporten die je kan bedenken doen, en ik merk dat ik dat toch echt veel leuker vind dan ruines bezoeken en gebouwen bekijken. Dus ik heb besloten om hier maar even te blijven. Vandaag heb ik een rots beklommen met touwen en alles, was best wel leuk om te doen maar morgen begint het pas echt dan ga ik een trekking voor 4 dagen doen tussen de bergtoppen door. De bagage wordt per ezel vervoert en we slapen in tenten en waarschijnlijk zien we in 4 dagen geen levend wezen maar wel heel erg mooie uitzichten. En als ik terugkom van de toch zal ik Veerle ontmoeten en samen semana santa vieren in Huaraz. Kortom leuke vooruitzichten! Ik ben benieuwd!
vrijdag 7 maart 2008
Galapagos, grondverschuivingen en een goeie gids
Okeej, dan nu de verhalen!!!
Na Banos wou ik nog de Cotopaxi gaan beklimmen, eerst nog 2 dagen getwijfeld of ik dat wel moest doen met me verwondingen enz. Toen iedereen helemaal gek van me werd heb ik besloten om hem te gaan beklimmen alleen toen was het weer te slecht dus kon het niet. Toen had ik 3 dagen niets te doen en werd ik gigantisch onrustig omdat ik wel iets wou gaan doen, ik wist alleen echt niet wat ik had alles al wel gezien wat ik wou zien. Dus toen ben ik maar een taart gaan bakken.
Daarna heb ik vrijdag samen met Lea en Luc een afscheidsfeestje gehad en zaterdagmorgen naar Tena vertrokken daar hebben we geraft en dat was echt vet! We vertrokken zondagochtend vroeg en moesten nog een half uur lopen, dit pad was supermodderig dus na een tijdje zat iedereen onder de modder, wat me echt weer het lowlandsgevoel gaf. Na een korte uitleg gingen we raften. Het bleek nog een best moeilijke rivier te zijn, maar dat maakte het juist superleuk. Na 2 uur raften lekker gelunched en daarna gingen we weer verder. Alleen werd de rivier nu wilder omdat er een andere rivier bij kwam. Daardoor zijn we ook nog een keer omgeslagen, wat achteraf wel heel grappig was maar toen best wel eng. Daarna werd de rivier rustiger en konden we elkaar en de gids uit de boot gooien. Daarna weer terug naar het hostel, gegeten en weer terug gegaan met de bus richting Quito. Gek eigenlijk dat zou ik in nederland nooit doen. 6 uur rijden op zaterdag en dan zondagavond weer 6 uur terug.
Maandagochtend naar Galapagos vertrokken, en weer afscheid genomen maar nu voor goed (naja voor 3 maanden), dat was stom. Op de Galapagos aangekomen regende het, en 2 Belgische meisjes vertelde mij dat het de hele week zou gaan regenen. Ik zag me hele Galapagosvakantie al in het water vallen. Maar er klopte gelukkig helemaal niets van wat ze zeiden we hebben de hele tijd perfect weer gehad, en helemaal geen regen meer. Door de gids die echt een toffe gast was, opgehaald van het vliegveld en naar de boot gebracht. De hoogtepunten van Galapagos waren voor mij:
De dolfijnen waar we op een gegeven moment midden tussen voeren. Het waren er wel zo'n 20 en het leek net alsof ze een show voor ons opvoerden. ze sprongen uit het water, zwommen onder de boot door en het leek wel alsof ze helemaal geen moeite hoefden te doen om onze boot bij te houden terwijl we toch best hard voeren.
Zeeleeuwen zijn overal op de Galapagos. Ze liggen op bijna elk strand in de Galapagos en zijn echt de grappigste dieren die ik heb gezien. Het geluid dat ze de hele tijd maken en het klappen met hun vinnen maakt ons de hele tijd aan het lachen. Ze waren ook helemaal niet schuw, je kon zo dicht bij komen als je wil. Je mocht ze alleen niet aanraken, wat soms nog best moeilijk was. Tijdens het snorkelen werd ik bijvoorbeeld een keer zo'n 10 minuten gevolgd door een zeeleeuw die met me flippers aan het spelen was.
Zeeschildpadden zijn ook heel mooi. Ze lijken echt heel relaxt en het is net alsof ze een beetje door het water zweven en alles heel rustig doen terwijl het soms nog best moeilijk is om ze bij te houden. Verder ook nog haaien, roggen en duizenden andere vissen waar ik de naam niet van weet gezien.
Verder waren de Iguana's en de cactussen ook nog is heel mooi. En de gekste beesten waren wel de Blue footed booby's. Dit waren vogels met blauwe voeten. Nee eigenlijk waren de fregatta's nog gekker. De mannetjes hiervan hadden een soort rode ballon onder hun kin en als ze dan een vrouwtje gingen versieren dan bliezen ze die op, maar dat zag er echt niet uit.
we zijn ook nog bij post bay office geweest. Hier is een brievenbus waar je kaartjes in kan stoppen maar ook kaarten uit kan halen. Zie je er bijv. een kaart in zitten voor Utrecht dan kan je die eruit halen en naar Utrecht brengen. Ik waren alleen geen kaarten voor Utrecht, maar ik heb er wel een paar gepost. Dus ik hoop dat die aankomen. Op datzelfde eiland had je ook de blowing holes. Hier werden de golven in een soort gat geperst waardoor het water zo'n 20 meter omhoog gespoten werd. was ook heel mooi om te zien.
Na mijn cruise werden we terug gebracht naar het vliegveld alleen had ik nog een aantal dagen voor me vlucht en ik wou nog naar een ander eiland; Isabella. Op het vliegveld bleek dat je ook kon vliegen naar Isabella met een klein propellorvliegtuigje, dat heb ik toen gedaan. Dat was echt supervet. Het was net of je in een auto zat, en je kon heel mooi alle eilanden van Galapagos zien liggen omdat we niet zo hoog vlogen. Alleen ik had niet bedacht hoe ik van het vliegveld in het dorpje kwam. Had er helemaal niet aan gedacht dat er natuurlijk geen bussen klaar staan als je maar met 6 mensen bent. Gelukkig stond er een mannetje die me wel naar het dorpje wou brengen. Daarna ben ik nog 3 dagen op het eiland Isabella geweest. Het dorpje daar was echt heel relaxt het was nog niet zo heel erg toeristisch (voor Galapagos dan). Alle straten zijn van zand en er was een bar waar iedereen elke avond naar toe ging. Deze was aan het strand en het was er altijd gezellig. Alleen de laatste dag was het zondag en we wouden nog de laatste keer uit met wat mensen die ik daar ontmoet had. Maar dat kon niet. Om 11 uur was alles dicht en sliep heel het dorp.
Na Galapagos naar Cuenca gegaan. Op het vliegveld van Guayacuil 2 Zwisters tegengekomen die ook naar Cuenca gingen, zij hadden toevallig op dezelfde boot gezeten als ik alleen ze waren aangekomen toen ik weg ging. Wel grappig om te merken dat de gids precies dezelfde grapjes maakte en ook het eten ongeveer hetzelfde was geweest. zij hadden in Cuenca 6 weken Spaans cursus gedaan en kenden de stad dus helemaal. Dit was superhandig. Want daardoor hadden we een heel goed hostel en konden ze me vertellen waar ik wel en niet heen moest. Ze hadden ook een hoop vrienden daar en die brachten ons elke keer met de auto overal heen. Was wel een aparte auto. Als je het raampje open wou doen, moest je de deur een stukje open doen en het raam eruit tillen. Verder kon je door de bodem heen kijken en werden sommige dingen bij elkaar gehouden door plakband. Maar dat maakte alelmaal niet uit. Daar heb ik het heel erg naar me zin gehad. Ook nog 1 dag gehiked in het nationale park daar.
Vervolgens gisteren met de bus van Cuenca naar hier (vilcabamba) gegaan. Dit gaf nog best wel wat problemen. Door de regen zijn er namelijk heel veel overstromingen en aardverschuivingen hier. Dat merkte ik al toen ik van Quito via Guayacuil naar Galapagos vloog. Vanuit het vliegtuig kon je zien dat er heel wat land onder water stond en soms zag je alleen nog maar de daken van huizen. Toen ik van Guayacuil naar Cuenca ging werd het al helemaal duidelijk. Op sommige stukken lag allemaal aarde op de weg en overal stond graafmachines en bulldozers, die de wegen aan het vrij maken waren. Gelukkig konden we toen wel in 1 keer doorrijden. Maar gister was het wel anders. Ik zat in de bus en het zou nog zo'n 2 uur duren, toen de bus opeens stopte. Opeens werd heel die bus onrustig en ik kon een beetje verstaan waar het over ging. Ik wist dat er iets met aarde en regen was. Toen moesten we allemaal de bus uit en kon ik het pas echt goed zien. Verderop de weg lag gigantisch veel aarde. Wel zo'n 30 meter hoog en er kwam nog steeds aarde naar beneden. Wij allemaal balen natuurlijk maar eigenlijk hadden we geluk gehad, de aardverschuiving had namelijk pas zo'n 5 minuten voordat we daar aankwamen plaatsgevonden en we hadden er ook onder kunnen zitten. Ik zat nog te bedenken wat ik nu moest gaan doen. Maar de Ecuadorianen die dit gewend zijn, waren al begonnen met spullen op hun rug binden en gingen te voet de oversteek maken naar de overkant. Eerst verklaarde ik ze voor gek omdat er ook nog steeds aarde naar beneden kwam en het er helemaal niet zo stabiel uit zag. Maar toen het na een tijdje wat rustiger werd en er bijna geen aarde meer naar beneden kwam, besloot ik toch ook maar de oversteek te maken omdat het alternatief 5 uur terugrijden naar Cuenca en geen meter opschieten mij niet zo beviel. Ik heb de overkant gehaald maar makkelijk was het niet met al mijn bagage. Een man voor mij zakte nog 3 meter naar beneden toen de aarde waarop hij stond ging bewegen. Maar er zijn gelukkig geen gewonden gevallen en iedereen (sommigen met 40 kilo op hun rug) heeft de overkant bereikt. Daar stond ondertussen al een bus die terugging omdat hij ook op de aardverschuiving was gestrand. En zo bleven de bussen gewoon rijden.
Uiteindelijk 3 uur later dan gepland aangekomen in Vilcabamba omdat er nog kleinere aardverschuivingen opgeruimd moesten worden. Dit doen ze overigens wel verassend snel (normaal zijn Ecuadorianen niet zo snel). Nu ben ik in Vilcabamba waar National Geographic ooit een reportage over heeft gemaakt. Omdat de mensen hier zogenaamd 2x zo oud worden dan in de rest van de wereld. Later bleek dit toch onzin te zijn, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat hier een hoop Amerikaanse hippies zijn gaan wonen. Ook veel toeristen maar wel een gezellig klein stadje.
Vanuit hier ga ik vanacht met de bus naar Peru (als de weg vrij is:s). Dat moet ook wel vrij snel gebeuren want mijn visa verloopt over 4 dagen. Ik ben namelijk een beetje te lang in Ecuador blijven hangen, maar er is hier ook zoveel te zien.
Nog eventjes waarom Cuenca de leukste stad van Ecuador is. Je kan er gewoon 's nachts over straat lopen, je kan het water drinken uit de kraan, er lopen verschillende rivieren door de stad waarvan de oevers bijna allemaal park zijn waar je lekker kan zitten, In de parken wordt gevoetbald en gevolleybalt, de mensen gooien hun afval niet op straat, er zijn gewoon bushaltes ipv. dat iedereen de bus in en uitspringt wanneer die wil en alle gebouwen in het centrum zijn nog echt oud en niet vervallen (geen lelijke flats enz.). verder wordt er hier echt geleefd en dat kan je zien, de mensen lopen in een gewoon tempo en niet alsof ze een schildpad zijn.
Allemaal alvast een prettig pasen!
Onno
Na Banos wou ik nog de Cotopaxi gaan beklimmen, eerst nog 2 dagen getwijfeld of ik dat wel moest doen met me verwondingen enz. Toen iedereen helemaal gek van me werd heb ik besloten om hem te gaan beklimmen alleen toen was het weer te slecht dus kon het niet. Toen had ik 3 dagen niets te doen en werd ik gigantisch onrustig omdat ik wel iets wou gaan doen, ik wist alleen echt niet wat ik had alles al wel gezien wat ik wou zien. Dus toen ben ik maar een taart gaan bakken.
Daarna heb ik vrijdag samen met Lea en Luc een afscheidsfeestje gehad en zaterdagmorgen naar Tena vertrokken daar hebben we geraft en dat was echt vet! We vertrokken zondagochtend vroeg en moesten nog een half uur lopen, dit pad was supermodderig dus na een tijdje zat iedereen onder de modder, wat me echt weer het lowlandsgevoel gaf. Na een korte uitleg gingen we raften. Het bleek nog een best moeilijke rivier te zijn, maar dat maakte het juist superleuk. Na 2 uur raften lekker gelunched en daarna gingen we weer verder. Alleen werd de rivier nu wilder omdat er een andere rivier bij kwam. Daardoor zijn we ook nog een keer omgeslagen, wat achteraf wel heel grappig was maar toen best wel eng. Daarna werd de rivier rustiger en konden we elkaar en de gids uit de boot gooien. Daarna weer terug naar het hostel, gegeten en weer terug gegaan met de bus richting Quito. Gek eigenlijk dat zou ik in nederland nooit doen. 6 uur rijden op zaterdag en dan zondagavond weer 6 uur terug.
Maandagochtend naar Galapagos vertrokken, en weer afscheid genomen maar nu voor goed (naja voor 3 maanden), dat was stom. Op de Galapagos aangekomen regende het, en 2 Belgische meisjes vertelde mij dat het de hele week zou gaan regenen. Ik zag me hele Galapagosvakantie al in het water vallen. Maar er klopte gelukkig helemaal niets van wat ze zeiden we hebben de hele tijd perfect weer gehad, en helemaal geen regen meer. Door de gids die echt een toffe gast was, opgehaald van het vliegveld en naar de boot gebracht. De hoogtepunten van Galapagos waren voor mij:
De dolfijnen waar we op een gegeven moment midden tussen voeren. Het waren er wel zo'n 20 en het leek net alsof ze een show voor ons opvoerden. ze sprongen uit het water, zwommen onder de boot door en het leek wel alsof ze helemaal geen moeite hoefden te doen om onze boot bij te houden terwijl we toch best hard voeren.
Zeeleeuwen zijn overal op de Galapagos. Ze liggen op bijna elk strand in de Galapagos en zijn echt de grappigste dieren die ik heb gezien. Het geluid dat ze de hele tijd maken en het klappen met hun vinnen maakt ons de hele tijd aan het lachen. Ze waren ook helemaal niet schuw, je kon zo dicht bij komen als je wil. Je mocht ze alleen niet aanraken, wat soms nog best moeilijk was. Tijdens het snorkelen werd ik bijvoorbeeld een keer zo'n 10 minuten gevolgd door een zeeleeuw die met me flippers aan het spelen was.
Zeeschildpadden zijn ook heel mooi. Ze lijken echt heel relaxt en het is net alsof ze een beetje door het water zweven en alles heel rustig doen terwijl het soms nog best moeilijk is om ze bij te houden. Verder ook nog haaien, roggen en duizenden andere vissen waar ik de naam niet van weet gezien.
Verder waren de Iguana's en de cactussen ook nog is heel mooi. En de gekste beesten waren wel de Blue footed booby's. Dit waren vogels met blauwe voeten. Nee eigenlijk waren de fregatta's nog gekker. De mannetjes hiervan hadden een soort rode ballon onder hun kin en als ze dan een vrouwtje gingen versieren dan bliezen ze die op, maar dat zag er echt niet uit.
we zijn ook nog bij post bay office geweest. Hier is een brievenbus waar je kaartjes in kan stoppen maar ook kaarten uit kan halen. Zie je er bijv. een kaart in zitten voor Utrecht dan kan je die eruit halen en naar Utrecht brengen. Ik waren alleen geen kaarten voor Utrecht, maar ik heb er wel een paar gepost. Dus ik hoop dat die aankomen. Op datzelfde eiland had je ook de blowing holes. Hier werden de golven in een soort gat geperst waardoor het water zo'n 20 meter omhoog gespoten werd. was ook heel mooi om te zien.
Na mijn cruise werden we terug gebracht naar het vliegveld alleen had ik nog een aantal dagen voor me vlucht en ik wou nog naar een ander eiland; Isabella. Op het vliegveld bleek dat je ook kon vliegen naar Isabella met een klein propellorvliegtuigje, dat heb ik toen gedaan. Dat was echt supervet. Het was net of je in een auto zat, en je kon heel mooi alle eilanden van Galapagos zien liggen omdat we niet zo hoog vlogen. Alleen ik had niet bedacht hoe ik van het vliegveld in het dorpje kwam. Had er helemaal niet aan gedacht dat er natuurlijk geen bussen klaar staan als je maar met 6 mensen bent. Gelukkig stond er een mannetje die me wel naar het dorpje wou brengen. Daarna ben ik nog 3 dagen op het eiland Isabella geweest. Het dorpje daar was echt heel relaxt het was nog niet zo heel erg toeristisch (voor Galapagos dan). Alle straten zijn van zand en er was een bar waar iedereen elke avond naar toe ging. Deze was aan het strand en het was er altijd gezellig. Alleen de laatste dag was het zondag en we wouden nog de laatste keer uit met wat mensen die ik daar ontmoet had. Maar dat kon niet. Om 11 uur was alles dicht en sliep heel het dorp.
Na Galapagos naar Cuenca gegaan. Op het vliegveld van Guayacuil 2 Zwisters tegengekomen die ook naar Cuenca gingen, zij hadden toevallig op dezelfde boot gezeten als ik alleen ze waren aangekomen toen ik weg ging. Wel grappig om te merken dat de gids precies dezelfde grapjes maakte en ook het eten ongeveer hetzelfde was geweest. zij hadden in Cuenca 6 weken Spaans cursus gedaan en kenden de stad dus helemaal. Dit was superhandig. Want daardoor hadden we een heel goed hostel en konden ze me vertellen waar ik wel en niet heen moest. Ze hadden ook een hoop vrienden daar en die brachten ons elke keer met de auto overal heen. Was wel een aparte auto. Als je het raampje open wou doen, moest je de deur een stukje open doen en het raam eruit tillen. Verder kon je door de bodem heen kijken en werden sommige dingen bij elkaar gehouden door plakband. Maar dat maakte alelmaal niet uit. Daar heb ik het heel erg naar me zin gehad. Ook nog 1 dag gehiked in het nationale park daar.
Vervolgens gisteren met de bus van Cuenca naar hier (vilcabamba) gegaan. Dit gaf nog best wel wat problemen. Door de regen zijn er namelijk heel veel overstromingen en aardverschuivingen hier. Dat merkte ik al toen ik van Quito via Guayacuil naar Galapagos vloog. Vanuit het vliegtuig kon je zien dat er heel wat land onder water stond en soms zag je alleen nog maar de daken van huizen. Toen ik van Guayacuil naar Cuenca ging werd het al helemaal duidelijk. Op sommige stukken lag allemaal aarde op de weg en overal stond graafmachines en bulldozers, die de wegen aan het vrij maken waren. Gelukkig konden we toen wel in 1 keer doorrijden. Maar gister was het wel anders. Ik zat in de bus en het zou nog zo'n 2 uur duren, toen de bus opeens stopte. Opeens werd heel die bus onrustig en ik kon een beetje verstaan waar het over ging. Ik wist dat er iets met aarde en regen was. Toen moesten we allemaal de bus uit en kon ik het pas echt goed zien. Verderop de weg lag gigantisch veel aarde. Wel zo'n 30 meter hoog en er kwam nog steeds aarde naar beneden. Wij allemaal balen natuurlijk maar eigenlijk hadden we geluk gehad, de aardverschuiving had namelijk pas zo'n 5 minuten voordat we daar aankwamen plaatsgevonden en we hadden er ook onder kunnen zitten. Ik zat nog te bedenken wat ik nu moest gaan doen. Maar de Ecuadorianen die dit gewend zijn, waren al begonnen met spullen op hun rug binden en gingen te voet de oversteek maken naar de overkant. Eerst verklaarde ik ze voor gek omdat er ook nog steeds aarde naar beneden kwam en het er helemaal niet zo stabiel uit zag. Maar toen het na een tijdje wat rustiger werd en er bijna geen aarde meer naar beneden kwam, besloot ik toch ook maar de oversteek te maken omdat het alternatief 5 uur terugrijden naar Cuenca en geen meter opschieten mij niet zo beviel. Ik heb de overkant gehaald maar makkelijk was het niet met al mijn bagage. Een man voor mij zakte nog 3 meter naar beneden toen de aarde waarop hij stond ging bewegen. Maar er zijn gelukkig geen gewonden gevallen en iedereen (sommigen met 40 kilo op hun rug) heeft de overkant bereikt. Daar stond ondertussen al een bus die terugging omdat hij ook op de aardverschuiving was gestrand. En zo bleven de bussen gewoon rijden.
Uiteindelijk 3 uur later dan gepland aangekomen in Vilcabamba omdat er nog kleinere aardverschuivingen opgeruimd moesten worden. Dit doen ze overigens wel verassend snel (normaal zijn Ecuadorianen niet zo snel). Nu ben ik in Vilcabamba waar National Geographic ooit een reportage over heeft gemaakt. Omdat de mensen hier zogenaamd 2x zo oud worden dan in de rest van de wereld. Later bleek dit toch onzin te zijn, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat hier een hoop Amerikaanse hippies zijn gaan wonen. Ook veel toeristen maar wel een gezellig klein stadje.
Vanuit hier ga ik vanacht met de bus naar Peru (als de weg vrij is:s). Dat moet ook wel vrij snel gebeuren want mijn visa verloopt over 4 dagen. Ik ben namelijk een beetje te lang in Ecuador blijven hangen, maar er is hier ook zoveel te zien.
Nog eventjes waarom Cuenca de leukste stad van Ecuador is. Je kan er gewoon 's nachts over straat lopen, je kan het water drinken uit de kraan, er lopen verschillende rivieren door de stad waarvan de oevers bijna allemaal park zijn waar je lekker kan zitten, In de parken wordt gevoetbald en gevolleybalt, de mensen gooien hun afval niet op straat, er zijn gewoon bushaltes ipv. dat iedereen de bus in en uitspringt wanneer die wil en alle gebouwen in het centrum zijn nog echt oud en niet vervallen (geen lelijke flats enz.). verder wordt er hier echt geleefd en dat kan je zien, de mensen lopen in een gewoon tempo en niet alsof ze een schildpad zijn.
Allemaal alvast een prettig pasen!
Onno
woensdag 5 maart 2008
Paradijs bij het dashboardlichtje
Heeeeeeeey,
Het is alweer veel te lang geleden dat ik een berichtje heb geplaatst, maar dat kwam omdat ik in het paradijs, Galapagos geheten, was. En het was dan wel een paradijs, maar de internetverbinding was zo bagger en duur, dat ik het bij de 10 minuten om een pagina te laden gehouden heb. Ondertussen ben ik alweer terug op het vasteland van Ecuador. Ik zit nu in Cuenca wat zonder twijfel de mooiste stad van Ecuador is. Maarja ik ben pas vandaag aangekomen en moet overmorgen alweer weg dus ik heb even geen tijd om een lange blog te schrijven, want ik moet de stad verkennen. Ik heb wel een hoop foto's upgeload en die zeggen denk ik ook al wel veel, dan mogen jullie zelf een verhaaltje erbij bedenken. Bedenk als je de foto's kijkt wel even dat ik geen zoom op me camera heb. Sorry, maar nog even gedult voor de verhalen.
Onno
Het is alweer veel te lang geleden dat ik een berichtje heb geplaatst, maar dat kwam omdat ik in het paradijs, Galapagos geheten, was. En het was dan wel een paradijs, maar de internetverbinding was zo bagger en duur, dat ik het bij de 10 minuten om een pagina te laden gehouden heb. Ondertussen ben ik alweer terug op het vasteland van Ecuador. Ik zit nu in Cuenca wat zonder twijfel de mooiste stad van Ecuador is. Maarja ik ben pas vandaag aangekomen en moet overmorgen alweer weg dus ik heb even geen tijd om een lange blog te schrijven, want ik moet de stad verkennen. Ik heb wel een hoop foto's upgeload en die zeggen denk ik ook al wel veel, dan mogen jullie zelf een verhaaltje erbij bedenken. Bedenk als je de foto's kijkt wel even dat ik geen zoom op me camera heb. Sorry, maar nog even gedult voor de verhalen.
Onno
Abonneren op:
Posts (Atom)
