Vrijheid en eindeloze busreizen

Heey hallo buenos dias,

Er is alweer een hoop gebeurd sinds mijn vorige bericht. Laat ik bij het einde beginnen, ik zit nu achter internet in een internatcafe in Quito omdat het internet in me hostel kapot is. Zo en nu het begin:

Vorige week woensdag ben ik naar Salinas geweest. Dat werd door mijn Footprint omschreven als "het Ecuadoriaanse antwoord op Miami Beach" en dat was het ook. Het was helemaal volgestampt met flats, en op een overvol strand zaten veel te dikke mensen te zweten in de zon. Het strand en de zee waren heel smerig met allemaal afval, zeker in vergelijking met het idylische strand van Alandaluz. Toen ik eventjes op de strand zat kwam er een bootjesverkoper op me af die zei: Goeiemorgen! Het was een Ecudoriaan die heel graag Nederlands wou leren, en al een paar woorden wist. Daar nog best wel lang mee zitten praten en vervolgens voor het eerst sinds ik in Ecuador ben in me eentje gegeten! bij een soort snackbar. Daarna naar me hotel gegaan (jaja ik zat in een hotel) en daar nog met een Engelsman wat biertjes gedronken en geconcludeerd dat Salinas niet de leukste plek van Ecuador is.

Donderdag weer terug naar Alandaluz en nog een beetje geholpen achter de bar omdat het onverwachts nog best druk was. Vrijdag heb ik me busticket geboekt, me tas ingepakt, afscheid genomen en iedereen Nederlandse drop laten proeven. Altijd leuk om die gezichten te zien die krampachtig proberen te doen alsof ze het echt heus wel lekker vinden. Het afscheid was niet heel moeilijk voor mij. Ik heb zeker een leuke tijd gehad daar maar het was nu ook wel genoeg geweest, en ik had echt zin om aan een nieuw avontuur te beginnen. Met een tas vol e-mailadressen van al het personeel ben ik op de bus gestapt in Puerto Lopez. De hele nacht in de bus gezeten en om 7 uur 's ochtends aangekomen in Quito. Daar naar me hostel gegaan wat ik al van tevoren uitgezocht had. het is een best goed hostel met gratis internet (wat het nu dus niet doet).

Vervolgens om 9 uur naar het studentenhuis gegaan waar ik zelf ook had gezeten en waar ik nog wat mensen kende. Daar bleek dat ze allemaal nog wasted waren van het uitgaan van de dag ervoor. om 1 uur 's middags terug gekomen en toen waren ze bijna allemaal wakker, de hele dag buiten in het zonnetje gezeten en alle verhalen gehoord wat er de afgelope 4 weken gebeurd was. 's avonds pizza gegeten, wat geweldig lekker smaakte na 4 weken 2x per dag rijst. Daarna nog getafeltennist in een poolbar.


Zondag ook weer rustig aan gedaan en 's middags naar de vrouwengevangenis geweest. Eerst vond ik het een beetje raar om daar heen te gaan. Net alsof een gevangenis een toeristische atractie is. Maar de mensen daar waren heel blij met bezoek en het eten en de de sigaretten die we meegebracht hadden. De gevangenis was heel indrukwekkend. Het gebouw is gebouwd voor 200 gevangenen maar er zitten er 640. Het zit er helemaal vol. Er leven ook kinderen in de gevangenis. een maand geleden waren dat er nog zo'n 200 maar nu hebben ze een wet gemaakt dat kinderen maar tot hun 4de in de gevangenis mogen zitten ipv tot hun 15de, dit omdat een 15 jarige jongen een vrouw zwanger had gemaakt in de gevangenis. Verder zijn er gigantisch veel mensen tijdens het bezoekuur en rennen er overal kinderen rond. Overal hangt was te drogen en er zijn zelfs winkels in de gevangenis. Ze hebben ook regels maar als je geld hebt dan hoef je je nergens aan te houden. Zo kan je als je wat bewakers omkoopt gewoon een mobiele telefoon, tv en dvdspeler hebben en dat hebben de meeste gevangenen dan ook. Wij hebben daar de buitenlandse gevangenen bezocht die er allemaal voornamelijk zitten voor drugsmokkel. De verhalen die we hoorden waren indrukwekkend, en het leek net of je in een film zat. Ik weet niet wat ik precies moet geloven van de verhalen maar het klonk allemaal erg treurig. Verder zaten deze buitenlandse drugsmokkelaars ook gewoon in 1 cel met moordenaars en andere criminelen. Ook een man ontmoet die namens de verenigde naties bemiddelt voor gevangenen in het buitenland en erg veel geleerd over de regels, wetten en hoe die te omzeilen. Je kan namelijk gewoon een politieman betalen zodat hij een deel van je cocaine meeneemt waardoor je onder de grens van 2 kg cocaine komt en je straf meer dan gehalveerd is. Het was in ieder geval allemaal heel raar en onwerkelijk om die verhalen te horen.

Maandag heb ik dan me plannen voor de rest van de week gemaakt en ben ik samen met Betty naar de World Press fototentoonstelling geweest in Quito. Daar kon je de beste foto's zien van het nieuws van afgelopen jaar. Dat was echt heel erg mooi om te zien en het was jammer dat we maar een uur hadden om alles te bekijken. Daarna nog naar een kerk geweest waar een paar ton aan goud in verwekt zat. Toen we eruit wouden werden we tegengehouden door een bewaker en bleek dat we een kaartje hadden moeten kopen. Dus nu moesten we er alsnog 1 kopen om eruit te kunnen. Daarna nog naar een terrasje geweest en gegeten in het studentenhuis.

Dinsdag ben ik vroeg vertrokken naar Latacunga om vanuit daar naar Isinlivi te gaan en het kratermeer te bezoeken. Om vanuit Isinlivi naar het kratermeer te gaan moest ik wel een wandeling van 5 uur alleen maken en daar zag ik toch wel een beetje tegen op. Gelukkig was er in het hostel in Latacunga, waar ik nog even om informatie ging vragen, een Amerikaan die ook naar het kratermeer wou. Hij had alleen geen tijd voor een wandeling en ging de volgende dag met de bus. Daarom had ik besloten mijn schema daar maar op aan te passen, in Latacunga te blijven en de volgende dag met hem mee te gaan. In het hostel vervolgens Loeka ontmoet (Nederlands meisje), waarmee ik Latacunga heb verkend. Ook samen een museum bezocht waar we voor 50 cent een eindeloze rondleiding van 2 uur kregen door het museum. Na een half uur hadden we het eigenlijk al wel gezien maar dan bleek er toch weer een zaaltje te zijn wat we nog niet geweest waren. De man hield ook heel erg van uitleggen en heeft ons zelfs vertelt dat een rieten mand die daar stond er was om spullen in te doen die je bijvoorbeeld op de markt had gekocht. Want als je al die spullen in je hand zou moeten houden dan ging het mis dus dan hadden ze een rieten mand uitgevonden zodat ze daar hun spullen in konden doen. Dus wij hadden echt zoiets van "Oooh enserio??"(echt waar??).

´s avonds zijn we met alle mensen in een busje naar een plaatsje gereden op 1 uur rijden van Latacunga. Vanuit waar je de vulkaan Tungurahua als het goed was kon zien. Dat is een vulkaan die op dit moment erg actief is en volgens mij is die ook al op het nieuws geweest in Nederland. Maar goed wij dus met een busje met 9 mensen uit 5 landen daar naar toe. Alleen het busje was niet zo goed, zoals wel meerdere hier, dus we konden alleen met zo´n 10 km per uur de heuvels op en we werden door alle grote bussen ingehaald. Daardoor duurde de reis ook zo´n 2 uur ipv 1 uur. Het was ook veel te mistig dus we konden die vulkaan helemaal niet zien. Maar dat maakte niet uit, we hebben heel veel lol gehad in de bus. En met een bier en chips stop op de terugweg werd het helemaal leuk. De Amerikaan beweerde nog dat die vulkanisch as had gezien, omdat we langs een afgesloten stuk weg reden waar allemaal stof op lag. Maar na navragen bij de chauffeur bleek dat die weg al 8 jaar afgesloten was omdat er stenen naar beneden kwamen maar dat het nooit vulkanisch as kon zijn. Maar goed bij terugkomst aan iedereen vertelt dat we vulkanische as hadden gezien. Om half 1 waren we weer terug in het hostel en toen is iedereen meteen z´n bed in gedoken want de volgende dag moesten we om 8 uur op.

De volgende dag eerst een beetje sloom gedaan en daarna nog precies op tijd de bus gehaald om 9 uur. Met Sean (de Amerikaan) en Eva (de Chinese) naar het Quilotoa meer gereden. Onderweg zouden we eventjes 10 minuten stoppen bij een marktje, maarja dat waren dus Ecuadoriaanse minuten dus daar meer dan een half uur gestaan. En later zag de buschauffeur ook nog iemand lopen op straat die hij kende, dus hij stopte gewoon de bus en ging even een praatje maken. Verder waren er ook kippen, cavia´s en zelfs een klein biggetje mee. Deze werden allemaal vervoerd in plastic zakken die dichtgeknoopt waren. In deze bus zaten ook heel veel indigenas, de oorspronkelijke bevolking van Ecuador. Deze lopen allemaal in een soort doeken met een gat erin waar je je hoofd doorheen moet doen. De doeken zijn altijd heel kleurrijk wat het heel vrolijk maakte als je een groepje bij elkaar ziet staan. Na 3 uur rijden aangekomen bij het meer wat echt super mooi was. Het water was heel helder groen. En we hadden geluk want de zon kwam net door toen we uit de bus stapten, waardoor het water nog mooier was. Daar nog een uurtje gewandelt en toen met de bus weer terug. Op het moment dat we de bus in stapte begon het meteen te regenen, dus perfect getimed. ´s avonds in het hostel gegeten en veel te laat naar bed gegaan.

De volgende ochtend om 7 uur op om naar de markt in Saquisili te gaan. Eerst naar de dierenmarkt gedaan. Daar verkochten ze varkens, ezels, koeien, lama´s en paarden. Was leuk om te zien, alleen het stonk er wel. Als een varken verkocht was werd die met 3 man een truck in geduwt wat met een heel hoog gegil gepaart ging. Daarna na het soevenier deel van de markt geweest, waar Sean voortdurend werd afgezet door alle verkopers. Daarna naar het eetdeel van de markt geweest, waar allemaal banken stonden en overal eten werd klaargemaakt. Daar hebben we varken van het spit gegeten en de rest heeft ook nog hun zelfgemolken geitenmelk gedronken, daar had ik alleen niet zo'n behoefte aan. Ik was natuurlijk bang dat ik van dat varken meteen een diareeaanval zou krijgen maar die is tot nu toe nog uitgebleven. Daarna met de bus terug naar Latacunga en vanuit daar naar Quito. ´s avonds uit eten geweest met de mensen van het studentenhuis en daarna uit gegaan. En je kon wel merken dat het valentijnsdag was. Eerst al een fanfare gezien in Latacunga, daarna in het restaurant in quito zaten overal paartjes te eten samen, op straat liep elke vrouw/meisje met een roos, overal hingen roze balonnen en een paar winkels hadden zelfs een omroeper ingehuurd om maar zoveel mogelijk roze troep te verkopen.

Vrijdag weer een beetje plannen gemaakt voor de rest van de week en met Lea naar Quicentro (een veel te duur winkelcentrum) geweest. Daar hebben we gevraagd naar kaartjes voor een voetbalwedstrijd in Quito maar niemand wist er iets van. Wij dus na nog een hele lekkere ijswafel gegeten te hebben naar huis gegaan. Ik naar me hostel, Lea naar het internet. Zit ik een beetje in me hostel op internet komt opeens Lea binnenstormen helemaal buiten adem. We moeten nu weg want er is vanavond om 7 uur een voetbalwedstrijd van El Nacional (uit Quito) tegen Deportivo Azogues. Het was al kwart over 6 dus wij als een gek naar de bus gelopen en uiteindelijk waren we toch nog om kwart voor 7 in het stadion en dat was ruim op tijd, want de meeste mensen komen hier echt om 7 uur binnen. De wedstrijd begon natuurlijk ook weer iets later, dus hadden we genoeg tijd om een sjaal en een muts van El Nacional te kopen. Grappig is dat je in het stadion nooit hoeft op te staan als je iets wil kopen, er lopen namelijk een heleboel verkopers rond die alles verkopen wat je nodig hebt. Het stadion had 1 hoofdtribune en verder alleen hele grote betonnen banken waar het merendeel van het publiek op zat. Het was niet heel druk, want het was geen belangrijke wedstrijd. Het niveau was ook duidelijk veel lager dan in Nederland, ook lager dan de 1ste divisie. Maar de wedstrijd was wel heel leuk en spannend. En uiteindelijk won Quito met 3-2.

De volgende dag vertrokken naar baños met: Luc, Lea, Gaya, Aisha en Sebastiaan. Daar hebben we 's avonds weer een poging gedaan om de vulkaan te zien maar weer teveel wolken en dus niks gezien. Uiteindelijk gestrand in een heel klein barretje op de top van een berg en daar door een Ecuadoriaan zo'n 10 keer welkom geheten in Ecuador. Vervolgens zei die dat we alles mochten vragen. Wij grepen onze kans en vroegen wat die van Correa (de president van Ecuador) vond. Als antwoord kregen we dat dit dat heel lastig was. Dan maar vragen van wat voor muziek die houdt dachten wij, maar dat vond die ook heel lastig te zeggen. Toen die het zelfs heel moeilijk vond om te zeggen wat z'n favoriete voetbalclub was zijn we maar weer met de auto terug naar baños gereden. En daar in een helemaal lege bar met dj nog wat gedronken en zelf onze muziek uit gekozen bij de dj omdat er verder toch niemand was.

De volgende dag lekker uitgeslapen en wakker geworden in een verregend baños, ontbeten en toen het nog steeds regende besloten: Luc, Lea, Gaya en Aisha terug naar Quito te gaan. Sebastiaan en ik hadden best zin om nat vies en smerig te worden en hebben een mountainbike gehuurd. Nat, vies en smerig zijn we alleen niet geworden omdat precies toen we begonnen met mountainbiken de regen ophield en een half uurtje later zelfs de zon even doorbrak, nu moesten we zelfs oppassen om niet te verbranden. Na nog helemaal fout te zijn gereden, waardoor we een veel te steile klim hadden genomen, uiteindelijk bij onze eerste waterval aangekomen. Daarna wou ik al fietsend nog iets aanwijzen aan Sebastiaan, waardoor ik in een greppel beland en over de kop sloeg. Behoorlijk lelijke val, waardoor ik nu met een geschaafd gezicht rondloop. Verder nog wat schaafwonden maar niks ernstigs. Me helm heeft ook nog wel wat van me hoofd gered. En nadat ik me wonden had schoongemaakt met alcohol van een winkeltje in de buurt, zijn we weer verder gefietst. Na nog 3 uur fietsen, waarbij we nog 4 geweldig mooie watervallen hebben gezien, Kwamen we aan bij het eindpunt. Daar moesten we onze fiets parkeren en nog een half uurtje lopen naar de allergrootste waterval. Deze was echt heel mooi. Er kwam zoveel water naar beneden en met zo'n geweld dat je op 30 meter van de waterval al helemaal nat werd. Toen we terug gingen bleek dat we hadden moeten betalen om bij het uitkijkpunt voor de watervallen te komen. En dat konden we niet want we hadden nog precies genoeg geld voor het busje terug. Gelukkig was de mannetje zo aardig om ons door te laten zodat we gewoon met de fiets in het busje mee terug konden. In baños gegeten en daarna de bus naar Quito gepakt. Daarna weer naar me hostel gegaan en toch nog best lekker geslapen ondanks me schaafwonden.

En toen was het vandaag en heb ik nog niet echt iets gedaan. Lekker uitgeslapen, gelezen, film gekeken, plannen gemaakt en gesuft. Zo was dat een lang verhaal of niet?!

Groetjes Onno

update: Het internet in me hostel doet het weer dus ik heb foto´s geupload. Klik op fotoalbum rechts om ze te zien. Hij is nog bezig met uploaden dus er komen er elke minuut een paar bij!

Terug in Alandaluz!

Hallo allemaal,

Sinds vorige week maandag is er weer een hoop gebeurd. Ten eerste ging alles mis nadat ik maandag in het internetcafe was geweest. Ik was me dagboek vergeten omdat we snel wegmoesten om een bus te halen voordat het donker werd. Toen kwam er heel lang geen bus, waardoor we pas om half 7 aan onze wandeling gingen beginnen, die normaal gesproken een uur duurt. Dit was wel balen want we moesten weer de rivier over steken die nu op z'n hoogtepunt was en om 7 uur is het hier helemaal donker. Wij dus heel hard lopen en uiteindelijk om 7:10 bij de rivier aangekomen, deze kwam nu tot net onder me borst met een behoorlijk sterke stroming. Gelukkig stond er iemand aan de andere kant van de rivier op ons te wachten, die was gebeld door Alandaluz omdat ze ongerust waren. Met hulp van een touw, dat ze gespannen hadden, konden we aan de overkant komen en dat was maar goed ook, want zonder touw hadden we moeten zwemmen met al onze spullen. Maarja eind goed al goed. Daarna naar Alandaluz gebeld en daar bleek dat Dani (een andere vrijwiligerster) mijn dagboek had meegenomen vanuit het internet cafe, dus toen was alles weer helemaal goed.

De dagen daarna was Canta la Piedra heel erg leuk. Omdat niemand er kon komen doordat de rivier zo hoog was konden we alles een beetje zelf bepalen. Ook de baas en zijn vrouw waren weg, dus we waren alleen met de trabajadores (die opeens niet meer zo hard werkten). Dat betekende eindelijk geen gefrituurde kaasdeeg bollen voor ontbijt, maar ons eigen zelfgemaakte brood. Het betekende alleen ook dat we 1 avond arroz quemado (aangebrande rijst) hebben gegeten. Doordat de baas er niet was konden we nu ook nachtcanopyen, wat eerst nooit mocht. Dat was super vet, en helemaal niet echt eng doordat ik me superhoofdlamp had. Samen met Steef heb ik me zeker vermaakt daar de laatste dagen. We waren alleen wel bang dat we met onze grote backpack en al onze spullen de rivier moesten oversteken. Maar gelukkig was de rivier donderdag alweer zo ver gezakt dat er weer van die pick up trucks doorheen konden.

Donderdag was ik dus weer terug in Alandaluz, de laatste avond samen met Steef zijn we nog bij Jimmy's wezen eten. Het enige restaurant op loopafstand waar je hamburgers kan eten. Toen wij er waren waren die natuurlijk weer op. Maar de frietjes waren ook heel lekker, en eigenlijk was alles goed zolang het maar geen rijst was.

Vervolgens vrijdag Steef uitgezwaaid en 's avonds naar het fiesta van Puerto rico. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Eerst zijn we naar de kerk geweest, die trouwens helemaal van bamboe is. Daar het laatste stukje van de mis bijgewoond en vervolgens naar het huis van Vivi geweest (de recepcioniste van Alandaluz). Daar kregen we weer een maaltijd, terwijl ik al in Alandaluz gegeten had. Vervolgens kregen we ook nog gebak en toen nog een bord met snoep, dus je begrijpt wel dat ik bijna ontplofte. Daarna gingen we naar het feest zelf. Dit was op de grote weg die door rico loopt. Daar werden we bijna verdoofd door het geluid van de generator, deze was nodig omdat die dag de stroom was uitgevallen. Maarja het feest ging wel door dus niemand stoorde zich eraan. Daarna was er een soort missverkiezing, er kwamen 7 meisjes en 7 jongens oplopen die in volgorde van mooiheid liepen. De voorste was de reina (koningin) en daarna kwam de 2 naar knapste, 3 na knapste enz. Vervolgens werden ze om de beurt gekroont. Dat hield in dat 1 man een heel verhaal door een microfoon schreeuwde en dat er daarna een foto van hun gemaakt werd met een kroontje op (jaja Sjanne). Vervolgens begon de band te spelen en mochten de missen beginnen met dansen. Ze dansten allemaal heel voorzichtig en verlegen wat best leuk was om te zien. Vervolgens was er een pauze en daarna begon iedereen te dansen.
Na een tijdje werd ik ook overgehaald om te dansen en dat was best wel leuk, wel een beetje raar omdat iedereen zo iets had van, wat doet die lange blanke jongen hier, maarja dat maakte me niet zoveel meer uit. Ook was het grappig dat ze tl licht hadden, plastic stoelen, bordjes, bekertjes en dat ze allemaal na 2 plastic bekertjes bier zeiden dat ze helemaal boracho (dronken) waren.

Daarna gewerkt in de keuken in Alandaluz, heel veel limoenen uitgeperst, echt honderden. En heel veel borden gedroogd. Maar vandaag is me laatste dag dus alleen vanavond nog even en dan ben ik klaar. Me Spaans gaat nu wel echt vooruit maar ik vind het wel vermoeiend om heel de dag Spaans te spreken. En nu is het natuurlijk carnaval, dit is de 3de en laatste dag, dat betekend elke avond wel ergens feest. En ze hebben hier de traditie om iedereen nat te gooien met Carnaval. Dat is natuurlijk helemaal iets voor mij, dus ik heb al behoorlijk wat mensen kleddernat gemaakt, zelf ben ik ook al wel een paar keer gepakt maar dat maakt eigenlijk ook niets uit want het is super mooi weer, de hele dag zon en zo'n 35 graden.

Morgen ga ik naar Salinas en dan donderdag of vrijdag terug naar Quito. Dus nog een paar dagen lekker relaxen aan het strand en niks doen!